Depresja czy coś więcej?
Kobieta, 23 lata. Od kilku lat przeżywam stany depresyjne ,
diagnozę postawił lekarz psychiatra. Po stosowaniu leków, skończyły się.
Depresja powtarza się od tamtej pory co rok, jest coraz gorzej. Co roku lekarz
rodzinny zapisuje mi leki przeciw depresji. Będąc dzieckiem odczuwałam biedę,
samotność wśród rówieśników, przy tym dobrze się uczyłam. Mama spotykała się z
alkoholikiem. Odczuwam zmiany nastrojów,
euforia po upadek, gdzie wszystko się psuje. Kilka razy próbowałam ukończyć
liceum dla dorosłych, rzucam wszystko. Cierpię na zaburzenia pamięci, jąkam
się. Przy płaczącym dziecku czuje, że mogłabym go zabić, a potem odczuć ulgę.
Jestem nianią do dzieci. Potrafię panować nad sobą, dzieciaki mnie kochają,
rodzice lubią. W pracy płaczę w środku, uśmiechając się do dziecka. Chcę piąć się po drabinie
kariery, tak jak moje rodzeństwo. Wiem jednak, że do innego zawodu się nie
nadaję. Nie mam własnej opinii. Od czterech lat jestem z partnerem, raz go
kocham, innym razem uważam że jest okropny. Przy wspólnych zajęciach często
mnie irytuje. Wtedy mu dokuczam i robię na złość. Nieustannie kłamię, wszyscy
są zdania że u mnie wszystko w jak najlepszym porządku. Boję się nawet wyjścia
do tablicy z powodu wyśmiania i mojej nieśmiałości. Przeżywam także etapy
odchudzania i zdrowego odżywiania i etap
jedzenia śmieciowego i słodyczy. Często wyrzucam jedzenie do kosza, kupuję
nowe, zdrowe jedzenie i od nowa. Mam niską samoocenę, myślę że jestem brzydka,
jednak wiem też że jestem ładna. Jako dziecko więziłam koleżankę i sprawiało mi
to przyjemność. Szukam sposobu, by w jakiś sposób sobie pomóc. Psycholog,
psychiatra? Dziękuję
