Starszy pacjent a cukrzyca

Mam pod opieką starszego Pana (89), który trudno przyswaja sobie zagrożenia wynikające ze sposobu odżywiania a poziomem cukru we krwi... Mam w tej kwestii nieco doświadczenia, gdyż mój ojciec przez wiele lat borykał się z tym problemem. Poziom cukru u mego podopiecznego w zasadzie jest w normie, ale czasami skacze do 190 i to powoduje jego panikę. To dobry sygnał ostrzegawczy, ale nie skutkują moje przypomnienia co do konieczności stosowania diety. Od 6 miesięcy staram się specjalnie nie zmieniać jego przyzwyczajeń kulinarnych, ale je nieco koryguję. Dodać muszę, że mieszkam w Niemczech i Pan jest typowym Niemcem z wszystkimi dobrymi i złymi nawykami kulinarnymi. Nie jestem w stanie zredukować do wymaganego minimum jego gustów smakowych, co prawda cukier z menu zniknął, ale Pan kocha słodycze, nie ma zbytniej nadwagi i jego sezonowa aktywność ruchowa spowodowała nieznaczny wzrost wagi, co go nieco poirytowało, ale wszystko jest dobrze do momentu, gdy dochodzi do spotkań rodzinnych, przyjacielskich... Jego tryb żywieniowy jest ustabilizowany. Nie nadużywa napojów zawierających alkohol, ale piwa sobie podczas tych spotkań nie potrafi odmówić. Czasami zdarza się, że nieco dłużej śpi i jest w stanie utyskiwać na senność, nawet po przespaniu 8-10 godzin. Czy dobrą radą byłoby skonsultować się z jego lekarzem w celu autorytatywnego ostrzeżenia przed możliwymi konsekwencjami wynikającymi z tych jego zamiłowań? Moich rad i rad rodziny raczej nie akceptuje, ale lekarz ma więcej do przekazania i stanowi dla niego spory autorytet, więc może tą metodą nieco da się wyprostować jego pogląd na sprawy prawidłowego odżywiania.Pan jest po lekkim wylewie sprzed 7 miesięcy, ale swobodnie sam się jeszcze porusza, tzn.na tyle swobodnie, na ile pozwala mu jego wiek. Jednak przy sporej bezczynności, jaka spowodowana jest sytuacją pogodową (obawia się spacerowania po zaśnieżonych ulicach) i ta funkcja nieco podupada. Może jest jakiś sposób na "upór starczy" poza moją cierpliwością?