Czy związek przetrwa?

Mam problem w domu z partnerem , odkąd się oświadczył rok temu mieszkamy razem ale z dnia na dzień pije coraz więcej alkoholu. Kiedyś uzgadnialiśmy że będzie mógł wypić ale tylko w weekendy a 0 picia w tygodniu ale coraz częściej zaczął pić , nawet codziennie. Wczoraj powiedział że dzień wcześniej nie pozwoliłam mu wypić jednego piwa to wypił dużo więcej - był już pinany i chamsko śmiał mi się w twarz,poszedł do domu zostawiając mnie samą. ma 26 lat i poprzedni jego związek rozpadł sie przez alk

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Uzależnienie od alkoholu Psychiatria Psychologia Psychoterapia Twarz

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

88 poziom zaufania

Witam!
Będzie kłopot! Ustalcie jasne zasady, bez możliwości naginania. Niech Pani nie liczy na swoją siłę przekonywania!
Życzę rozsądku i szczęścia
W. Łuczkowski.

Mgr Tytus Dziewięcki Psychologia, Warszawa

70 poziom zaufania

Niestety, z Pani opisu wynika, że Pani partner zmaga się z chorobą alkoholową. Bez leczenia i specjalistycznej opieki nie ma szans na życie w trzeźwości. Bez podjęcia terapii przez Pani partnera, musi się Pani liczyć z tym, że alkohol stale będzie obecny w Waszym związku. Będą dni lepsze i gorsze, po destrukcyjnych ciągach, w trakcie których partner nie będzie nad sobą panował, będzie krzywdził Panią i niszczył Pani życie. Będą także okresy trzeźwości, w trakcie których z jego strony pojawią się obietnice abstynencji, przeprosiny i wspólne, romantyczne uniesienia. Proszę się zastanowić, czy jest Pani gotowa na tego typu huśtawkę. Na stałą niepewność, czy po powrocie do domu przywita Panią partner, czy przemawiający przez niego alkohol. Oczywiście, on Panią kocha, a Pani kocha jego. Jednak pod wpływem alkoholu nasi bliscy stają się kimś zupełnie innym. Kiedy Pani partner będzie pijany będzie zupełnie inną osobą niż ten czarujący i kochany mężczyzna, z którym chciałaby się Pani związać. W rodzinach z problemem alkoholowym bardzo często dochodzi do dramatów, przemocy fizycznej i nie kończącego się strachu.
Niech zasugeruje Pani swojemu partnerowi leczenie i terapię uzależnienia, pamiętając przy tym, że taka terapia trwa tak na prawdę do końca życia, a nawet chwilowa słabość może skończyć się powrotem do nałogu. Jeśli partner nie zgodzi się na leczenie, niech będzie Pani rozważna i bardzo mocno zastanowi się, czy jest Pani gotowa na ryzyko życia z mężczyzną, którego tak naprawdę jeszcze Pani nie zna.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Związek z mężczyzną po odwyku alkoholowym – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Upokorzenie przez partnera a rozstanie – odpowiada Mgr Anna Bernatowska
Czy alkoholik wraca do nałogu po leczeniu? – odpowiada Mgr Katarzyna Fiszer
Czy mój związek ma szansę przetrwać? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Czy takie spożycie alkoholu jest groźne? – odpowiada Lekarz chorób wewnętrznych Łukasz Wroński
Nawrót padaczki alkoholowej – odpowiada Mgr Marcin Zagański
Kłótnie i agresja w związku – odpowiada Dr Ewa Bujoczek
Związek na odległość, kłamstwa i alkohol – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Związek z nerwowym alkoholikiem – odpowiada Mgr Natalia Słaby
Jak ratować związek alkoholików? – odpowiada Mgr Marek Lisowski

artykuły

To pierwszy zwiastun problemów z alkoholem. Potem jest już tylko gorzej

Pozornie niegroźne i często lekceważone symptomy m

Rezygnacja z alkoholu zmieniła ich życie. Byli uzależnieni

Uzależnienie od alkoholu Alkohol zbyt często towar

Leczenie alkoholizmu

Podjęcie leczenia alkoholizmu oznacza zaakceptowan

Czy związek ma szanse na przetrwanie?

Witam. Po 11miesiącach partner chce zakończyć związek. Nasza relacja była od początku zgrana i pełna uczuć. W tej relacji jest jeszcze jedna ważna osoba, jego córka 7letnia , z którą mam bardzo dobry kontakt. Bardzo często mi mówiła że mnie kocha i obdarowywała mnie buziakami i cudownymi przytulańcami. Po 9 miesiącach mieliśmy pierwsza rozmowę. Ja miałam w zwyczaju trzymać w sobie swoje złości bo jak w każdym związku docieralismy się. W trakcie rozmowy znaliśmy, że musimy popracować nad nami. Relacja się poprawila, ja starałam się pracować nad sobą... jeździłam do niego po pracy (co wcześniej nie miało miejsca) poświęcalam mu więcej uwagi niż wcześniej rodzicom. I mówiłam od razu gdy coś mi nie pasowało. Minął czas.. i były cudowne święta. Wigilię spędziliśmy sami i na drugo dzień świąt była z nami młoda. Dostałam prezent od niej i jej mamy (ciasteczka) za to że czasem dam zdjęcia małej dla jej mamy i że taka jestem dla niej. Mamy córki partnera nie znam. Przed sylwestrem byliśmy na piwie u jego siostry i szwagra.. upiłam się bo mieszalam i zaczęliśmy temat mojej zazdrość o młoda. Bo oni czasem potrafili 3h się zajmować tylko sobą nie zwracając na mnie uwagi. Przy decyzji o rozstaniu partner stwierdził że mogłam się dołączyć... A ja czekałam na ich ruch aby nie poczuli się że zabieram im ich czas. I zazdrość wychodziła na wierzch. Nawet mu powiedzialam ze mam nadzieje ze w sylwka da mi troche uwagi a nie tylko córce bo szla z nami. W sylwestra zrobiłam mu scenę (wg mnie nie tak straszna, wg niego i innych jednak niezła) potem z powodu złej zabawy walnelam porządnego Focha bo miała być super zabawa i nie było. Wiem, jak dziecko. Po sylwestrze mieliśmy rozmowę i było miło.. rano było nawet bardzo przyjemnie. Weekend po sylwestrze mielismy sie nie widzieć bo chciał się uczyć na prawko na ciężarówke... znowu miałam wonty bo jak on nie chce że mną się widzieć. Byłam oschla w pisaniu i rozmowach. On w niedzielę do mnie przyjechał na parę godzin. Tydzień później byłam u koleżanki i wino za bardzo nam weszło. Wysłałam na grupie gdzie był on jego siostra i szwagier 3 głupie filmiki. Nic złego Ale zenujacego i nie dałam mu znać że do domu wróciłam. Cała sobotę się do mnie nie odzywał. W niedzielę stwierdził że nie wie czy chce że mną być i miał 2dni na przemyślenia. W końcu stwierdził że chce to zakonczyc. Ja przez pracę przez jakiś czas byłam bardzo marudna i powiedział że wysysalam jego energie. Ja mu mówiłam ze odstawiam alkohol i chce iść do psychologa z problemem narzekania bo sama widziałam że coś jest nie halo że mną Ale dopiero on mi otworzył szeroko oczy. Powiedział że na obietnicach związku nie zbuduje. Nie ma zaufania do mnie od ostatniej rozmowy. Mam nad sobą popracować Ale dla siebie. On nas na te chwilę nie widzi. Mówił że nie chce kończyć znajomości i gdy będę potrzebować pomocy mam pisać i dzwonić. Mogę też pisać i dzwonić gdy potrzebuje potrzeby. Pisałam do niego pod wpływem emocji po kilku dniach czy nie może mi dac ostatniej szansy. Wkurzył się że nie szanuje jego decyzji i że jak już mówił na chwilę obecną nie widzi nas razem. Jest możliwe że jak nad sobą popracuje I ogarnę swoje życie to będzie szansa że znowu spróbujemy? On daje nam czas?

KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Zazdrość w związku Dziecko Emocje

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Szanowna pani,

zalecana jest psychoterapia dla Pani jako forma pomocy, ze specjalistą będzie łatwiej zrozumieć problem.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy związek ma szansę przetrwać w obecnej sytuacji? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Jak przetrwać w takim związku? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Chorobliwa zazdrość - co robić, by związek przetrwał? – odpowiada Lek. Anna Syrkiewicz
Czy znajomość z internetu ma jakieś szanse? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak ulepszyć związek? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Czy możliwa jest poprawa kontaktów z rodzicem? – odpowiada Mgr Oliwia Mazurowska
Jak przekonać partnera do utrzymania związku? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak poradzić sobie z mężczyzną który ma dużo wielbicielek? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy ten związek ma szanse? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co myśleć o tym zachowaniu mojego partnera? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska

artykuły

20-latka skarżyła się na ból serca. Ojciec znalazł ją martwą w łóżku

Zaledwie kilka miesięcy po narodzinach swojej córk

"Nie jestem zaklinaczem dzieci. Jestem psychologiem. Uczę, jak wychowywać" - rozmowa z Michałem Kędzierskim

Pięciolatek, który podczas ataku złości demoluje m

Sylwester Wilk, uczestnik Ninja Warrior Polska, stracił nogę w wypadku

12 sierpnia. Dzień, który zmienił życie 23-letnieg

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

umów wizytę

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

umów wizytę

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Barbara Dziura Psychologia, Jedlicze

umów wizytę

Chorobliwa zazdrość - co robić, by związek przetrwał?

Chciałbym się poradzić pewnej sprawy. Jestem w szczęśliwym związku od prawie dwóch miesięcy, jednak moim najpoważniejszym problemem jest zazdrość. Jestem świadomy, że to jest choroba i że da się to leczyć, ale sam nie potrafię sobie z tym poradzić. Jestem zazdrosny dosłownie o wszystko: o przyjaciół, o koleżanki/kolegów, o to, że z kimś pisze, rozmawia lub się widuje. Rozmawialiśmy o tym, że mam taki problem, ona o tym wie, tłumaczy mi, że dla niej liczę się tylko ja, że nie potrafiłaby mnie skrzywdzić, że jest jej ze mną dobrze, że jest szczęśliwa, że jej niczego nie brakuje. Mimo to ja nadal jestem zazdrosny. W każdym słowie, które wypowie/napisze doszukuje się zdrady. Ona jest moją przeciwnością w tej sprawie, ufa mi w 100% i mówi, że nie ma powodu do zazdrości, dlatego nie jest wcale zazdrosna. Rozmawialiśmy o tym tyle razy. Mówiłem, że postaram się z tym walczyć, ale gdy tłumię to w sobie, to robię się agresywny, wulgarny, palę lub biorę walerianę na uspokojenie (otępienie). Zazdrość mnie wykańcza i wiem, że jeśli będę taki dalej, to zniszczę ten piękny związek, bo ona będzie miała dość. Teraz odpowiem na pytania, które może będziecie chcieli mi zadać: nie, nigdy nie dawała mi powodów do zazdrości, nigdy nie widziałem, jak rozmawia z obcym facetem, większość czasu spędza z rodziną, ze mną albo z przyjaciółkami, o które też jestem zazdrosny (bo sam przyjaciół nie mam). Zawsze, jak poruszamy ten temat, to zapewnia mnie, że jestem tylko ja. Oczywiście staram się panować nad zazdrością na tyle, że dla niej jestem okej, nie obrażam, nie wyzywam, nie biję (nigdy bym nie uderzył kobiety). Jednak ciągle czuje ten niepokój, do tego dochodzi nerwica lękowa (budzę się z kołatającym sercem, przez sen jęczę i śpię bardzo płytko). Jestem świadomy, że to jest złe i chciałbym się z tego wyleczyć, aby nie zniszczyć tej pięknej miłości, jaka jest między nami. Potrzebuję pilnie pomocy. Pozdrawiam

ponad rok temu

Neurologia Depresja

Lek. Anna Syrkiewicz Lekarz medycyny rodzinnej, Błonie

90 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Na podstawie Twojego opisu wynika, że nie masz rzeczywistych powodów do zazdrości. Nie piszesz nic o tym, czy było tak od początku trwania Waszego związku. Jest to o tyle istotne, iż warto zastanowić się, co wywołało u Ciebie taki rodzaj zachowań. Najważniejsze, że zdajesz sobie sprawę z tego, że Twoje zachowanie krzywdzi ją i że chcesz to zmienić.

Zazdrość występuje w każdym związku kochających się ludzi. Jej nadmierne nasilenie w dłuższej perspektywie może jednak prowadzić do rozpadu związku. Druga osoba może czuć się zmęczona i ograniczona ciągłym kontrolowaniem.

Powinieneś raz jeszcze porozmawiać szczerze z dziewczyną i powiedzieć jej, co powoduje Twoją zazdrość i co wtedy czujesz. Może wspólnie uda Wam się wypracować jakieś techniki, które zapewnią Ci większe poczucie pewności.

Nie bez znaczenia jest tu jednak brak przyjaciół, być może brak hobby. Zadbaj o to, by mieć jakieś rozwijające hobby, będzie to przeciwwagą dla Twojego uczucia zazdrości. Od czasu do czasu nawiązuj nowe znajomości, nawet jeśli nie przerodzą się one w głęboką przyjaźń, będziesz spokojniejszy wiedząc, że nie jesteś sam. Pożywką dla zazdrości jest poczucie samotności.

Jeżeli jednak uznasz, że nie dajesz sobie rady sam, pamiętaj że masz możliwość skorzystania z pomocy specjalisty.
Praca terapeutyczna powinna być skoncentrowania na Twoich procesach poznawczych i wyuczeniu się nowych zachowań, bardziej konstruktywnych dla Ciebie i Twojego związku.

Pozdrawiam

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Witam Pana Serdecznie,

Z Pana opisu wynika, że jest między Państwem piękna miłość i warto o nią zadbać...
Dlatego zachęcam Pana do podjęcia psychoterapii, na co jest u Pana gotowość,
i świadomość, a to jest znaczące w skutecznym leczeniu.

Życzę Panu wszystkiego co najlepsze,
irena.mielnik.madej@gmail.com