Brak sensu życia u 18-latka

Witam serdecznie,
Wkraczasz w dorosłość, pewnie zastanawiasz się, jak będzie wyglądać Twoja przyszłość, jak pokierować swoją drogą. Życie niesie bardzo dużo możliwości, a Ty prawdopodobnie nie wiesz, na co się zdecydować, gdyż masz poczucie, że decydując się na coś możesz stracić coś innego. To może prowadzić do utraty sensu i celu w życiu.
Spróbuj wykonać taki eksperyment - wyobraź sobie, że masz 70 lat i chcesz opowiedzieć na przykład wnukom historię swojego życia. Jaka ona by była?
Pozdrawiam

Jak PAn odczuwa ten brak sensu życia? Co ten sens życiu nadaję. Czy ma Pan swoje wyobrażenie co musiałoby się stać aby życie PAna miało taką jakość jakby Pan chciał? Proszę spróbowac odpowiedzieć sobie na te pytania.

Witaj, masz 18 lat, to dobry czas by stawiać pytania o sens, ale nie, aby go gubić. Stan bezsensu może, w tym wieku, byc wyrazem naturalnego czasu i procesu odchodzenia od wzorców i wartości wdrożonych przez rodziców oraz srodowisko. Mówi się w tym czasie o kryzysie dojrzewania, kryzysie tożsamości. Musisz oddzielić się od "starego", a "nowego" jeszcze nie masz. Poczucie braku sensu może być wyrazem szczególnej wrażliwości i stawiania sobie wysokich standardów. Pytasz, co robić? Upraszczajac sprawę, mogę powiedzieć, że w zrównoważony sposób stawiać pytania o sens i go szukać przez całe życie. A jak szukać? Dokonywać wyborów i podejmować aktywności zgodnie z tym co dla Ciebie ma wartość, I szukać wartości. Jeśli myśli bolą i dezorganizują,, pracować by mieć efekty, począwszy od wyszorowania łazienki a skończywszy na dobrych wynikach w nauce. Z mojego doświadczenia wynika, że bardzo dobrze odnajdują się w życiu osoby, które wcześnie zaczynają dorabiać sobie. Osoby, które jak najwcześniej, podejmują za siebie odpowiedzialność. Bardzo istotną sprawa jest aktywniość fizyczna, uprawianie sportu oraz kontakty z ludźmi, te dalsze i te bliższe. Prosto, ciężka praca, wysiłek fizyczny i kontakty z innymi, to psychiczna satysfakcja z życia. Czasami tak jest, że stany bezsensu łączą się ze spadkiem aktywności i przekraczaja możliwości adaptacyjne. Wówczas trzeba poprosić o pomoc, psychiatrę i psychoterapeutę. Na ogół człowiek sam wie, jaki krok podjać, jeśli jest dla siebie dobry i posłuży się intuicją. Czego Ci z serca życzę. Krystyna Kozłowska

Dzień dobry.
Niestety, nie napisał Pan, w czym się przejawia ten "brak sensu życia", dlatego trudno jednoznacznie odnieść się do Pańskiego pytania.
Pozdrawiam

Witam,

Jest Pan młodym mężczyzną i bardzo ostrożnie napisał Pan o swojej trudności. Przyczyn Pana nastroju może być bardzo wiele. Sądzę, że byłoby Panu najłatwiej porozmawiać o tym "w cztery oczy" z kimś, komu mógłby Pan zaufać. Jeśli jest taka osoba w Pana otoczeniu proszę z nią porozmawiać. Dobrym pomysłem byłaby również konsultacja u psychologa lub psychoterapeuty.

Owocnej rozmowy. Pozdrawiam.