Czym różni się załamanie nerwowe od depresji?

Witam! Obecnie mam 14 lat, uczęszczam do I gimnazjum. Nowe towarzystwo, nauczyciele i tok nauki. Od groma zmian. Wiem, to nie powód do załamania, mimo wszystko bardzo się staram. Sama nie wiem - niby jestem szczęśliwa, a nie, że czegoś mi brakuje, po prostu sama nie wiem ; (. Wydaje mi się, że zaczęło się to w wakacje 2010 w lipcu, byłam wtedy w górach. Poznałam bardzo fajnego znajomego. Nie zakochałam się w nim, ale polubiłam. Po powrocie do domu (Łódź) czułam się nie tyle co nieswojo, a smutno, jakbym tutaj nie miała celu do życia. O niebo lepiej czuję się w górach (Małe Ciche, Tatry). Bardzo często tam jeżdżę. Nie mogłam się odszukać, nocami płakałam, chodź sama nie wiedziałam i do tej pory nie wiem dlaczego, gdy myślałam o górach, powrocie do rzeczywistości i o nowym koledze. Każde drobne wydarzenie sprawiało, że łatwo było mnie zdenerwować, ciągle miałam ochotę płakać. Nie miałam na nic ochoty, nic mi się nie chciało. Teraz po około pół roku (6 miesięcy) to trochę minęło, ale mimo wszystko wiele rzeczy mnie irytuje, doprowadza do szału, płaczu. Przy byle czym mam ochotę płakać, krzyczeć i rzucać rzeczami. Teraz moje 2 pytania: 1. Czym różni się załamanie nerwowe od depresji? 2. Czy mam depresję, załamanie nerwowe, albo coś w tym stylu? Proszę o szybką odpowiedź, pozdrawiam ; ).

KOBIETA, 14 LAT ponad rok temu

Witam!
Załamanie nerwowe to potoczna nazwa kryzysu emocjonalnego i trudnej sytuacji psychicznej. Depresja jest natomiast bardzo poważną chorobą psychiczną, która wymaga odpowiedniej opieki medycznej i psychologicznej oraz leczenia.
 Z Twojego opisu nie wynika, żeby Twoim problemem była depresja. Problemy z wybuchami złości, poczucie bezsensu i napady płaczu to normalne elementy dojrzewania. Dobrze czujesz się w górach, bo dobrze Ci się kojarzą - z chłopakiem, odpoczynkiem, wolnością i brakiem obowiązków. W domu jest szkoła, rodzice, obowiązki i codzienne problemy. Zamiany nastroju też są charakterystyczne dla wieku dojrzewania.
W trakcie tego okresu uczysz się, jak radzić sobie z "dorosłymi" problemami, poznajesz nowe możliwości i przystosowujesz się do zasad rządzących funkcjonowaniem społecznym. Warto, żebyś starała się mówić o tym, co czujesz. Jesteś w wieku, kiedy nawet mało znaczące sprawy wywołują silne reakcje emocjonalne. Ucz się jednak, jak wyrażać swoje emocje - zamiast krzyczeć lub rzucać przedmiotami, możesz powiedzieć, że "czuję się zła/wściekła/smutna/samotna/rozgniewana, z powodu/bo/ponieważ....", itp. Mówiąc o tym, co właśnie czujesz odzyskujesz kontrolę nad emocjami i zmniejszasz wewnętrzne napięcie.
Warto z tego korzystać, bo dzięki temu Twoje kontakty z innymi ludźmi będą mniej napięte.

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty