Depresja, czy okres dojrzewania?

Witam, mam przyjaciółkę, jest w wieku 16 lat, obecnie chodzi do 1 klasy szkoły średniej. Pod koniec gimnazjum, koło czerwca, coś się zaczęło z nią dziać. Tak nagle pojawiły się stany lękowe, myśli samobójcze, a na dodatek miała już 3 próby samobójcze. Często izoluje się od świata, a także rodziców jak i innych ludzi. Zawsze była zadowolona z życia, uśmiechnięta. Ale od pewnego czasu zauważyłam, że mało się odzywa, jest przygnębiona, smutna. Coraz rzadziej rozmawia z rodzicami i rówieśnikami. Wiem, że ma niską samoocenę i nie akceptuje siebie. Ciągle wydaje jej się, że jest oceniana przez ludzi i źle się z tym czuje. Często te myśli samobójcze powracają, jakiś czas jest spokój, w miarę w porządku, ale po miesiącu znowu się zaczyna. Nie wiem co mam robić. Nie wiem co się ostatnio z nią dzieje. Rzadko kiedy, tzn. coraz mniej się odzywa, izoluje się w pokoju, nie odbiera telefonów. Ostatnio bywa agresywna wobec innych. Gdy powiedziałam jej o wizycie u psychologa, odmówiła i powiedziała, że nigdy tam nie pójdzie. Próbowałam już ją różnymi sposobami namówić, ale bez skutku. Powiedziała, że nie pójdzie i koniec. Ona potrafi postawić na swoim i zazwyczaj bardzo trudno ją na coś namówić na co nie ma ochoty. Nie mam już do tego powoli siły. Czy to jakaś choroba czy okres dojrzewania ? Proszę o szybką odpowiedz, z góry dziękuję. Pozdrawiam

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Twoja przyjaciółka ma poważne problemy i potrzebuje pomocy specjalisty. Próby samobójcze w młodym wieku są swego rodzaju wołaniem o pomoc i wyrażaniem poczucia bezsilności. Problemy z jakimi zmaga się Twoja znajoma muszą być dla niej bardzo trudne.
Dobrze, że jesteś z nią i wspierasz ją w trudnych chwilach. Pamiętaj jednak, że nie jesteś specjalistą i nie możesz brać na siebie odpowiedzialności za stan zdrowia koleżanki. Od Ciebie ona może oczekiwać wsparcia i możliwości rozmowy, czyli tego, co jej teraz dajesz. Jeśli koleżanka nie chce korzystać z pomocy specjalistów, to jej do tego nie zmusisz. Jeżeli jej stan psychiczny bardzo się pogorszy, to warto poinformować o tym jej rodziców. Jednak to jest Twoja decyzja.
Koleżanka nie chce korzystać z pomocy psychologa, ale może zechce skorzystać z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży. Możesz podać jej numer (116 111) i zapewnić o anonimowości. Może będzie chciała w ten sposób pracować nad swoimi problemami.
Ty także możesz korzystać z tego telefonu lub pomocy psychologa, jeśli tego potrzebujesz. Sytuacja koleżanki wpływa także na Twoje samopoczucie i może powodować u Ciebie powstawanie trudności. Postaraj się nie zapominać o sobie i swoich potrzebach. Wtedy Twoja pomoc będzie efektywniejsza.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Moja koleżanka ma depresję - w jaki sposób mogę jej pomóc? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc koleżance, którą denerwują ludzie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mama bardziej kocha starszą siostrę, a mnie nie widzi. Co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co się dzieje z moją koleżanką? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja - co dalej? – odpowiada Dr n. med. Paweł Gosek
Bardzo się boję chodzić do szkoły, chcę popełnić samobójstwo. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie po próbie samobójczej? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc koleżance, która ma myśli samobójcze? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Smutek, spadek zainteresowania, myśli samobójcze - czy to depresja? – odpowiada Paulina Witek
Myśli samobójcze i samookaleczenia - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Skierowanie do psychologa? A w jakim celu?

By otrzymać pomoc psychologiczną w ramach ubezpiec

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Poroniła w 8 tygodniu. Swoją historią podzieliła się w sieci i zjednoczyła wiele kobiet

25-letnia Emily Christine Fauver była w ósmym tygo

Depresja w okresie dojrzewania

Witam, mam 17 lat, jestem obecnie w pierwszej klasie liceum. Piszę ten list, ponieważ obawiam się że (boje się nawet myśleć o tym słowie) mam depresję. Wszystko zaczęło się w wakacje tamtego roku. Skończyłam gimnazjum, jakoś nie tęskniłam za swoją klasa. Zawsze byłam dobrą uczennicą, miałam sukcesy artystyczne (skończyłam szkołę muzyczną pierwszego stopnia), słowem ceniłam naukę, prawdziwe wartości w życiu, piękno, szlachetność, uczciwość a na dodatek jestem bardzo wierzącą osobą. W wakacje czułam dziwną obojętność mnie ogarniającą. Kiedy stało się coś naprawdę przykrego, ja tego nie odczuwałam. Jak jakieś znieczulenie. Wszystko się odbijało na mnie po trochu potem. Nigdy nie przychodziła wielka fala smutku, która była raz a porządna. Potem (na końcu wakacji) przeżyłam swój pierwszy pocałunek, z chłopakiem, na którym mi zależało już 7 miesięcy wcześniej. Okazało się, że on nie ma jednak ze mną żadnych planów. Flirtował ze mną dalej, co dawało mi małą nadzieje, choć w głębi duszy wiedziałam, że dla niego to nic nie znaczy. Zresztą nawet w tym roku (styczeń) powiedział mi, że dalej myśli o swojej byłej dziewczynie. Gdy to usłyszałam, pękło mi serce. Pierwszy raz tak mocno płakałam i szlochałam. Nie mogłam się uspokoić, nie spałam. Od końca wakacji tamtego roku myślę o nim codziennie, dosłownie. Nie chcę już, ale to weszło w nawyk. Od paru tygodni się poprawia mój stan, wychodzę z tego, ale zaczynam dostrzegać, że nie tylko on powodował mój zły stan. Od początku wejścia do liceum jest mnóstwo nauki (profil bio-chem-fiz, a z fizyki jestem bardzo słaba), nie mam na nic czasu. Przestałam grać na pianinie, zrezygnowałam z dodatkowych lekcji angielskiego ( czyli z tego, w czym zawsze byłam bardzo dobra). Non stop chodzę smutna, nic mi się nie chce, wszystko odkładam na ostatnią chwile, mało śpię, ciągle jestem senna, boli mnie głowa, z nikim się nie spotykam, nic mnie nie cieszy, straciłam chęci do życia, zainteresowania, odczuwam permanentna apatie. Dużo by tego wymieniać, teraz tylko nadmieniłam kilka stanów. Boje się.. boje się czegoś, czego nie mogę nawet określić. Któregoś dnia kładąc się spać nie mogłam zasnąć z powodu strachu. Nie miałam następnego dnia kartkówki, sprawdzianu itp. Po prostu się bałam. Uciskało mnie coś w środku. Czuję się tak, jakby moje życie było bezwartościowe a cała ja niepotrzebna. Każde małe i większe stresy, smutki, żale i rozpacze nigdy ze mnie nie uchodziły przez np. wysiłek fizyczny, wszystko tłumiłam w sobie, każde uczucia i emocje "zakopywałam" w sobie żywcem. Chcę swoje życie zmienić, ale nie wiem jak i nawet nie mam sił. Gdybym mogła zobrazować swoje wnętrze, to byłoby jak dzisiejsza pogoda: jest zimno, wieje porywisty wiatr, pada deszcz cały dzień, wszędzie jest szaro i ponuro... ale gdzieś głęboko, daleko daleko jest miejsce we mnie, gdzie ukryta jest moja nadzieja i ciepło, ale nawet nie mam sił by się do nich dokopać. Szukam odpowiedzi w wierszach, maksymach, książkach... ale ulatują mi one z mojej pamięci ( jak zresztą wszystko). To wszystko co czuje utrzymuje się już od prawie 9 miesięcy. Nie chcę tak żyć. Pragnę wreszcie znaleźć radość i utraconą nadzieję. Chcę tego i mam dość ciągłego płaczu. Naprawdę nie wiem co robić, a dalej tak być nie może. Proszę o pomoc, bardzo mocno.

KOBIETA, 17 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witaj!

W wieku w jakim jesteś bardzo często pojawiają się zaburzenia lękowo - depresyjne. których przykre wydarzenia, takie jak zawód miłosny, są z reguły jedynie wyzwalaczami. Przyczyna jest zapewne bardziej złożona, choć na pewno ma też związek z Twoimi emocjami, które starasz się tłumić. Paradoksalnie nadmiar tłumionych emocji przejawia się właśnie poprzez smutek, przygnębienie, zobojętnienie i stany depresyjne.

Depresja wymaga leczenia, dlatego gorąco namawiam Ciebie do kontaktu z psychologiem oraz psychiatrą. Przede wszystkim zachęcam Ciebie do podjęcia psychoterapii. Jest to podstawą przepracowania trudności, które są z reguły główną przyczyną depresji.

Myślę, że ten czas jest dla Ciebie trudny, ale może być ważny na drodze Twojego rozwoju. Spróbuj potraktować go jak stan przejściowy, który minie i znów będziesz miała więcej energii, wróci radość z życia i zapał do pracy, nauki, do realizowania swoich pasji.

Zachęcam Ciebie również do lektury "Sensu życia" V. Frankla oraz "Przebudzenia" A. de Mello. Jeśli obcowanie ze sztuką przynosi Ci ulgę, daje poczucie bycia zrozumianą, ułatwia wyrażenie trudnych emocji spróbuj w ten sposób odreagowywać frustracje i napięcie. Ciekawą formą pracy terapeutycznej są zajęcia z arteterapii, np. terapia poprzez malarstwo, taniec, dramę. Poszukaj możliwości uczestniczenia w takich zajęciach w Twojej miejscowości. Nawet jeśli masz obawy z tym związane, czasem warto się przełamać, aby móc się rozwijać i cieszyć się dobrym samopoczuciem.

Pozdrawiam Ciebie serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Niestabilność nastroju w okresie dojrzewania - czy to coś poważnego? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego znowu mam wakacyjną depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie samemu poradzić z myślami samobójczymi? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja u 17-latki? – odpowiada Paulina Witek
Kiedy minie ten smutek dojrzewania? – odpowiada Paulina Witek
Czy 17-latka może sama zgłosić się do psychologa? – odpowiada Paulina Witek
Nie mam przyjaciół - czy mam depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam zrobić, żeby poprawić swoją sytuację? Czy to tylko lenistwo, czy już depresja? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Myśli samobójcze po śmierci taty – odpowiada Paulina Witek
Czy po wyleczeniu depresji będę cieszyć się życiem? – odpowiada Mgr Marek Lisowski

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

- Chcę po prostu robić coś, co przyda się ludziom - rozmowa z Joanną Jurek

W wieku osiemnastu lat opracowała sposób podawania

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Neurolog

umów wizytę

Lek. Martyna Wypych Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Ilona Pieczonka- Ruszkowska Neurolog, Poznań

umów wizytę

Lek. Małgorzata Kogut Neurologia, Kraków

umów wizytę

To depresja czy dojrzewanie?

Często rano myślę co będzie później, czy dam radę przejść ten dzień bez bólu brzucha. Stach, ale nie wie przed czym. Senność w dzień. Wieczorem płaczę, boję się, że wszyscy mnie opuszczą. Nie mam komu się wyżalić z problemów. Nie mogę zasnąć.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Jesteś młodą kobietą i Twoje złe samopoczucie może być wynikiem wieku dojrzewania. W tym czasie możesz doświadczać wielu trudności i dolegliwości, m.in. zaniżoną samoocenę, niskie poczucie własnej wartości, problemy z samoakceptacją a także zmiany lub obniżenie nastroju. Także poczucie odrzucenia i poczucie, że nikomu na Tobie nie zależy jest związane z tym czasem.

Mogłabyś dowiedzieć się więcej na temat dojrzewania i jego objawów (nie tylko tych fizycznych, ale przede wszystkim psychicznych). Jeśli będziesz nadal źle się czuła, a Twój stan będzie się pogarszał porozmawiaj z rodzicami o wizycie u psychologa. Może jest taka możliwość w Twojej szkole.

Piszesz, że nie masz z kim o tym porozmawiać. Możesz korzystać z for internetowych, grup tematycznych czy telefonu zaufania. Zastanów się także nad rozpoczęciem pracy w grupie. Możesz zaangażować się w zajęcia pozalekcyjne, zająć się pomocom innym lub wolontariatem. Będzie to możliwość poznania nowych osób, rozwijania swoich zainteresowań oraz nauczenia się pracy w grupie i sprawnego komunikowania się z innymi osobami.

Pozdrawiam