Na co może wskazywać zachowanie mojej córki?
Dzień dobry. Moja córka, 26 lat po skończeniu studiów zaczęła pracę, w której wytrwała 4 miesiące. Czuła się tam źle, nie umiała pracować w zespole, ani wykazać się inicjatywą. Zrobiła się smutna (taki zastygnięty smutek na twarzy, jak maska), długo odpowiadała na pytanie (po kilkunastu sekundach ciszy), miała powolne ruchy. Twierdziła, że nie może płakać. Nie mogła spać w nocy. Nie złościła się. Obwiniała raczej siebie, wyolbrzymiała problemy. Poszła do psychiatry, dostała jakieś leki. Nie miała omamów, nie słyszała głosów. Chciała nadal spotykać się z ludźmi, ale dziwnie się wśród nich zachowywała: była taka zalękniona, niezdecydowana. Nie umiała swobodnie rozmawiać. Schudła. Psychiatra po dwóch wizytach w odstępie miesiąca zdiagnozował jej psychozę :( Boję się. Panicznie się boję. Dużo z nią rozmawiam, ona najpierw obwiniała o wszystko siebie, teraz zaczęła obwiniać mnie i swojego ojca. Twierdzi, że nie jest chora, że to nerwica (nie przyjmuje diagnozy lekarza) natręctw. Ciągle mnie pyta, czy będzie dobrze, płacze. Załatwia swoje sprawy, ale usztywnia się wśród ludzi, demonstruje ogromny brak pewności siebie. Martwi się, czy znajdzie sobie kogoś, chciałaby w przyszłości założyć rodzinę. Czy jest jakiś cień szansy, że lekarz pomylił się w diagnozie...? Że to jest jakaś depresja, nerwica (córka jest perfekcjonistką), a nie schizofrenia...(bo psychoza z tym mi się kojarzy)? Jeszcze jedno- córka przerwała leczenie tarczycy- miała podejrzenie Hashimoto, przestała brać tabletki od. 2 lat temu. Czy to mogło mieć wpływ na jej zachowanie i samopoczucie? Boże, jestem przerażona....
