Witam serdecznie,
Na podstawie Twojego opisu można stwierdzić, że rozpoznanie anoreksji jest bardzo prawdopodobne. Spełniasz wszystkie kryteria potrzebne dla rozpoznania tego groźnego w skutkach zaburzenia.
Szczególnie niepokojąca jest Twoja bardzo niska masa ciała, dająca BMI o wartości 15,8 kg/m2. Przy wartościach poniżej 15 zaleca się leczenie szpitalne.
Ponadto brak wypróżnień wymaga pilnej konsultacji lekarskiej. Jednym z najczęstszych powikłań anoreksji są zaburzenia pracy przewodu pokarmowego, brak wypróżnień może wskazywać na niedrożność jelit. Osłabienie, senność i uczucie zimna mogą mieć związek z anemią oraz zaburzeniami hormonalnymi.
Twoja wypowiedź rzeczywiście jest dojrzała i wskazuje na dużą świadomość problemu i swojego ciała.
Obecnie zalecałabym Ci następujące postępowanie:
Po pierwsze - wizytę u internisty lub lekarza rodzinnego i wykonanie odpowiednich badań laboratoryjnych oraz EKG. Lekarz rodzinny może skierować Cię do specjalisty (endokrynologa, gastrologa). Wskazana jest również konsultacja ginekologiczna.
Podstawową formą leczenia jest psychoterapia. Jak sama zauważyłaś, trudno jest samodzielnie znaleźć źródło problemu. Anoreksja i bulimia to zaburzenia związane m.in. z niską samooceną, potrzebą kontroli, trudnościami w wyrażaniu emocji - zwłaszcza negatywnych. To ogólny zarys problemów, jednak większość procesów psychicznych jest wyjątkowa i indywidualna. Dlatego warto poszukać psychoterapeuty specjalizującego się w leczeniu zaburzeń odżywiania.
W trakcie terapii pacjent buduje pozytywny obraz samego siebie. Wizja zmian może sprawić, że człowiek zaczyna się denerwować nawet wtedy, gdy zakłada, że będą to zmiany na lepsze. Kontrolowanie jedzenia może być obszarem, który jest postrzegany jako jedyny, gwarantujący pewność siebie i siłę, dlatego można się obawiać porzucenia tego jedynego obszaru kontroli. Niepokój, strach i niechęć towarzyszący wizycie u lekarza lub psychologa jest całkowicie naturalny.
Mówi się, że zaburzenia odżywiania to ,,choroby sekretów”. Kłamstwa, manipulacje i sekrety powodują najwcześniejsze skutki uboczne: wpływ na relacje z bliskimi osobami. Osoby cierpiące na anoreksję lub bulimię nie robią tego z wyrachowania, często czuja się zagubione i nie rozumieją mechanizmów swojej choroby, mogą bać się rozmowy na ten temat - np. zadania pytań, na które same nie potrafią same odpowiedzieć. Ze względu na specyfikę problemu, można go dosyć długo ukrywać przed otoczeniem.
Opowiedzenie o swoich problemach przyjaciółce może być ważnym krokiem, przełamaniem ciążącej Ci tajemnicy. Przyjaciółka może udzielić Ci wsparcia, jednak - jak sama się spodziewasz - nie będzie Ci w stanie udzielić profesjonalnych rad. Dlatego najlepiej byłoby porozmawiać na ten temat np. z rodzicem lub inną bliską osobą dorosłą, do której masz zaufanie i wspólne poszukanie profesjonalnej pomocy.
Z serdecznymi pozdrowieniami
