Nie mam przyjaciół - czy mam depresję?

Mam 16 lat, chodzę do LO, nie mam zbyt wielu znajomych, nigdy ich nie miałam, chociaż jestem osoba bardzo otwartą i kontaktową, zawsze uśmiechniętą. Gdy już poznam jakąś przyjaciółkę po roku o niej zapominam i szukam kogoś nowego, przez to teraz straciłam niemal wszystkich, na których mi zależało. Czuję się strasznie samotna. Znalazłam chłopaka, z którym byłam rok, jedna w ogóle go nie kochałam, po prostu chciałam mieć kogoś przy sobie, w razie gdybym już wszystkich straciła. Nie potrafię się w nikim zakochać, nie mam ani jednej przyjaciółki, w gimnazjum chorowałam na anoreksję, jestem w liceum i wciąż mam problemy z odżywianiem, tym razem z bulimią, poza tym od kilku lat się tnę, boję się jednak, że moja rodzina to zauważy, tylko oni mi zostali, zawsze przy mnie są, nie chcę ich zawieźć. Żeby znaleźć przyjaciół chciałam się nawet przenieść do innego liceum, gdyż w tym do którego uczęszczam nie znalazłam nikogo takiego. Nie wiem czy to dobry pomysł? Co powinnam zrobić, jak znaleźć przyjaciół? Czy mam depresję? Mam tak dużo pytań…

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje Relacje z przyjaciółmi

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Nawiązujesz kontakty z innymi ludźmi, jednak nie potrafisz ich utrzymać. Relacje z innymi wymagają zaangażowania emocjonalnego oraz pielęgnowania więzi. Sądzę, że masz problem właśnie ze sferą emocjonalną. Zaburzenia odżywiania i autoagresją mogą świadczyć o wielu problemach i tłumieniu emocji.
Uważam, że potrzebna Ci jest pomoc specjalistów - zarówno psychiatry, jak i psychologa. Lekarz psychiatra mógłby zdiagnozować Twoje problemy. Natomiast z psychologiem mogłabyś pracować nad wewnętrznymi trudnościami i konfliktami. Przede wszystkim warto, żebyś popracowała nad wyrażaniem emocji i przeżywaniem ich. Pomoc specjalistów może dać Ci szansę na przezwyciężenie trudności i poprawę Twojego stanu psychicznego. Jednak do wizyty u specjalistów niezbędna jest zgoda rodziców. Warto, żebyś porozmawiała z nimi o tym, co się z Tobą dzieje. Mówienie o problemach i trudnościach nie oznacza, że odwrócą się od Ciebie. Osoby bliskie są z nami bez względu na nasz wygląd czy samopoczucie.
Jeśli starasz się ukryć swoje prawdziwe emocje, Twoi rodzice mogą nie zauważać problemów, jednak nie pomagasz tym sobie. Tłumienie emocji powoduje narastanie napięcia wewnętrznego i potrzebę rozładowania go. Autoagresja i zaburzenia odżywania mogą dawać chwilową ulgę, jednak nie rozwiązują przyczyn problemów. Dlatego też zachęcam Cię do znalezienia pomocy i otwarcia się na innych. Możesz w ten sposób wpłynąć nie tylko na swoje samopoczucie, ale również na Twoje relacje z innymi ludźmi.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy to, że nie mam przyjaciół i dziewczyny, a rodzice się mną nie interesują spowodowało u mnie depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czuję potrzebę karania siebie - co jest ze mną nie tak? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam depresję czy jestem po prostu nerwowa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Lęk przed szkołą - czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to normalne, że jestem aż tak bardzo nieśmiała? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Chcę się zabić z powodu nieodwzajemnionej miłości - co powinnam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy strach przed życiem i zamknięcie się to depresja? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Czy to depresja czy po prostu trudny charakter? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak mam zdefiniować swój stan? To depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam 20 lat i nie mam żadnych przyjaciół - jak to zmienić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Oto 6 oznak, że wychowywałeś się w toksycznej rodzinie!

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot

Wybierz najstarszą kobietę z obrazka. Odpowiedź może wiele o tobie ujawnić

Nasze postrzeganie innych często odzwierciedla nas

„Nie daje rady…" To kryzys?

Podstępny kryzys psychiczny potrafi zjawić się nie

Dlaczego, choć mam przyjaciół, pracę, narzeczonego, myślę, że mam depresję?

Dzień dobry! Piszę do was, bo nie wiem do kogo mam się zwrócić. Nie mogę i nie chcę z nikim o tym porozmawiać, nie wiem czy potrafiłabym się przed kimś otworzyć. Pisząc jest mi łatwiej wyrazić to co czuję, a czuję, że nie jest ze mną dobrze i boje się, że mam depresję. Mam 27 lat i uważam, że moje życie jest do niczego. Coraz częściej nie mam na nic ochoty, nic mnie nie cieszy, jakby się dało to siedziałabym cały dzień w swoim pokoju i nigdzie nie wychodziła. Nie mam ochoty na towarzystwo, unikam ludzi jak ognia, nie mam ochoty na rozmowy, a jak już odpowiadam to bardzo niegrzecznie i z niechęcią, tak żeby ta osoba mnie zostawiła w spokoju. Mam przyjaciół, ale nie mam ochoty do nich dzwonić, spotykać się, a jak oni dzwonią to nie odbieram telefonu. Mam narzeczonego i w październiku bierzemy ślub, więc z pozoru powinnam się cieszyć i na początku tak było, z entuzjazmem planowaliśmy ten dzień, a teraz jest inaczej, w ogóle nie myślę o tym. Wiem, że przez ze mnie cierpi mój narzeczony, bo odsuwam go od siebie. Nie chcę mi się z nim nawet rozmawiać. Nie chcę żeby mnie dotykał, przytulał a o seksie już nawet nie wspomnę, bo w ogóle go nie ma, kochamy się może raz w miesiącu. Z jednej strony chciałabym, żeby ode mnie odszedł, żeby mnie zostawił,żeby znalazł sobie kogoś z kim będzie szczęśliwy, a z drugiej boję się, że zostanę sama, a tego najbardziej się boję, samotności i wiem, że jak zostanę sama to na pewno zrobię coś głupiego. Boję się swoich myśli. Coraz częściej mówię o śmierci, nie boję się jej i chciałabym żeby coś mi się stało, żebym już umarła, bo moje życie nie ma sensu, nie chcę mi się żyć. Nie myślę o przyszłości, bo mam nadzieje, że długo nie pożyje, więc po co mi ona. Mam nawet myśli samobójcze, i wiem, że nie wahałabym się go popełnić. Życie straciło dla mnie sens. Nie wiem dlaczego tak jest, powinnam się cieszyć, bo mam narzeczonego, rodzinę, przyjaciół, pracę. Będę naprawdę wdzięczna jak dostanę od was radę co mam dalej robić, bo ja nie wiem, i mam nadzieję, że nie będę musiała iść do psychologa, bo nie wiem czy się na to odważę. Pozdrawiam, Maria

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Sądzę, że potrzebna jest Pani wizyta u lekarza psychiatry. Opisane przez Panią dolegliwości i sposób postrzegania rzeczywistości może być związany z rozwojem depresji. Jednak, żeby się upewnić co do diagnozy, należy zgłosić się do lekarza psychiatry. Lekarz będzie mógł nie tylko zdiagnozować problem, ale również zalecić odpowiednie środki lecznicze.
Ważne momenty w życiu, bez względu czy pozytywne, czy negatywne, mogą być przyczyną rozwoju zaburzeń nastroju. Pani zdecydowała się na ślub ze swoim narzeczonym i teraz trwają przygotowania do tej uroczystości. To mogło wpłynąć na obecną Pani sytuację.
Warto, żeby zastanowiła się Pani, czy chce Pani wpłynąć na poprawę swojego stanu zdrowia. Rozumiem, że wizyta u specjalisty może wywoływać u Pani lęk i opór. Jednak proszę pamiętać, że psychiatra, psycholog czy psychoterapeuta nie będzie z Pani "wyciągał" na siłę problemów i informacji. Dlatego też jedno spotkanie zwykle nie jest pomocne, ponieważ między pomagającym i korzystającym z pomocy musi zrodzić się nic porozumienia oraz zaufanie.
Warto spróbować skorzystać z pomocy, może to znacząco wpłynąć na Pani stan psychiczny. Warto, żeby Pani wiedziała, że kiedy nie będzie czuła się komfortowo lub poczuje się zagrożona, może Pani sama zadecydować o zakończeniu wizyty.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Szanowna Pani,

problemy psychiczne leczy się psychiatrycznie - farmakoterapia i/lub metodą psychoterapii, sama sobie Pani nie pomoże, wskazane jest wsparcie specjalistyczne.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Często czuję się beznadziejna, że do niczego się nie nadaję. Czy to jest depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Ciągle boję się, że zginę. Czy to przez depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak sensu życia i niewychodzenie z domu – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Nie widzę sensu życia. Czy to depresja? Jak ją zwalczyć samemu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Na nic nie mam siły. Czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak odzyskać przyjaciół? – odpowiada Magdalena Pikulska
Czy mam bpd? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Straciłam przyjaciół i sens życia. Co robić? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Przez matkę straciłam wszystkich przyjaciół. Jak żyć, skoro to wszystko jest bez sensu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie mam ochoty żyć. Dlaczego taka jestem? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk

artykuły

Koronawirus. Przeszli COVID-19, dziś walczą z powikłaniami. Jak choroba zmieniła ich życie?

Nawet ci, którzy przeszli zakażenie koronawiusem ł

Depresja po miłości. Co roku 1200 Polaków chce się zabić po rozstaniu

Co trzecia podejmowana w Polsce próba samobójcza p

"Każda z nas czasem nie wytrzyma". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Martyna Wypych Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Albert Boguszewski Neurologia, Lublin

umów wizytę

Artur Fussek Neurologia, Rzeszów

umów wizytę

Jak wyleczyć depresję po stracie przyjaciół?

Mam 26 lat i stracilem wszystkich swoich przyjaciol. Mam depresje od 6 lat z nikim nie rozmawialem. Koledzy mnie zostawili ja stracilem umiejetnosc plynnej konwersacji a zycie stalo sie skomplikowane. Nie wiem gdzie szukac nowych przyjaciol i jakas dziewczyne gdyz nigdy zadnej nie mialem mam prawie 30 lat a nigdy nie gadalem z dziewczyna ktora byla by mi rowiesniczka panicznie sie tego balem. Cale zycie zbylem ofiara w klasie. Musialem sobie i innym udowadniac ze warto mnie nie bic i nie szydzic

MĘŻCZYZNA, 27 LAT ponad rok temu

Depresja Konsultacje psychologiczne Uczucie samotności Psychiatria Psychologia Samotność

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Pana
Przyczyną Pana depresji i problemów z nawiązaniem
i utrzymaniem właściwych relacji jest niska
samoocena, brak wiary w swoje możliwości,
oraz lęk przed byciem odrzuconym.
Pierwotnym zaś źródłem Pana problemów
są Pana przykre, wręcz traumatyczne
doświadczenia z przeszłości.
To wszystko utrudnia Panu normalne
funkcjonowanie w społeczeństwie,
doprowadziło do izolacji społecznej,
nie pozwala skupić się nad tym co ważne
i wywołuje niemiłe emocje, zabierając
tym samym całą radość życia.
Dlatego zachęcam Pana do terapii psychologicznej,
która pozwoli Panu spojrzeć na siebie i innych ludzi
z odpowiedniej perspektywy, a także wzmocnić
poczucie własnej wartości i nawiązać właściwe relacje
z ludźmi a następnie stworzyć satysfakcjonujący
związek z kobietą.
Gdyby chciał Pan porozmawiać o problemie,
to zapraszam do kontaktu ze mną.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Pana. Po przeczytaniu Pana postu myślę o dwóch aspektach, które najbardziej zwracają moją uwagę. Jeden to depresja, na którą Pan cierpi od kilku lat. Drugi to Pana doświadczenia życiowe, o których Pan napisał pod koniec swojego postu. Pomyślałem o tym czy one nie mają ze sobą związku. Jeśli w swoim życiu doświadczał Pan trudności w relacjach z ludźmi a być może nawet bardzo trudnych sytuacji to mogły one wpłynąć na Pana poczucie wartości, samoocenę. Być może depresja jest rodzajem "odpowiedzi" na tego typu doświadczenia. Mam nadzieję, że korzysta Pan zarówno z pomocy lekarza jak i psychologa. Kontakt bezpośredni z psychologiem może pomóc Panu zmniejszyć siłę oddziaływania konsekwencji Pana doświadczeń. Pozdrawiam Pana
http://piotrantoniak.pl/

Mgr Anna Szyda Psychologia, Bełchatów

56 poziom zaufania

Witam
Temat jest złożony i wielowątkowy. Proponuję zgłosić się na psychoterapię, aby znaleźć rozwiązanie powrotu 'do ludzi'. Proponuję skorzystać także z różnych form zajęć grupowych/ może joga, może warsztaty psychologiczne , albo inne zajęcia grupowe, co pomoże nawiąząć konwersację i poprawić umiejętności interpersonalne.
Pozdrawiam
Anna Szyda

Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka Psychologia, Warszawa

65 poziom zaufania

Zachęcam do podjęcia psychoterapii, dzięki której rozwinie Pan swoje umiejętności interpersonalne. Dobrym pomysłem byłoby podjęcie terapii grupowej. W każdym razie to, że przez większość życia czuł się Pan ofiarą, nie znaczy, że nie może Pan teraz tego zmienić. Teraz może nauczyć się Pan prostej odpowiedzialności za swoje myśli i decyzje. Wystarczy, że obudzi Pan swoją świadomą wolę i chęć, podejmie decyzje, a potem wykona ją bez względu na okrzyki przestraszonej podświadomości.

Zachęcam gorąco do pracy nad sobą. Z depresją można sobie poradzić!

Serdecznie pozdrawiam!
Magdalena Nagrodzka
PSYCHOLOG KLINICZNY, PSYCHOTERAPEUTA, COACH
www.nagrodzkacoaching.pl

mgr Magdalena Rachubińska Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Od 6 lat cierpi Pan na depresję. Zawsze był Pan na pozycji ofiary, stracił wszystkich przyjaciół i nigdy nie miał dziewczyny. To wszystko staje się o wiele bardziej dotkliwe z racji na wiek zbliżający się do 30 lat - to Pana punkt widzenia.
Rozumiem, że wszystko o czym Pan pisze jest bardzo trudne i bolesne. Każdy człowiek potrzebuje drugiego człowieka aby normalnie funkcjonować i w pełni cieszyć się życiem. Samo to, iż napisał Pan na portalu z prośbą o pomoc jest dużym krokiem naprzód, z racji na chorobę jaką jest depresja. Pańskie poszukiwanie wyjścia z obecnej sytuacji jest dobrym znakiem. Najlepszą pomoc może Pan uzyskać od psychologa/psychoterapeuty, który poprzez regularne spotkania z Panem, pomoże wyjść z trudności i na nowo zacząć cieszyć się życiem.

Zapraszam na rozmowę.
Pozdrawiam serdecznie,
Magdalena Rachubińska
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA