Boję się, że skrzywdzę moje dziecko. Czy to możliwe?

Leczę się na nerwicę lękową od 10 lat, chodziłam na terapię grupową, brałam już różne leki. Wcześniej miałam największe obawy przed śmiercią, bałam się że umrę, miałam bóle serca, poty i wszystkie inne, balam się wychodzić z domu, nie wychodziłam za próg domu w ogóle, przez rok już całkiem, a wcześniej tylko z kimś. Podleczyłam się trochę.

Tak ciągnęły się jakoś te lata. Dostałam jakichś lęków - bałam się, że komuś coś zrobię albo sobie. Później zrobiłam prawo jazdy i przez ponad rok miałam spokój, cieszyłam się życiem, brałam trójpierścieniowy lek przeciwdepresyjny raz na jakis czas i lek uspokajający - połówkę gdy się źle czułam, a było to raz na dwa miesiące, ale od wczoraj znowu mnie dopadło. Boję się, że mogę coś zrobić swojemu synkowi, boję się noży i wszystkiego niebezpiecznego, czym mogłabym kogoś skrzywdzić, najbardziej boję się o synka. Wzięłam dzisiaj znowu połowę leku przeciwdepresyjnego, ale po nim mam jakieś pobudzenie i sciśnięcie, wzięłam też połowe leku uspokajającego, staram się sobie radzić, ale nie daję rady - czy jest możliwe, że zwariuję i przestanę panować nad sobą.

Czy mogę zrobić komuś krzywdę? Boję się. Zastanawiam się co by się stało gdybym nad sobą nie zapanowała, błędne kolo, o nikogo się nie boję tylko o synka - niewinną istotkę, bezbronną, moją kochaną.

KOBIETA ponad rok temu

Witam serdecznie.

Na podstawie Pani krótkiego opisu trudno postawić diagnozę, jednak charakter objawów może wskazywać na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. W tego typu zaburzeniach występują uporczywe myśli, wyobrażenia lub impulsy, które mają charakter przykry dla chorego - natrętny, nawracający  lub są niezgodne z własnym systemem wartości, normami moralnymi, przez co wywołują niepokój i złe samopoczucie.

Tego typu myśli mogą dotyczyć np. możliwości zabrudzenia, zakażenia, popełnienia pomyłki, skrzywdzenia bliskiej osoby, mogą to być również wyobrażenia o obscenicznym charakterze. W czasie trwania choroby rodzaj tych myśli i obaw może się zmieniać, podobnie jak ich nasilenie.

Leczenie tego typu zaburzeń polega przede wszystkim na psychoterapii, ale duże znaczenie odgrywa również prawidłowo prowadzona farmakoterapia.

W leczeniu farmakologicznym stosuje się leki przeciwdepresyjne w odpowiednio wysokich dawkach (są to dawki wyższe niż w leczeniu depresji) i sytematyczny sposób, przy regularnych konsultacjach z prowadzącym leczenie psychiatrą. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych doraźnie, raz na jakiś czas, mija się z celem - leki tego typu nie wywierają w ten sposób działania leczniczego. Do stosowania doraźnego przeznaczone są leki uspokajające i nasenne.

Proponuję, aby skontaktowała się Pani ze specjalistę psychiatrą, który powinien szczegółowo wyjaśnić Pani jakie leki zażywać i w jakich dawkach. Standardy leczenia zaburzeń lękowych i zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych zalecają jako metodę psychoterapii terapię poznawczo-behawioralną. Skuteczność tej metody leczenia została potwierdzona szeregiem badań klinicznych.

Proszę się nie obawiać, że skrzywdzi Pani własne dziecko. Istotą zaburzeń obsesyjnych jest często nadmierna potrzeba sprawowania kontroli, dlatego pojawia się lęk przed jej utratą.

Obecnie ma Pani najprawdopodobniej do czynienia z nawrotem zaburzeń obsesyjnych, być może w związku z przeżyciem sytuacji stresowej. Proponuję jak najszybciej skontaktować się ze specjalistą. Osobista rozmowa powinna wyjaśnić Pani obawy, a odpowiednie leki pomogą wyciszyć lęk i niepokój.

Serdecznie pozdrawiam i życzę szybkiej poprawy samopoczucia

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty