Samotność przy wkraczaniu w dorosłe życie

Witam serdecznie, jestem absolwentką wkraczam w dorosłe życie, od miesiąca nie potrafię poradzić sobie sama ze Sobą, czuję się bardzoo samotna mimo, że mam mnóstwo osób obok siebie, od niedawna jestem singielką, przez co moje poczucie własnej wartości jest na minusie. Szukałam na internecie pomocy od specjalistów, ale kolejka oczekiwania na pomoc NFZ jest za długa, a jak to osoba praktycznie po studiach nie mogę sobie pozwolić na płatne wizyty. Pomocy. Poznań jest tak duży, że liczę, że się uda

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Lęk Depresja Uczucie samotności Psychologia

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Proponuję poszukać np. spotkań grup absolwentów, czyli osób w podobnym do Pani momencie w życiu, na których po pierwsze można podzielić się swoimi obawami, czy oczekiwaniami wobec przyszłości (takie spotkania zazwyczaj są organizowane przez organizacje zrzeszone przy uczelniach). Może Pani również zadzwonić na poznański nr telefonu Zaufania ( 61 192 88 lub 61 835 49 04 ), gdzie powinni podać informacje na temat ewentualnych spotkań grup wsparcia dla osób samotnych, czy przeżywających kryzys. Bo kryzysem rozwojowym jest to, co dzieje sie aktualnie z Panią. Zamknęła Pani pewien etap swojego życia - bardzo poukładany, zorganizowany i wytyczony etap edukacji. Teraz brak jest tego poukładania, zaplanowanie niejako "odgórnie" co i kiedy nalezy zrobić i stąd pojawia się lęk, niepokój, poczucie osamotnienia itp. To, w jaki sposób rozwiąże Pani ten kryzys rozwojowy zależeń będzie Pani najbliższa przyszłość - czy wejdzie Pani w nią pełna obaw i lęków, czy też podejmie wyzwanie z podniesioną głową i energią do działania. Pozdrawiam.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Warto także poszukać w NZOZach, które maja kontrakt z NFZ. Można tam skorzystać z pomocy psychologicznej, a terminy są zwykle krótsze niż w Poradniach Zdrowia Psychicznego.

Mgr Kamila Dziwota Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Zakończenie pewnego etapu w życiu jest stresem, bo powstaje pytanie, co dalej. Czy potrafi Pani na nie odpowiedzieć? Jakie ma Pani plany? Czasem na te odpowiedzi trzeba czasu i warto go sobie dać.
Pisze też Pani o rozstaniu, które dokłada trudności w tym czasie. Być może to rozstanie jest dla Pani ciężkie, powoduje niemoc, tak, że trudno Pani sobie poradzić z problemami typowymi dla absolwentów?
Czasem warto odłożyć, zarobić, zainwestować w dobre samopoczucie. Ewentualnie poczekać.
Powodzenia.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Co zrobić z tym uczuciem samotności i nadmierną wrażliwością? – odpowiada Mgr Barbara Tubielewicz
Życie po śmierci ojca – odpowiada Lek. Agnieszka Wieczorek
Myśli o samotności a psychoterapia – odpowiada Mgr Maja Suwalska-Wąsiewicz
Dlaczego wspominam przeszłość? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Jestem samotna, czuję się nikomu niepotrzebna. Czy są jeszcze jakieś szanse na to, że ułożę sobie życie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Samotność i depresja po rozstaniu z kobietą – odpowiada Mgr Agata Wons
Samotność a nawrót anoreksji – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Tęsknota i uczucie samotności po nagłym rozstaniu – odpowiada Mgr Elwira Chruściel
Jak zwalczyć samotność i odzyskać chęć do życia? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Samotność u 30-latki – odpowiada Mgr Patrycja Stajer

artykuły

Lęk separacyjny

Lęk separacyjny pojawia się u dzieci w okolicach ó

Załamanie nerwowe - objawy, przyczyny, leczenie

Załamanie nerwowe to pojęcie, z którym stykamy się

Pomoc w sytuacjach kryzysowych

Pomoc w sytuacjach kryzysowych może mieć charakter

Życie w stresie i samotność

Witam! W tym roku skończę 41 lat. Aby przedstawić swój stan, muszę opowiedzieć o tym co się działo przez ostanie kilka lat. W marcu 2005 roku zwolniłem się z pracy w celu rozwijania własnej działalności gospodarczej. Działałem z wielką wiarą w sukces, co niestety nie przekładało się na korzyści finansowe. To z kolei powodowało, że pogrążałem się w długach. Największy kryzys przyszedł od połowy 2007 roku do połowy 2008 roku. Doszedłem do poziomu ogromnego zadłużenia około 120 tys. zł, ale z wielką wiarą na szybkie odbicie.

W 2008 roku działania marketingowe i zdobywanie rynku zaowocowało otrzymaniem dużej liczby zamówień do zrealizowania - aby się wywiązać z otrzymanych zadań, przez wiele tygodni pracowałem w wielkim napięciu, niewiele sypiając. Zasypiałem z bijącym sercem i po kilku godzinach 4-5 godzin budziłem się w stresie z koniecznością realizowania zadań, których się podjąłem. Trud się opłacił, odniosłem sukces - znalazłem uznanie klientów. Działalność zaczęła przynosić całkiem niezłe dochody. Mogłem pracować mniej za lepsze pieniądze, jednak praca odbywała się (i odbywa) zrywami. Jest okres intensywnej pracy - kilka tygodni i czas spokojniejszy. Myślę, że doprowadziłem się do stanu znerwicowania, co powoduje, że obawiam się podejmowania nowych wyzwań i brania na siebie zbyt dużej ilości pracy.

Moja skłonność do ryzyka zanikła, co z kolei może doprowadzić utraty niepewnych dochodów. A wizja utraty dochodów i powrót do problemów z początku 2008 roku powoduje lęk. Obawiam się, że w przypadku podjęcia takich zobowiązań jak w 2008 roku – nie byłbym w stanie teraz ich zrealizować. Przez cały czas utrzymuje mi się wysokie tętno, w zeszłym roku zacząłem mierzyć ciśnienie, które czasem przekracza normy. Byłem z tym u lekarza, zrobiłem badania, które wskazały, że jestem zdrowy. Miałem lekką otyłość, około 102 kg wagi przy 180 cm wzrostu, spowodowaną stresem i niewłaściwym odżywianiem. Przez wiele lat odkładałem na bok życie prywatne w nadziei na odmianę losu. Tzn. że jak już osiągnę pewien status finansowy/zawodowy to będę mógł żyć spokojniej i cieszyć się życiem z kimś, komu by na mnie zależało. Z początkiem 2011 roku zacząłem odczuwać rezygnację. Doszedłem do wniosku, że to, o co się tyle lat starałem i tak nie ma znaczenia. Straciłem pomysł na resztę życia. Czuję się zmęczony.

Znalazłem sobie nowy cel - zrzucić tłuszcz i zadbać o sylwetkę. Kuracja (latem ubiegłego roku) przyniosła skutek, obecnie mam w pasie mniej 10-11 cm, ważę 93 kg. Jednak myślę, że zrobiłem z tego cel alternatywny z braku celu życiowego. Najlepiej funkcjonuję w okresach umiarkowanego obciążenia pracą, ale są dni, w których nie mam nic pilnego do wykonania i które powinienem poświęcić na rozwój - a przynajmniej na planowanie przyszłości. Jednak zamiast tego - czas zajmuje mi użalanie się nad sobą i jednocześnie lęk, że wkrótce spadnie na mnie ogrom pracy do wykonania. Szczególnie ciężko jest w poniedziałki - często źle śpię w nocy z niedzieli na poniedziałek. Od dłuższego czasu nie pracuję w weekendy, robiąc sobie wolne, które przedłuża się na poniedziałek. Na pewno sytuacji nie pomaga fakt, że pracuję w domu. Gdy rozpoczynałem własną działalność - czasem stosowałem piwo, jako lek na stres, aby doznać odprężenia. Z czasem zażywałem więcej alkoholu - oczywiście kontrolując sytuację i nie pozwalając na to by zaniedbać pracę. Stąd też rozwój otyłości.

Stosując dietę i ćwiczenia fizyczne odstawiłem alkohol, co jednak nie poprawiło nastroju. Pracuję samodzielnie i nie mam za bardzo z kim rozmawiać o moich codziennych problemach, aby odreagować. Czy stan, w jakim się znajduję, wymaga interwencji? Czy i w jaki sposób można sobie z tym poradzić? Aby odzyskać wiarę przyszłość i chęć do działania.

MĘŻCZYZNA, 41 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samotność

Dr n. med. Aneta Kościołek Dietetyka

75 poziom zaufania

Witam!
Czytając Pana odpowiedź odnoszę wrażenie, że jesteś osobą bardzo samotną, a zarazem bardzo ambitną i z uporem dążącą do celu. Obecnie mamy zimę. To jest pora roku, podczas której bardziej czujemy samotność, potrzebę przytulenia się do kogoś i porozmawiania z kimś. Na początek polecam, abyś spróbował wyjść do ludzi, pójdź do kina na dobry film, do kawiarni czy nawet na spacer do parku. W lutym rozpoczyna się wiele kursów weekendowych na które możesz się zapisać. Poznasz wiele ciekawych osób a przy tym rozwijasz swoją pasję np. fotografia, dietetyka, masaż, grafika komputerowa. Jeśli nawet nie wykorzystasz tego w życiu zawodowym zawsze masz szanse wykorzystać w życiu prywatnym.:) Na takie zajęcie uczęszczają osoby w różnym wieku od 18 - 60 roku życia. W internecie jest wiele portali społecznościowych skupiających ludzi z danymi pasjami. Wybierz się również do psychologa po poradę. Nie bagatelizuj objawów, być może są początkiem depresji.

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Witam Pana Serdecznie,

Opisane przez Pana symptomy są odpowiedzią objawową Pana organizmu na przewlekający się stres.
Widzę celowość podjęcia przez Pana psychoterapii, w której mógłby Pan przepracować swoje wyzwania i zaufać samemu sobie i swoim umiejętnościom.

Życzę Panu pomyślności,
irena.mielnik.adej@gmail.com

Cenimy Twoją prywatność

Samotność przy wkraczaniu w dorosłe życie

artykuły

Lęk separacyjny

Załamanie nerwowe - objawy, przyczyny, leczenie

Pomoc w sytuacjach kryzysowych

Życie w stresie i samotność

artykuły

Cenię sobie seryjny kontakt z pacjentem

Wywiad z Magdaleną Izabelą Daszkiewicz

"Zwykle stresem jest to, co dotyczy sfery życia, w której nie czujemy się pewnie..."

Psychologia

Życie z autyzmem u dorosłego

artykuły

69-letnia Albina Baziak opiekuje się niepełnosprawnym prawnukiem. Brakuje pieniędzy na rehabilitacje, a to dla chłopca jedyna szansa

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Problemy dzieci z wadami słuchu

Neurologia

Aktualne trendy

Popularne tematy

Artykuły na ten temat

Najnowsze pytania z tej specjalizacji

Popularni lekarze

logowanie

przypominanie hasła