Od dłuższego czasu czuję tylko lęk. Zasypiam i budzę się z silnym strachem. Boję się niemalże wszystkiego a najbardziej przyszłość jest ona dla mnie utrapieniem. Pochodzę z rodziny w której tata nadużywał alkoholu , , było raczej źle choć wielu ludzi nie wiedziało że jest u nas problem. Tata miał pieniądze jeździliśmy na wakacje, kupował dobre jedzenie a rzeczywistość była taka że ja i mama byłyśmy tylko marionetkami , o wszystkimi decydował ojciec. Nie miałam wielu znajomych ani wiary w siebie by wyrwać się i tak skutkiem tego mieszkałam z rodzicami do ponad 30 roku życia. Cały czas byłam kukiełkom w rękach rodziców , ich powiernikiem do wyzalania się jak im źle w małżeństwie , wiele razy interweniowałam gdy było źle gdy dochodziło do rękoczynów. Nie mogłam nic zrobić mama popadła w chorobę psychiczną (jakoś funkcjonuje ale są dni że dopadają ja natręctwa albo się zapomina,) a tata umarł w tym roku zapił się wątroba nie wytrzymała i konał w domu... Próbuje naprawdę się staram i nic, koleżanki już dawno mają rodziny, dzieci napastują mnie pytaniami kiedy ja że już pora a mnie mdli ze strachu . W przyszłym roku mam mieć ślub a zamiast się cieszyć to chodzę cała w strachu i dostaję coraz silniejszych leków przed weselem, ciąża, porodem już nie panuję nad sobą i emocjami ...jem wszystko co wpadnie mi w ręce po czym rano katuję się dietami, palę coraz więcej papierosów i śpię jak królik , są dni że zachowuję się normalnie a są że w środku wszystko mi lata z nerwów. Podejrzewam syndrom DDA i depresję ... wiem napiszecie że idź do psychologa ale czy jest jeszcze dla mnie szansa.. wszyscy czekają na ślub aż się ustatkuje a ja nie mam nadziei że będę normalnie funkcjonować w świecie. Przecież jako żona a zwłaszcza matka będę musiała przygotować się jeszcze na większe trudy jak mam temu podołać skoro nawet rano nie potrafię wstać z łóżka i zacząć nowy dzień jak mam przeżyć poród to zniszczy mnie jeszcze bardziej, jak mam żyć i być jak normalny człowiek który nie boi się tylko żyje.