Pani córka jest wieku w którym może się już buntować. W tym wieku dziecko ma potrzebę badania świata samodzielnie, wszystkiego chce dotknąć, sprawdzić samo. Dziecko uczy się niezależności, odrębności, często wyraża swoje zdanie przez komunikaty: nie. Chce wiele czynności wykonywać samodzielnie, choć nie zawsze mu to jeszcze wychodzi, ale w ten sposób zaznacza swoją odrębność. Sprzeciwianie się rodzicom jest pokazaniem, że ma prawo do własnego zdania. To bardzo ważne że jest Pani dla dziecka cierpliwa, stara się tłumaczyć. Na ile to jest możliwe pozwalać córce na samodzielność, można dawać proste zadania, wykonywać je razem. Napisała Pani że jeżeli nie może czegoś robić, to proponuje inną zabawę. To dobrze, bo wtedy nie skupia się Pani na zachowaniu dziecka, czyli nie wzmacnia tego zachowania. Proszę zwrócić uwagę jakie sytuacje mogą prowadzić do wybuchów i w razie możliwości starać się ich unikać. Jeżeli będzie Pani ignorować wybuchy złości w domu, lub miejscach gdzie jest łatwiej "zapanować nad sytuacją", dziecko rzadziej będzie je również stosować na spacerze. Najważniejszy jest spokój, konsekwencja, stawianie granic. Przed spacerem warto omówić z córką gdzie pójdziecie, co będziecie robić. Zastosować np. zasadę, że w momencie gdy córka będzie się rzucać na ziemię, wrócicie o domu. Bunt jest naturalnym etapem, więc proszę się uzbroić w cierpliwość. Przez konsekwencję i spokój w Pani zachowaniu, dziecko się uczy że nie uzyska nic w ten sposób, że są zasady których należy przestrzegać i mimo nieakceptowanego zachowania mama i tak je kocha :)
Polecam książkę: Rozwój psychiczny dziecka. Od 0 do 10 lat, Sidney M. Baker , Frances L. Ilg , Ames Louise Bates.
Pozdrawiam serdecznie
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Pięciolatek, który podczas ataku złości demoluje m
Drugi rok życia dziecka to początek okresu poniemo
Choć na rynku zabawka ta jest już od kilku lat, do
