Związek na odległość, zazdrość i szansa na udane relacje

Witam! Mam problem ze swoją dziewczyną. Jesteśmy ze sobą od prawie roku. Po długoletniej przyjaźni, znając swoje poprzednie związki na wylot, wszystkie problemy, rozterki czy wady i zalety postanowiliśmy stworzyć związek. Trzeba zacząć od tego, że jest to związek na odległość. Ja jestem na Śląsku a moja dziewczyna studiuje na Pomorzu. Moją zasadą było, że nigdy nie wejdę w związek na odległość. Ale z tą dziewczyną zmieniłem zdanie. Bardzo jej ufam. Na początku dogadywaliśmy się wyśmienicie. Widzimy się różnie, raz na dwa tygodnie, ale zdążają się miesięczne rozstania. Różnica wieku między nami jest tylko jednego roku (ja 22 lata, ona 21).

Wszystko było pięknie przez pierwsze 5,5 miesiąca. Miałem do niej jechać na juwenalia. Obowiązki w pracy mi tego nie umożliwiły. I od tego czasu zaczął się problem, który moim zdaniem z każdym dniem coraz bardziej się pogłębia. Poszła na juwenalia, poznała bardziej ludzi ze swojego roku. Zaczęły się coraz częstsze wyjścia z nimi. Był to kolega, jak twierdzi, którym nie jest zainteresowana, ale z byle powodu się z nim widywała. Na przykład tylko po by zapalić. Nagle dwa tygodnie przed wakacjami i długo oczekiwanym przyjazdem do domu spotkała dziewczynę, której przez dwa lata unikała (ponieważ dziewczyna z marginesu społecznego). Były dwa czy trzy spotkania i zaczęły się wakacje. Przyjechała, zamieszkaliśmy razem w mieszkaniu jej ojca, którego nie ma w mieście. Oczywiście dogadywaliśmy się wyśmienicie. Zdarzały się sprzeczki, ale to jest naturalne. Mamy troszkę inne podejście do związku i znajomych. Ja nauczony doświadczeniem z poprzedniego związku wiem, że to my jesteśmy dla siebie najważniejsi i to my nawzajem jesteśmy dla siebie ważni, a nie znajomi. Trzeba ich mieć, ale nie przeginać ze spotkaniami z nimi. Trzeba umieć spędzać ze sobą czas i niekoniecznie zawsze w kogoś towarzystwie.

Naszym ogromnym plusem była umiejętność rozmowy, zaufanie, miłość. Spędziliśmy we dwoje wspaniały tydzień w górach, a potem pojechaliśmy do niej do babci, właśnie do Szczecina. Poznałem ludzi z studiów min. tego kolegę. Ludzie jak ludzie. Inna subkultura, z zachowania sympatyczni. Trzeba dodać, że moja dziewczyna jest bardzo pomocna, czasem nadmiernie, przez co mówię, że jest Matką Teresą z Kalkuty. Przyszedł czas wyjazdu na kolejny rok. Pozostały 2 lata do końca. I od wyjazdu zaczęły się ogromne problemy. Nagle coraz częściej zaczęła się spotykać z koleżanką, której unikała. Nie ukrywałem nigdy, że mi się to nie podoba. Idzie do niej wraca bardzo późno. Siedzą u niej w domu, ale nie same, tylko w kilka osób. Zaczęły się coraz częstsze kłótnie i coraz poważniejsze. Mam wrażenie, że z każdym dniem coraz mniej rozmawiamy, przy rozmowach telefonicznych są głupie nerwy z jej strony. Na początku potrafiliśmy rozmawiać w każdej wolnej chwili, a teraz go nie ma dla mnie, bo są znajomi, ona woli pogadać z ludźmi tam na miejscu niż ze mną. Wydaje mi się, że nie chce rozmawiać, że mnie zbywa. Były też takie sytuację, że się umawiała na rozmowę ze mną, ja układałem wszystko pod nią, a tu wybierała nagle tamto towarzystwo.

Coraz częściej czuję, że mam dziewczynę, ale jej nie mam na co dzień, a do tego ją tracę. Odczuwam brak słów z jej strony na temat uczuć. Coraz częściej reaguję nerwowo na jej słowa, takie górnolotne są. Zaczynam się spotykać z zachowaniami czy słowami, których nigdy wcześniej nie było. Nie potrafię iść w weekend gdzieś bez niej, bo dziwnie się czuję. A ona wychodzi z założenia, że jakość trzeba żyć. Jest młoda, chce się wyszaleć. Bardzo się staram, ale z każdym dniem bardziej stwierdzam, że to nie ma sensu. Dla swojego zdrowia i świętego spokoju, wolnej ręki dla niej i siebie bym to zakończył, ale nie umiem bez niej żyć, ona podobno beze mnie też. Najgorsze, że nie potrafię zachowywać się tak jak ona, żeby czasem poczuła jak ja się czuję, żeby zrozumiała. Ona uważa, że zawsze robi dobrze, a ja że chce żeby siedziała w domu, że jestem chorobliwe zazdrosny. Po prostu ona jest taka, że często nie zna umiaru, np. w siedzeniu u tej koleżanki czy spotykaniem się innymi.

Próbuję rozmawiać, mówić że to nieodpowiednie towarzystwo ta dziewczyna (też tak uważa jej mama), ale ona nie daje powiedzieć złego słowa. Najgorsze jest to, że ona nie widzi żadnego problemu w swoim zachowaniu, tylko uważa że to ja przeginam, że mówię, co mnie boli. Coraz mniej rozmawiamy, albo na siłę, a ona twierdzi, że po co, jesteśmy na bieżąco przecież. Po prostu ja wychodzę z założenia, że jeżeli się ktoś decyduję na związek to trzeba umieć wybierać priorytety, czasem odmówić innym, że to ja dla niej a ona dla mnie powinna być najważniejsza. Nie wiem co mam robić, jestem młody, szkoda tego czasu, jeżeli nie ma szans na pozytywne zakończenie problemu.

MĘŻCZYZNA, 22 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Szansa na pozytywne rozwiązanie problemów jest zawsze. Warto tylko jej poszukać. Opisuje Pan swoje odczucia względem zachowania dziewczyny. Podkreśla Pan kilkakrotnie, że ona jest dla Pana najważniejsza i bez niej nie potrafi Pan odnaleźć się w życiu społecznym. Próbuje Pan jej to tłumaczyć i wymaga od niej, żeby zachowywała się dokładnie tak samo, jak Pan. Wręcz chce Pan, żeby ona czuła tak samo jak Pan. Przykro mi, ale każdy człowiek jest inny i każdy ma swoje poglądy, przekonania, uczucia i zachowania, które towarzyszą mu w codziennym życiu. Z Pana listu wnioskuję, że oboje jesteście nieustępliwi w swoich stanowiskach. Pan wymaga od dziewczyny umiaru w kontaktach społecznych. Tylko co to dla Pana oznacza? Że z koleżanką dziewczyna może spotkać się tylko w określonym przez Pana czasie? A może chodzi o to, że to Pan czuje się odrzucony i pominięty, bo ona swoje zainteresowanie przeniosła na inne osoby i nie poświęca Panu całego swojego czasu? Warto, żeby zastanowił się Pan, czego tak naprawdę oczekuje od dziewczyny? Co to znaczy, że ona jest dla Pana najważniejsza i czego Panu brakuje w jej zachowaniu, żeby czuć się najważniejszy dla niej? Warto o tych sprawach porozmawiać, najlepiej bezpośrednio, nie przez telefon. Proszę też pomyśleć nad rozwinięcie swoich kontaktów społecznych. Teraz się Pan izoluje, bo ważna jest tylko ona. Ale zdrowy związek to taki, w którym jest się blisko z tą drugą osobą, mając za razem znajomych, z którymi można się spotykać i wspólnie coś robić. Zamknięcie się wyłącznie w związku i brak kontaktu z innymi może prowadzić do szybkiego znudzenia się sobą i szukania nowych wrażeń. Dlatego w głębokiej relacji oprócz wspólnego zaangażowania ważna jest indywidualna przestrzeń każdego z partnerów. Warto o tym porozmawiać, zastanowić się, jak wspólnie spędzać czas i kiedy spędzać go z innymi. Bardzo ważne jest, żeby te decyzje były wynikiem porozumienia obu stron, a nie wymuszenia decyzji przez jedną na drugiej. Chce Pan, żeby Pana dziewczyna wstawiła się w Pana sytuację i poczuła to, co Pan czuje. A czy Pan próbuje ją zrozumieć? Wejść w jej skórę? Poczuć to co ona czuje? Zachęcam do rozmów na te tematy, pisania do siebie listów, itp. Im więcej dowiecie się o sobie wzajemnie i swoich potrzebach, tym łatwiej będzie Wam rozwiązywać trudności w relacji.

Pozdrawiam

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Panu,

Związek partnerski na odległość jest bardzo wymagający.
Jesteście Państwo bardzo młodzi, mający swoje potrzeby, Pan chciałby relacji takiej wyłącznej, poprzez dokonywanie wyborów uwzględniających przede wszystkim Dziewczynę.

Natomiast Pana Partnerka chce mieć możliwość doświadczania różnorodnych kontaktów z Ludźmi, mając świadomość że Pan jest...
Z powodu odległości trudniej o taką wyłączność...
Jednak to od Pana zależy, co Pan zadecyduje.

Myślę, że w podjęciu decyzji mogłaby być dla Pana pomocna rozmowa z zaufaną, doświadczoną Osobą.

Życzę Panu tylko dobrych wyborów,
irena.mielnik.madej@gmail.com

Związek na odległość

Jak mądrze budować związek na odległość ? Czy taki związek ma szansę przetrwać ?

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem

Marta Osińska-Białczyk Psychologia, Warszawa

60 poziom zaufania

Witam,

To, czy taki związek ma szansę przetrwać, zależy od partnerów. Trudno jednak nazwać związek bliskim, jeśli częstotliwość kontaktów jest bardzo mała, gdyż bardzo osłabia to więzi. Niemniej, są osoby, którym to nie przeszkadza. Warto rozważyć, z czym wiąże się taka relacja i czy są Państwo oboje na to gotowi.

Pozdrawiam

Mgr Anna Mochnaczewska Psycholog, Warszawa

56 poziom zaufania

Witam,
Pewien etap związku może być na odległość ale trzeba się liczyć z tym że powinien przyjść taki moment kiedy trzeba będzie podjąć decyzję co dalej z tym zrobić.
Należy odpowiedzieć sobie na pytania co dostaję w tym związku a czego nie przez to że dzieli nas odległość. Jeżeli jest to związek na początkowym etapie wartom mieć świadomość ze każde spotkanie może mieć charkter przedłużonej, ekscytującej randki. Pobycie ze sobą dłużej bez rozłąki może nieść za sobą rozczarowania że nie jest już tak kolorowo. Nie należy się tego bać lecz rozmawiać otwarcie o tym co się z Wami dzieje i czego potrzebujecie. Ludzie wchodzą w związki gdyż potrzebują miłości, akceptacji, wsparcia, kontaktu fizycznego - warto jest porozmawiać o tym jak będziecie dawać to sobie na odległość.
Pozdrawiam,
Anna Mochnaczewska