Pani synek jest wieku który określa się jako "bunt dwulatka". To okres skrajnych emocji, które znajdują się poza kontrolą dziecka. Dziecko uczy się niezależności, odrębności, ma kłopoty z dzieleniem się, jest zazdrosny i często wyraża swoje zdanie przez komunikaty: moje oraz nie. Chce wiele czynności wykonywać samodzielnie, choć nie zawsze mu to jeszcze wychodzi, ale w ten sposób zaznacza swoją odrębność. Sprzeciwianie się rodzicom jest pokazaniem, że ma prawo do własnego zdania. Są to typowe zmiany rozwojowe. Rodzic, który przeżywa "bunt dwulatka", musi uzbroić się w cierpliwość i spokój i pamiętać że okres ten minie. Dziecku starać się wszystko tłumaczyć, Ważne na ile to jest możliwe pozwalać mu na samodzielność. Jeżeli ktoś zabiera dziecku zabawkę, głośno manifestuje to, że jest to jego własność. Przed zabraniem przedmiotu, który należy do dziecka warto zaproponować mu wymianę na inny. Jeżeli nie może czegoś robić, zaproponować mu inną aktywność, odwrócić uwagę tak aby za bardzo nie skupiać się na zachowaniu dziecka. Proszę zwrócić uwagę jakie sytuacje mogą prowadzić do wybuchów i w razie możliwości starać się ich unikać. Ważna jest konsekwencja. Dziecko potrzebuje stabilności, stałego rytmu dnia, dużo aktywności. Jeżeli niepokoi Panią zachowanie dziecka, ponieważ nie wiem jak gwałtowne są to reakcje, może się Pani również zwrócić do swojego pediatry. Polecam również książkę: Rozwój psychiczny dziecka. Od 0 do 10 lat, Sidney M. Baker , Frances L. Ilg , Ames Louise Bates.
