Dlaczego nie potrafię się z niczego cieszyć?

Witam. Może zacznę od tego, że od dłuższego czasu nie potrafię się z niczego cieszyć. Uświadomiłem to sobie dopiero jakiś czas temu. Nie pamiętam kiedy ostatni raz tak naprawdę z czegokolwiek się cieszyłem: ani z tego, że dostałem się na architekturę (od 4 lat jestem na 1. roku, bo nie mogę tego wszystkiego ogarnąć) ani z pracy i jej wyników... Z niczego.

W okresie ostatnich dwóch miesięcy pojawiły się u mnie najpierw sporadycznie, a teraz nawet kilka razy dziennie, myśli o śmierci i o samobójstwie z tym, że raczej na zasadzie "co by to było gdyby". Bałbym się zakończyć swojego życia, bo jednak jestem ciekaw, co ono mi przyniesie, ale z tym, że traktuję je bardziej obojętnie i z poczucia obowiązku, niż z samej chęci życia. Najczęściej mam takie myśli jak jadę samochodem i mijam drzewa, słupy i staram się je od razu wypędzać z głowy. Wcześniej miałem je w wieku lat 14-15, a później był spokój, aż do teraz.

Mialem też okres, w którym byłem bliski zaburzeniom odżywiania - właśnie w okresie, gdy miałem lat 14-15 schudłem 20 kg z wagi 80 do 60 kg przy wzroscie 181 cm. Do tego doszło jeszcze poronienie u mojej kobiety, z która jestem już 9 lat i to, że wylądowała w szpitalu na oddziale psychiatrycznym z diagnozą borderline. Wcześniej, przez okres 3-4 miesięcy, obserwowałem jej ataki autoagresji oraz agresji w stosunku do mnie, głownie pod wpływem alkoholu. Kiedyś tak nie było, ale ze względu na sytuację materialną musieliśmy wyprowadzić się do jej matki, która jest osobą dosyć toksyczną.

Od wczesnego dzieciństwa mam bardzo obniżone poczucie własnej wartości. Dodam jeszcze, że pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej (alkohol lal się strumnieniami, czasami nawet przez 2-3 tygodnie non stop, po moich rodzicach tego nie widać, bo są to ludzie zamożni i poważani przez wszystkich). Nie raz widziałem moją matkę, która, próbując zwrocić na siebie uwagę, próbowała popełnić samobojstwo (moja matka ma nadwrażliwość emocjonalną, autoagresję i socjofobię, z kolei moja babcia od strony matki - silną nerwicę). Z resztą przeżyłem też to z z moją partnerką, która nałykała się S***…

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze lęk przed ludzmi, a mianowicie strach przed wystąpieniami przed większą ilością ludzi. Nie mam tak z telefonami czy z pobytem w miejscach publicznych, ale przy rozmowie kwalifikacyjnej do pracy myślałem, że zemdleję - uderzenia gorąca, drżenie całego ciała, bardzo szybki puls itd. Do tego dochodzi pustka w głowie, pogorszony wzrok, słuch i orietacja w przestrzeni, z która nigdy nie mialem problemów plus objawy fizyczne - ciągłe zmęczenie, bóle pleców, brzucha, problemy żołądkowo-jelitowe i to już od 6-7 lat.

Dodam do tego rownież zaburzenia identyfikacji płciowej, które mam odkąd pamiętam z tym, że dobrze mi w moim ciele, jeśli można to tak nazwać. Tego typu myśli pojawiają się najczęściej kiedy jestem kompletnie zdołowany i nie wiem co mam ze sobą zrobić. Mógłbym jeszcze dużo wymieniać, ale w tej chwili wydaje mi się, że to są najpoważniejsze rzeczy, które mnie dotykają... Dodam również, że mam 23 lata .