Jak zwalczyć załamanie psychiczne?

Mam 38 lat jestem mężatką. Od jakiegoś czasu nie umiem porozumieć się z mężem, nie zależy mi na niczym, jestem bardzo, bardzo nerwowym człowiekiem - przechodzę załamanie psychiczne. Jestem bardzo samotna, nie dbam o siebie, najchętniej bym wyszła z domu i nie wróciła. Jak mam z tym walczyć? Jeszcze trochę i zwariuję...

KOBIETA, 38 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

W sytuacji, kiedy problemy stają się nie do rozwiązania i czuje się Pani coraz gorzej, warto zacząć chodzić na spotkania z psychologiem lub rozpocząć psychoterapię. Takie działanie pozwoli Pani poprawić swoje samopoczucie, poradzić sobie z trudnymi emocjami i problemami oraz odzyskać równowagę psychiczną.

Dobrze, żeby zdecydowała się Pani jak najszybciej na taką konsultację, ponieważ Pani problemy psychiczne zaburzają normalne funkcjonowanie. Praca z psychologiem pozwoli odzyskać dobry nastrój i chęć do życia.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Załamanie psychiczne po zamieszkaniu z chłopakiem – odpowiada Dr n. med. Joanna Meder
Jak sobie poradzić w załamaniu psychicznym? – odpowiada Dr n. med. Joanna Meder
Mam się z czego cieszyć, a mimo to jestem nieszczęśliwa - czy to już depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc mamie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Zostawił mnie narzeczony. Jak mam żyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Załamanie psychiczne, silna depresja czy nerwica? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Ciągle słyszę, że jestem wredna i myślę tylko o sobie. Co się ze mną dzieje? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Jak sobie poradzić z tą sytuacją? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Niechęc i chorobliwa zazdrość - co jest ze mną nie tak? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Rozdrażnienie, nerwowość i wybuchy złości a depresja poporodowa – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Jak postępować z osobą, która chce popełnić samobójstwo?

Myśli samobójcze należy zawsze traktować poważnie.

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Piotr Pogon: człowiek jest istotą przekorną, a życie - cudem

Piotr Pogon jest maratończykiem, biegaczem charyta

Okresowe załamania psychiczne

Mam 25 lat. Moje życie jest pół na pół udane. Mam cudownego męża, którego bardzo kocham z wzajemnością. Mam wspaniałą rodzinę, na którą zawsze mogę liczyć. Natomiast strona zawodowa oraz moja nieskończona szkoła wpędza mnie wręcz często w rozpacz. Nie potrafię się wziąć za siebie, raz wreszcie skończyć studiów, nie mogę znaleźć pracy.

Dodatkowo dręczy mnie fakt, że od dziecka byłam ponoć bardzo uzdolniona w różnych kierunkach. Zawsze powtarzano mi że jestem wspaniałą uczennica, że daleko zajdę w życiu. Tymczasem studia wybrałam najwyraźniej nieodpowiednie, nie tworzę już nic tak jak kiedyś (malowanie, gra aktorska, śpiewanie). Nie robię nic, co by mi dodało skrzydeł i jestem nikim sama dla siebie.

Natomiast mój problem, z którym się zwracam to pytanie: czy to już depresja? Jeżeli średnio raz, dwa razy w tygodniu od rana do wieczora płaczę i nic nie może poprawić mi nastroju. Nic mi się wtedy nie chce. Wychodzę z łóżka, z domu, staram się funkcjonować - dla mojego męża. Ostatnio coraz częściej myślę, że gdybym miała pewność, że on mi to wybaczy, pozbawiłabym się życia.

Ciągle myślę, że już mam taką osobowość, i po prostu czasem dopada mnie chandra, ale ostatnio to się dzieje za często. I wygląda coraz groźniej - moje myśli samobójcze czasem mnie samą przerażają, kiedy na przykład układam w myślach listy pożegnalne. Z drugiej strony poza tymi okresami dołka jestem osoba pogodna i uśmiechniętą, spotykam się z ludźmi, bawię się, robię plany na przyszłość i cieszę się z życia.

Bardzo proszę o pomoc. Czy mój problem jest poważny, czy niektórzy po prostu tak mają? Dodam jeszcze, że takie stany miewam od okresu dojrzewania, natomiast całą wczesną młodość łączyłam to z tęsknotą za miłością. Z moim mężem jestem od pięciu lat i teraz moje smutki skupiają się na innych problemach. Ale jak były, tak są ze mną nadal.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Aby rozpoznać depresję, obniżenie nastroju powinno utrzymywać się przez większość dnia w ciągu co najmniej dwóch tygodni. Obniżony depresyjnie nastrój zazwyczaj wykazuje pewną ,,bezwładność", to znaczy, że wolno narasta i powoli ustępuje, ponadto trudno go zmienić pozytywnymi bodźcami.

Opisywane przez Panią objawy wskazują raczej na dysforię, która pojawia się w sytuacji, gdy dana osoba napotyka przeszkody na drodze realizacji swoich potrzeb. Wówczas dominuje poczucie żalu, zniechęcenia, rozdrażnienia, pokrzywdzenia przez los, poczucia spiętrzenia trudności, braku wyjścia z sytuacji. Nastrój dysforyczny charakteryzuje się zmiennością, gwałtownością oraz reaktywnością na bodźce zewnętrzne. Stanom dysforii mogą towarzyszyć myśli samobójcze. Występowaniu tego typu objawów mogą sprzyjać pewne cechy osobowości, jak chwiejność emocjonalna.

Dlatego polecam Pani przede wszystkim psychoterapię, która pomoże m. in. zrozumieć przyczyny przeżywanych trudności, lepiej rozpoznawać swoje potrzeby emocjonalne.

Z pozdrowieniami