Witam. Mam 21 lat, jestem kobietą i od długiego czasu borykam się z problemem senności, brakiem koncentracji i szumem w głowie. Lekarz rodzinny po serii badań z zadowalającymi wynikami zalecił wizytę u psychiatry. Jego zdaniem senność to objaw depresji. Ja osobiście nie czuję niepokoju, chęci śmierci, nadchodzącego końca czy czegoś podobnego. Jestem dość towarzyska, lubię się śmiać, spędzać czas ze znajomymi. Czasem, kiedy idę na zajęcia (studiuję mechanikę, jako jedyna dziewczyna na roku), idę tylko po to, żeby pogadać z kolegami. Czasem mam wrażenie, że ciągle ktoś musi ze mną być, żebym nie "zeschizowała" (nie chodzi tu o związek, tylko o obecność drugiej osoby - koleżanka, kolega), nawet nie musimy rozmawiać. Kiedy uczę się z kolegami np. w bibliotece lub w domu, jest zupełnie inaczej, niż jak jestem sama w pokoju. Nie zamykają mi się oczy nad książkami, nie mam natłoku myśli. Jak jestem sama wieczorem, czasem zaczynam płakać tak bez powodu, ale nie myślę o tym, że jest beznadziejnie i tak dalej... Wiem, że mam przyjaciół, ale wiem też, że kiedy nadchodzi wieczór, godzina np. 22.00, to przychodzi zmęczenie, czas na sen i wtedy muszę zostać sama. Kiedy płaczę, to tak naprawdę o niczym nie myślę. Potem to mija, tak po prostu, czuję zmęczenie i idę spać. Ale to nie jest tak, że dzień w dzień płaczę do poduszki. Problemy z nadmierną sennością miałam już kiedyś, ale były to raczej epizody. Od ok. października śpię non stop. Zasypiam na zajęciach (powiedziałabym raczej, że jest to rodzaj letargu), przy stole. Czasem kiedy włączam laptopa i jest czas oczekiwania, zanim system ruszy (ok. 1 min), ja zasypiam. Kiedy zasypiam na zajęciach, śnię, nie jest to jakiś tam sen. Mam zamknięte oczy i śnię ten wykład, który akurat jest prowadzony. To tak, jakbym śniła coś, zamiast to przeżywać. Wynika z tego trochę kłopotów;/ Przede wszystkim brak notatek, zawalone terminy, trochę denerwuję się tą sytuacją związaną ze szkołą. Nie mam problemów z zasypianiem, czasem jak mam wolny dzień (sobota, niedziela), rano miewam sny. Zdecydowanie dziwne sny, np. że moja siostra gnije, a ja odgryzam jej palec i tym podobne;/ Kiedy się budzę, jest mi gorąco, nie jestem oblana potem ani przestraszona, mam spocone dłonie. Śpię w wietrzonym pokoju, na noc mam rozszczelnione okno i nie objadam się przed snem. Niestety, nie mogę pić kawy, działa nasennie. Kiedy wchodzę do pustego pokoju, jestem jakby bez żadnego planu - perspektywy. Trochę męczy mnie to podejście;/ Właściwie to nie mam konkretnego pytania. Hmm... może taki stan sam minie? Może to na skutek zdenerwowania? Nie wiem, czy to ważne, ale moja babcia była chora psychicznie, u mamy nie stwierdzono nic, zmarła niedługo po moim urodzeniu.
