Dzień dobry.
Wydaje się, że Pani autodiagnoza (osobowość neurotyczna) wydaje się być dla Pani kluczową przyczyną Pani niepowodzeń. Nawet jednak, jeśli uznać, że jest Pani osobą neurotyczną (co nie jest wyznacznikiem jakichś szczególnych nieprawidłowości), opisywane przez Panią zdarzenia niekoniecznie muszą być z neurotycznością bezpośrednio związane.
Jak rozumiem, opisuje Pani zmianę i wahania nastroju, które skutkują wycofywaniem się Pani z życia społecznego. Nie wydaje się, by przyczyną była Pani konstrukcja osobowości, którą "nabyła" Pani przecież znacznie wcześniej. Sugerowałbym poszukanie jakiejś innej przyczyny (wydarzenia), które mogły wywołać Pani obecny stan.
Odpowiadając na ostatnie pytanie - osoby neurotyczne mają takie same szanse na życie, jak wszyscy inni ludzie na świecie. Dodać trzeba, że jego jakość zależy m.in. nie tyle od wydarzeń, które nas spotykają (za wyjątkiem tych szczególnie traumatyzujących - o których Pani nie wspomina), ile od znaczenia, jakie im przypisujemy. Innymi słowy - to nie Pani osobowość ma wpływ na Pani życie (aczkolwiek ma swój w nim udział) - ale Pani sama. Oddzielanie się od świata i izolowanie się nie są najlepszym sposobem na pokonywanie okresowych trudności (faktycznych i psychicznych), jakie w naszej codzienności napotykamy.
Jeżeli czuje Pani, że chce odmienić obecny stan ducha (czyli nie tylko szukać wyjaśnień i usprawiedliwień własnej niemocy, ale spróbować niemoc tę pokonać), a nie jest w stanie zrobić tego samodzielnie, sugerowałbym konsultację psychologiczną, a w razie konieczności podjęcie terapii, która mogłaby Panią wzmocnić.
Pozdrawiam i powodzenia.
