Nerwowość i płacz - jak sobie z tym radzić?

Witam. Mam 16 lat i zwracam się do Was, bo szukam pomocy. Nie mówię nikomu o moich uczuciach, dziwnie się czuję jak o tym mówię. Od ok. 4 miesięcy jestem strasznie płaczliwa, nerwowa. Ostatnio popłakałam się w szkole, bo pani mi powiedziała parę słów o mnie. Pyskuję do rodzicow o byle co. W domu jest ciągle hałas. Jak nie moja młodsza 3 letnia siostra biega i krzyczy, to moi rodzice kłócą się o pieniądze. Mam już tego dość. Nie ma nocy jak nie płacze w poduszkę. Czasami jak coś robię, to strasznie mi słabo. Ciągle jestem zmęczona. Czasami mam też myśli samobójcze. Zawsze zadaję sobie pytanie: komu jestem tu potrzebna? Nie mam chłopaka, moi rodzice wolą moją siostrę. Ona jest poukładana, skończyła liceum i zaczęła studiować dziennikarstwo, a ja? Mam nadzieję, że mi pomożecie. Z góry dziękuję:)

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Witam!

Każdy człowiek ma swoją wartość, tylko nie każdy potrafi ją w sobie odkryć. Trudna sytuacja w domu i tłumienie w sobie emocji wywołują u Ciebie poważne problemy. Kiedy nie mówisz o tym, co się z Tobą dzieje, wtedy te emocje i problemy nie znikają. Kumulują się w Tobie i każda sytuacja stresowa może wywołać wybuch agresji czy płaczu. Warto, żebyś jednak rozmawiała z ludźmi o swoich problemach. Chłopak nie jest wyznacznikiem tego, czy masz dla kogo żyć czy nie. Najważniejsze, żebyś żyła dla siebie i nie uzależniała swojej samooceny od innych. Rodzice się kłócą, a Ty źle się z tym czujesz. Powiedz im o tym. Jesteś ich dzieckiem, a oni mają obowiązek interesować się Tobą tak samo, jak resztą rodzeństwa. Jeśli rodzice nie będą Cię słuchać, to może jest w Twojej bliskiej rodzinie czy otoczeniu osoba, z którą mogłabyś porozmawiać na ten temat i która może wpłynąć na zachowanie rodziców. Milcząc nie rozwiązujesz swoich spraw, bo nikt nie wie, co się dzieje. Wsparcie rodziny i otoczenia w trudnych chwilach jest bardzo ważne i dlatego warto postarać się je mieć. Jeśli bliscy Ci go nie zapewnią, możesz skorzystać z pomocy zaufanego i lubianego nauczyciela, przyjaciół, psychologa/pedagoga szkolnego lub korzystając z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111. Pomoc innych osób oraz informacje od Ciebie mogą pomóc Ci poradzić sobie z tą trudną sytuacją i pokazać otoczeniu, co naprawdę się z Tobą dzieje.

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak radzić sobie z nerwowością?

W moim rodzinnym domu zawsze były kłótnie, krzyk i awantury. Poniżanie, chamstwo. Gdy się wyprowadziłam nic się nie działo, ale rok temu zaczęłam być bardzo nerwowa. Wsciekam się dosłownie o wszystko, klnę, wyżywam się na chłopaku, o nic, zupełnie o nic. Wystarczy, że w coś uderze delikatnie, że coś spadnie, że jest za gorąco. Ciągle krzyczę, nie umiem być spokojna, wszystko mnie drażni. Nie umiem też opanować swoich emocji, czuję się , jakbym 30 dni w miesiącu miała miesiączkę. Jest wszystko dobrze, uśmiecham się, a po chwili nie mam ochoty do życia, zaczynam płakać, zamykam się w sobie. Ciągle mam wrażenie, że coś ze mną nie tak, nie potrafię kontrolować swojego zachowania. Całe dnie myślę, że jestem beznadziejna, bo całe życie mi to powtarzano, że jestem nikomu niepotrzebna. Brzmię , jakbym miała jakąś głupią manie na punkcie smutku, ale nie umiem się pozbyć tego zachowania. Mój chłopak ma coraz bardziej dosyć. Boję się, że mnie zostawi, bo nie wytrzyma tych humorków.
KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Zachęcam do podjęcia konsultacji z psychologiem Opisane objawy (drażliwości, płaczu, smutku, poczucia beznadziejności, zmienność nastrojów) może być zarówno sygnałem poważnego kryzysu, jak i innych zaburzeń (np depresyjnych, osobowości). Dlatego warto podjąć diagnostykę, a dalej ( w razie potrzeby) leczenie- psychoterapię, która pomoże Pani lepiej rozumieć siebie i powrócić do satysfakcjonującego i przynoszącego radość funkcjonowania.

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Takie uczucia zazwyczaj nie pojawiają się bez powodu. Proszę spróbować przypomnieć sobie, co takiego wydarzyło się tydzień temu, co się zmieniło. Znalezienie przyczyny takiego nastroju umożliwi rozwiązanie problemu lub podjęcie odpowiednich działań, które będą zmierzały do zmiany samopoczucia.

0

Dzień dobry!

Przyczyn takiego stanu może być wiele.To nazbyt ogólne objawy, aby stwierdzić, czy są chwilowe, naturalne (np. spowodowane bieżącymi wydarzeniami, co od czasu do czasu zdarza się każdemu z nas), czy też świadczą o chorobie. Proszę zgłosić się do lekarza lub psychologa. Konieczna jest dłuższa rozmowa.

Pozdrawiam!

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty