Jak przetrwać ciężki okres?

Mam 27 lat i na ogół jestem zdrową i zadowoloną z życia osobą. Kilka lat temu - od momentu rozpoczęcia studiów - zaczęła mnie dręczyć jesienno-zimowa chandra. Początkowo nie było to nic szczególnego, po prostu zdarzało mi się zaspać na zajęcia i nauka przychodziła ciężej, ale nie przejmowałam się tym zbytnio. Mieszkając w akademiku, obracałam się wśród ludzi, którzy potrafili poprawić mi nastrój i zmotywować do działania. Skończyłam studia i przeprowadziłam się wraz z moim partnerem do mieszkania na obrzeżach miasta. Prowadzę własną firmę i tak naprawdę układa mi się w życiu całkiem dobrze. Mam jednak wrażenie, że mój zimowy problem przybiera na sile z roku na rok i nie kończy się już na problemach z koncentracją i snem. Nie mam ochoty widywać się ze znajomymi ani w ogóle wychodzić z domu. Czasami ciężko mi wstać z łóżka i wykonywać proste czynności, jak umycie się czy zjedzenie obiadu. Odbija się to bardzo negatywnie na mojej pracy, zdarza się, że z błahych powodów rezygnuję ze zleceń lub przekładam terminy na kiedy indziej. Oczywiście wpływa to znacząco na kondycję finansową, mój partner przeze mnie musi pracować więcej, żebyśmy mogli związać koniec z końcem, a ja, mimo że jestem mu bardzo za to wdzięczna, nie mogę się zmobilizować nawet do tego, żeby zrobić dla niego pranie czy przygotować smaczny posiłek. Trudno go winić za to, że ma mi za złe moje nic nie robienie. Zwłaszcza że latem żyję zupełnie innym rytmem. Do listopada normalnie pracowałam, skończyłam kilka specjalistycznych kursów i miałam jeszcze czas i siłę zajmować się własnymi zainteresowaniami i swoimi bliskimi. Udało mi się nawet zrzucić 12 kg, które uzbierałam poprzedniej - ciężkiej, ale nie aż tak bardzo jak teraz - zimy. Większość osób z mojego otoczenia uważa, że to po prostu moje lenistwo. Szczerze mówiąc, sama już nie jestem pewna, bo przecież jeszcze kilka lat temu byłam w stanie normalnie funkcjonować zimą, mimo towarzyszącego mi znużenia. Bardzo staram się jakoś nad sobą zapanować, ale czasami po prostu nie daję rady. Boję się, że tym razem tak już zostanie i nigdy nie poczuję się lepiej. Oprócz tego, bywa, że boję się rzeczy, których w żadnym wypadku bać się nie powinnam, np. odebrać telefon, mimo że dzwoni ktoś, kogo w ogólę się nie obawiam. W takich momentach bardzo niepokoję się, że naprawdę jest ze mną coś nie w porządku i że będę dla swoich bliskich ciężarem przez resztę życia. Nie chcę iść do lekarza ani leczyć się lekami. Wolałabym też nie angażować w to osób trzecich. Chciałabym tylko znaleźć sposób, żeby wrócić do stanu sprzed kilku lat.