Bezsenność i poczucie beznadziejności w określonych miesiącach

Witam,nie wiem nawet od czego zacząć.Od paru lat moje życie to sinusoida. Co roku sierpień do połowy września i luty do połowy marca to okresy, kiedy ciężko jest mi nawet wstać z łóżka i wykonać jakąkolwiek czynność - czasem jem śniadanie 1,5 h po wstaniu, bo tyle mnie to kosztuje. Nie mogę spać do 5-6, mam poczucie wiecznej beznadziejności. Poza tymi okresami jestem otwarta, towarzyska i pełna energii.Dostałam niedawno wymarzoną pracę, a siedzę zapłakana i najchętniej bym z niej zrezygnowała.

KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu

Bezsenność Psychologia

Artur Brzeziński Psycholog, Białystok

48 poziom zaufania

Witam,
Z Pani opisu wygląda na to, że może borykać się Pani z "sezonowymi zaburzeniami nastroju" - takimi epizodami depresyjnymi związanymi ze zmianami w przyrodzie.
(na ten temat może Pani więcej przeczytać na stronie: http://www.psychologia.edu.pl/obserwatorium-psychologiczne/1090-jesienna-depresja.html)
Pisze Pani, że ta sinusoida nastroju pojawiła się kilka lat temu. Może warto się przyjrzeć co się wówczas zaczęło dziać w Pani życiu? Jakie myśli teraz Pani przychodzą gdy "ciężko nawet wstać z łóżka"? Może niektóre z nich są tak "dołujące", że właśnie wydaje się Pani, że wstawać nie warto?
Proszę zadbać o siebie i skontaktować się z jakimś psychoterapeutą. Pomoże on Pani zrozumieć lepiej to co się dzieje i zmienić to.
Jak Pani napisała przez większą część roku "jestem otwarta, towarzyska i pełna energii", dostała Pani wymarzoną pracę.
To pomoże Pani poradzić sobie z okresowymi trudnościami i cieszyć się życiem przez cały rok!
Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia.
Artur B.

www.facebook.com/zyciedobre

Piotr Bochański Psychologia, Sulechów

70 poziom zaufania

Stan wskazuje na zaburzenia depresyjne. Zalecam konsultację psychiatryczną oraz włączenie do leczenia podstawowego psychoterapii.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Poczucie bezsilności i beznadziejności – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Poczucie beznadziejności i braku możliwości zmiany – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Poczucie bezsilności i brak motywacji do osiągania celu w życiu – odpowiada Mgr Przemysław Mućko
Poczucie wypalenia – odpowiada Paulina Witek
Jak leczyć bezsenność po odstawieniu Lorafenu? – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska
Poczucie samotności u 22-latki – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy to są oznaki depresji? – odpowiada Lek. Seweryn Segiet
Leczenie depresji i podwyższona prolaktyna – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak radzić sobie z poczuciem bezsensu? – odpowiada Mgr Joanna Lida
Strach przed ludźmi, samotność, brak poczucia przynależności – odpowiada Mgr Przemysław Mućko

artykuły

39 rad psychologa, jak być szczęśliwym każdego dnia

Każdego dnia zmagamy się z wieloma, mniejszymi i w

Na chorobę Hashimoto choruje ponad 700 tys. Polaków. Mamy plagę rozkapryszonych i wiecznie zmęczonych kobiet

Czują się niekobiece, nikomu niepotrzebne. Rano ni

Agata Młynarska opowiedziała o chorobie ojca. "Była sinusoidą nastrojów"

Prezenterka telewizyjna zamieściła niedawno w medi

Poczucie beznadziejności i kompleksy

Witam. Jestem szesnastoletnią uczennicą trzeciej klasy gimnazjum. Od dłuższego czasu odczuwam znaczny spadek formy. Od dziecka byłam osobą bardzo wrażliwą, bywałam u psychologów z powodu licznych zaburzeń somatycznych na tle nerwowym, jednakże rozmowy ze specjalistami nie przynosiły żadnych rezultatów, ponieważ przed żadnym nie potrafiłam się otworzyć. Często miewam spadki nastroju i brak chęci do życia. Czasami to trwa przez kilka dni, innym razem chodzę apatyczna przez kilka tygodni, nie mogę jeść, spać, nie mam na nic chęci. Teoretycznie wszystko jest w porządku, ludzie mają mnie za otwartą, przebojową osobę, jednak moja rzeczywistość po powrocie do domu wygląda inaczej. W szkole staram się dopasować do rówieśników i zyskać ich sympatię, mimo to ciągle odczuwam, że mnie nie akceptują. Jeżeli wydaje mi się, że komuś na mnie zależy, to dopada mnie myśl, że prędzej czy później go stracę. Oczywiście, w rezultacie się tak dzieje. Póki jestem wesoła, wszystko jest w porządku, ale gdy po raz kolejny popadam w apatyczne stany, ludzie mnie nie rozumieją i odwracają się ode mnie. Czuję się odrzucona, chociaż z zewnątrz może to wcale tak nie wygląda. Zdarza mi się zapijać smutki alkoholem. Wydaje mi się, że jestem beznadziejna i nic nie potrafię, mam cale mnóstwo kompleksów. Udaję pewną siebie, udaję osobę, którą nie jestem, aby zyskać akceptację innych. Po powrocie ze szkoły idę spać, aby czas do następnego dnia upłynął jeszcze szybciej. Nie widzę żadnych pozytywów w związku z moją przyszłością, szczerze mówiąc, wszystko jest mi obojętne. Mam bliskiego przyjaciela, który mnie wspiera, ale boję się, że i jego stracę. Ufam mu, i wiem, że może moje obawy są irracjonalne, ale nie potrafię odrzucić od siebie tych myśli. Mam już dosyć takiego życia, wydaje mi się, że mogłabym zwrócić się o pomoc do szkolnej pedagog, ale nie wiem, czy aby na pewno jest to konieczne. Jestem przewodniczącą samorządu szkolnego, dobrze się uczę, mam znajomych - czy ja potrzebuję pomocy? Boję się, że będzie to kolejna osoba, która mnie wyśmieje.

KOBIETA ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Psycholog lub pedagog szkolny z pewnością nie będzie się z Ciebie śmiać.

Jednak ten sposób myślenia i przewidywania zagrożenia jest dosyć spójny: zapewne tego typu obawy: przed wyśmianiem, odrzuceniem, są przyczyną dużej części Twoich problemów. Może być to związane np. z przekonaniem" ,,Jeśli ludzie poznają, jaka jestem naprawdę, będą mną pogardzać", ,,W gruncie rzeczy jestem nieciekawa, nie zasługuję na akceptację", ,,Jeśli będę bardzo się starać, mogę zasłużyć na uwagę". Jedną z zasad rządzących życiem może być: ,,Trzeba starać się być idealnym".

Utrzymywanie takiego stanu gotowości pochłania dużo energii i wiąże się ze stałym napięciem emocjonalnym. To oczywiście jedynie hipotezy, określenie przyczyny Twojego pogorszenia samopoczucia oraz wybór odpowiednich technik i środków zaradczych to rola psychoterapeuty.

Picie alkoholu, zwłaszcza w wieku, gdy Twój mózg się rozwija jest środkiem niszczącym, który nie rozwiązuje żadnych problemów emocjonalnych i powoduje duże szkody. Inteligentna, młoda dziewczyna może natomiast dużo zyskać na systematycznym kontakcie z psychoterapeutą.

Serdecznie pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brak akceptacji ze strony rówieśników - jak sobie radzić z tym problemem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie potrafię się otworzyć przed ludźmi i boję się odrzucenia - co zrobić z pustką, którą czuję? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Umarłam za życia – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Poczucie bezsensu - jak z nim walczyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to normalne, że miewam myśli samobójcze? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak poczucia sensu życia i utrata zainteresowania czymkolwiek - jak mam sobie pomóc? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Często choruję i nie mam przyjaciół. Co robić? Proszę o pomoc! – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Niskie poczucie własnej wartości i niezadowolenie z życia – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jestem ciąglę przygnębiony, moje życie nie ma sensu - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak wyzbyć się złości? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

"Myślałem, że jestem nie do odratowania" - Artur Cnotalski o depresji i otyłości

Artur Cnotalski jest dziennikarzem, tłumaczem i fr

"Nie rób z siebie pajaca". Dr Paweł Kabata - chirurg onkolog czy celebryta?

Dr Paweł Kabata jest chirurgiem onkologiem, który

Lek. Anna Lecyk Psychiatria, Nałęczów

umów wizytę

Lek. Adam Kojtych Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Lek. Izabella Gałan-Żarow Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Lek. Bartłomiej Kubacki Psychiatria, Przecław

umów wizytę

Poczucie beznadziejności życia - jak sobie z nim poradzić?

Witam, mam ogromny problem. Mam chyba silną depresję. Miałem myśli samobójcze, ale nie na tyle "ostre", że byłem gotowy to zrobić. Takie, że rozmyślałem, jak bym to zrobił. Nie mam pracy, dobrych znajomych, nie jestem też finansowo rozwinięty, wręcz odwrotnie - jestem bez pracy, a mam już 23 lata i na znalezienie zatrudnienia na chwilę obecną się nie zapowiada. To wszystko mnie "DOBIJA", a zwłaszcza to, że nie mam swojego kąta w domu, w którym mógłbym być sam przez dłuższy okres (patologiczne mieszkanie). Nie wiem, co mam robić, a na profesjonalne badanie mnie nie stać.

MĘŻCZYZNA, 23 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Sytuacja, w jakiej się Pan znalazł, jest bardzo trudna. Trudności w znalezieniu pracy, problemy w domu oraz brak wsparcia ze strony bliskich mogą wywoływać znaczne obniżenie nastroju, a nawet prowadzić do rozwoju depresji. Warto, żeby jednak skorzystał Pan z konsultacji psychiatrycznej. Pomoc psychiatry może Pan uzyskać bezpłatnie w poradni zdrowia psychicznego, w ramach ubezpieczenia NFZ. Oprócz wizyty u psychiatry polecam spotkanie z psychologiem. Może Pan korzystać z bezpłatnej pomocy psychologicznej w niektórych ośrodkach państwowych oraz organizacjach pozarządowych. Informacje na ten temat znajdzie Pan w linku: http://portal.abczdrowie.pl/gdzie-szukac-pomocy. Warto skorzystać z pomocy specjalistów, ponieważ w ten sposób pozna Pan przyczynę dolegliwości, dowie się, w jaki sposób radzić sobie z tym stanem i jakie leczenie należy zastosować. Skorzystanie ze specjalistycznej pomocy może pozwolić Panu wpłynąć na poprawę samopoczucia i odzyskanie psychicznej równowagi.

Pozdrawiam