Czy to zalążek depresji?

Witam! Mam 16 lat, jestem chłopakiem, zdaję sobie sprawę, że w moim wieku występują dolegliwości takie jak lęk, osamotnienie i tym podobne, jednak czytałem dużo o tym, sądzę, że w moim przypadku jest inaczej. Nie mam myśli samobójczych, cenie sobie życie, mimo iż uważam, że nie ma ono sensu - uważam, że jutro będzie lepiej. Mam ledwie dwóch przyjaciół, z którymi de facto i tak nie jestem bardzo zżyty, nigdy nie byłem w bliższych relacjach z dziewczyną (czego mi brakuje), czuję się samotny i niepotrzebny. Często zastanawiam się nad sensem istnienia, którego nie dostrzegam, nad tym, czy miłość i przyjaźń w ogóle istnieją. Moimi poglądami, tak mi się wydaje, odstraszam zarówno kobiety jak potencjalnych i przyjaciół/znajomych. Są one bardzo radykalne, a ja bardzo uparty. Moje smutki próbuję utopić w muzyce, lecz, mimo wszystko, przestaję sobie z tym radzić. Z góry dziękuję za odpowiedź.

MĘŻCZYZNA, 16 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Joanna Moczulska-Rogowska

Witam.

Masz rację, że okres dojrzewania sprzyja depresyjnym stanom, refleksyjności i zwiększonej wrażliwości. Jeśli obawiasz się o swój stan psychiczny, nie potrafisz radzić sobie z problemami zachęcam do konsultacji u psychologa.

Piszesz, iż dużo czytałeś, być może przyczyniło się to do powstania tzw. syndromu studenta medycyny, który polega na tym, iż przypisujemy sobie objawy o jakich czytamy, na co osoba refleksyjna i wrażliwa może być szczególnie podatna.

Pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Rozdwojenie jaźni - czy to jest depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem w depresji po odejściu chłopaka - jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie widzę sensu życia. Czy to depresja? Jak ją zwalczyć samemu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Potrzebuję jakiegoś lekarza? Czy coś jest ze mną nie tak? – odpowiada Agnieszka Jamroży
To chyba depresja. Co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Ból po stracie bliskiej osoby – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Jak mogę pomóc swojej przyjaciółce, u której podejrzewam depresję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Nie mam przyjaciół - czy mam depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co się ze mną dzieje? Czy to normalne? – odpowiada Paulina Witek
Ciągle jestem sama... – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak

artykuły

Wysypka była objawem chłoniaka

Olivia Nikolic zauważyła, że na jej biodrze pojawi

Ola ma łysą głowę i wielki uśmiech. Postanowiła w końcu być sobą

Ola ma 24 lata i łysą głowę, która wzbudza zainter

"Tak, choruję na otyłość". Nowosielski mówi, co słyszy o swoim wyglądzie

Bartłomiej Nowosielski to aktor filmowy i teatraln

Coś jest nie tak... Czy to depresja?

Witam... Od bardzo długiego czasu wszystkim się przejmuję, właściwie to wszystko zaczęło się od podstawówki. Byłam wyśmiewana przez rówieśników, co spowodowało u mnie niskie poczucie wartości. Potem gimnazjum – znowu źle – i genialny pomysł okaleczania się. Następnie chwilowe podniesienie, znajduję miłość, udaje mi się w życiu, staję się atrakcyjna. Tylko co jakiś czas nachodzi mnie smutek, którego nie umiem pokonać. Łatwo mnie zranić czy doprowadzić do płaczu, szybko się poddaję. Potem zostawia mnie ważna dla mnie osoba. I nie wiem, co teraz. Od trzech tygodni prawie nic nie jem, można by powiedzieć, że mam wstręt. Płaczę, często mi strasznie smutno, miałam myśli samobójcze. Myślałam, że dam sobie radę, spotykam się z ludźmi, jest dobrze, a kiedy zostaję sama, wszystko wraca, znowu tracę chęć na cokolwiek. Mam ochotę na ból fizyczny, żeby nie czuć tego czegoś wewnątrz. Od dziecka też cierpię na bezsenność, która z powodu natłoku problemów zwiększyła się, już prawie nie ma nocy, żebym spała normalnie. Gdy jestem sama, czuję się beznadziejna, nic nie warta, potem chwilowe uniesienie, trochę lepiej, i znowu dół. Co się ze mną dzieje, to jest nie do wytrzymania...

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Bertrand Janota Psychiatra, Warszawa

43 poziom zaufania

Z przedstawionego opisu wynika, iż w przeszłości przebyła Pani wiele trudnych, traumatyzujących doświadczeń. Obecnie opisane objawy mogą należeć do kręgu zaburzeń depresyjnych. Jednak opisywane samookaleczenia w wywiadzie oraz obecna "ochota na ból fizyczny ", może wskazywać na to, iż są to objawy z kręgu zaburzeń osobowości. Aby jednoznacznie postawić diagnozę i podjąć właściwe leczenie, konieczna jest wizyta w gabinecie psychiatry.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy przygnębienie i myśli samobójcze to depresja? – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Depresja - co dalej? – odpowiada Dr n. med. Paweł Gosek
Lęk przed szkołą - czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak skontaktować potrzebującą osobę, która nawet nie chce o tym słyszeć, z psychologiem? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Moi rodzice się rozwodzą, mam myśli samobójcze - czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego chcę się zabić, chociaż nie mam żadnych powodów? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Problemy w domu i szkole – odpowiada Paulina Witek
Zaburzenia lękowe i depresja – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy zaczynam mieć depresję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Z niczym sobie nie radzę - czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

"Myślałem, że jestem nie do odratowania" - Artur Cnotalski o depresji i otyłości

Artur Cnotalski jest dziennikarzem, tłumaczem i fr

Khloe Kardashian straciła 5 kg po wykluczeniu z diety jednego produktu

Khloe Kardashian zabiera się poważnie za treningi.

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Martyna Wypych Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Albert Boguszewski Neurologia, Lublin

umów wizytę

Artur Fussek Neurologia, Rzeszów

umów wizytę

Depresja czy nie?

Mam niespełna 20 lat i nigdy nie myślałem, że coś takiego jak depresja może mnie dotyczyć. I wciąż nie jestem o tym przekonany. Niemniej jednak od jakiegoś czasu coraz bardziej boję się, że to prawda. Trudno mi się cieszyć z życia. Przytłacza mnie rzeczywistość, czuję, że staję się rozgoryczonym mizantropem, co w dodatku potęguje moją niechęć do siebie samego. Zdarza mi się płakać z powodu własnej bezsilności - nie histerycznie i głośno, ale cicho i powściągliwie. Dużo myślę o śmierci. Stanowczo za dużo, jak na świeżo upieczonego studenta, który ma jeszcze przed sobą całe życie. Nie żebym planował własne samobójstwo, ale zwyczajnie moje myśli krążą wokół tego tematu. Najzabawniejsze (?) jest to, że w ogóle nawet nie mam, na co narzekać. Nie wychowałem się w patologicznej rodzinie, nie doświadczyłem ogromnych tragedii (z wyjątkiem śmierci brata kilka lat temu). Nie przeżyłem nawet prawdziwego zawodu miłosnego. Wręcz przeciwnie - czuję, że nie jestem w stanie obdarzyć nikogo uczuciem. Owszem, kocham swoich rodziców, nawet bardzo. Ale czuję, że na nikim innym nie będzie mi nigdy naprawdę zależało. Przyjaciele, których mam, to (z nielicznymi wyjątkami) ludzie, z którymi, chcąc nie chcąc, obcuję, a niewidywanie się z nimi automatycznie przeradza się w zerwanie przeze mnie kontaktu z nimi bez żadnego powodu. Po prostu nie przywiązuję się do ludzi, jedynie się do nich przyzwyczajam, i nie zabiegam o ich uczucia. Mam też pewien problem z własną seksualnością - chyba jestem biseksualny, co uważam za przekleństwo, bo sam nie wiem, kim jestem. Podobno kolejnym objawem depresji może być stopniowa utrata zainteresowań, i to chyba również mnie dotyczy - kiedyś masowo pochłaniałem dobre filmy, a teraz mimo wolnego czasu tego nie robię. Cóż, ee, pomocy?

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

takie doznania, które Pan opisał, mogą być zarówno fizjologiczne, jak i mieć podłoże w zaburzeniach psychicznych. Z opisu wynika, iż ich nasilenie może wykraczać poza ramy pojęcia "normy", z pewnością zaś są przyczyną Pana cierpienia. Wskazuje to na istotny problem zdrowotny. Co do jego przyczyny nie mogę się jednoznacznie wypowiedzieć ze względu na ich niejednoznaczność. Nie jestem przekonany, czy cierpi Pan z powodu depresji. Być może przyczyną są pewne trudności natury emocjonalnej, osobowościowej, które skutecznie można przełamać.

Mógłbym długo spekulować na ten temat, prawda jednak jest taka, iż problem istnieje, my zaś nie do końca wiemy, jak go określić. Proponowałbym więc Panu udanie się na konsultację psychologiczną. Specjalista z pewnością będzie w stanie lepiej ocenić/zdiagnozować problem i zaproponować najwłaściwsze postępowanie w tej sytuacji.

Drogą kontaktu w formie elektronicznej nikt nie będzie w stanie jednoznacznie wypowiedzieć się na temat Pana stanu zdrowia.
Czyż nie najwłaściwiej będzie ustalić przyczynę kłopotów?

Pozdrawiam serdecznie