Załamanie nerwowe - dlaczego tak się dzieje?

Mam 16 lat. Nigdy nie byłam osobą silną psychicznie, wszystkim wiecznie się przejmuję, bardzo dotyka mnie opinia innych i strasznie boję się publicznego upokorzenia, szczególnie jeśli chodzi o szkołę - jak coś pójdzie mi nie tak, nie potrafię czegoś, coś źle zrobię, a nauczyciel jest wyjątkowo niemiły i komentuje to w bardzo nieprzyjemny sposób wracam do domu z płaczem i muszę to odchorować, co zazwyczaj zajmuje mi nie mniej niż 5 dni. To, co wtedy czuję jest straszne - chodzę i nie wiem co ze sobą zrobić, często "za karę" uderzam się w głowę. Boję się, że zostanę odtrącona lub nie będą traktowana poważnie. Wiele razy zdarzyło mi się myśleć o śmierci. Ludzie nie wiedzą jaka jestem naprawdę, udaję kogoś innego, bo wydaje mi się, że tylko wtedy mnie zaakceptują. Mój tata ma problem z alkoholem ja nigdy nie mówiłam o tym przyjaciółkom, zawsze staram się nie pokazywać problemów, nie mówię kiedy jest mi przykro czy źle.. Strasznie boję się powrotu do szkoły po świętach... Jak mam z tym walczyć? Boje się, że sama nie dam rady.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Witam!
Porozmawiaj z mamą na temat zachowania nauczyciela. Będzie mogła zainterweniować w Twojej sprawie w szkole. Możliwe, że dzięki temu zmieni się Twoja sytuacja w szkole.
Wiele z Twoich problemów może być związanych z problemem alkoholowym ojca. Dorastanie w domu, w którym jeden z rodziców nadużywa alkoholu może prowadzić do rozwoju zaburzeń emocjonalnych i powstawania deficytów rozwojowych. Warto, żebyś skorzystała z pomocy psychologa. Także o tym warto porozmawiać z mamą. Jej zgoda jest niezbędna do wizyty u specjalisty.
W trudnych momentach możesz korzystać z pomocy telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111. Jeśli masz zaufane osoby, przyjaciółki, to warto mówić o tym, jak się czujesz. Nie musisz ujawniać wszystkich swoich trudności i domowych problemów. Jeżeli jednak mówisz o tym, że nie czujesz się najlepiej, że nie masz na coś ochoty, czy że masz złe samopoczucie, to jesteś bardziej autentyczna. Ludzie przyjaźnią się ze sobą nie tylko wtedy, kiedy są szczęśliwi. Przyjaźń to przede wszystkim gotowość na pomoc drugiej osobie i wspieranie jej w trudnych momentach.
Tobie bardzo potrzebne jest wsparcie i akceptacja takiej jaką jesteś. Możesz spróbować stopniowo się otwierać przed bliskimi Ci osobami, by móc dowiedzieć się, czy możesz liczyć na ich oparcie.

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty