Jak się zmienić? Można samemu sobie poradzić?

Witam! Mam na imię Ewa. Mam 25 lat. Źle się czuję. Aczkolwiek wydaje mi się, iż zawsze miałam depresyjne skłonności, to wynikały one chyba raczej z mojego słabego charakteru, którego nie potrafię zmienić. Jestem nieśmiałą osobą, chociaż moi znajomi postrzegają mnie zupełnie inaczej. Ale ciągle się boję wyjść do ludzi, z nieznajomymi absolutnie nie umiem porozmawiać. Stresują mnie w ogóle nowe sytuacje, stresuje mnie to, że ludzie mnie oceniają. Ja sama chyba oceniam innych krytycznie. Tak więc wydaje mi się, że inni też to robią w stosunku do mnie. Nie umiem sobie poradzić z krytyką mojej osoby. Przez tę moją spaczoną osobowość nic nie osiągnęłam. Pierwsze lata studiów przespałam – i to zarówno dosłownie, jak i w przenośni. To znaczy dobijała mnie ta bezczynność, ale nie miałam odwagi i siły, by ową bezczynność zmienić. Wszystkim wmówiłam, że jestem po prostu strasznie leniwa i na pewno w większej części jest to prawda. Lepiej się czuję, gdy mam coś do zrobienia, ale gdy nie mam, nie potrafię się zmobilizować, żeby coś zrobić. Ech, dziś jest tak samo – jutro zaczynam pracę i zamiast jakoś się przygotować, siedzę w domu i piszę te wywody.

Generalnie rzecz biorąc, nie wydawało mi się nigdy, żeby to była jakaś depresja. Wyjechałam na rok z kraju i wszystko było super. Niestety podejrzewam, iż dlatego, iż po prostu miałam się z kim napić. Nie wiem, czy jestem alkoholiczką, ale rzeczywiście zauważyłam, że od samego początku jak zaczęłam pić alkohol, to bardzo szybko picie samo w sobie stało się dla mnie celem. Bo oczywiście lepiej się czułam, lepiej mogłam się ze wszystkimi dogadać. Te spotkania ze znajomymi cieszyły mnie, ale chyba tylko dlatego, że miałam co robić, miałam się z kim napić. Trochę się to zmienia, od kiedy uświadomiłam sobie ten problem i myślę, że z tym jestem jeszcze sobie w stanie poradzić. Ale co najbardziej mnie dziś szokuje, to fakt, iż podczas mojej prawie rocznej nieobecności w Polsce nie tęskniłam za nikim. Mam dobrych znajomych. Ale nie potrafię już zbudować relacji przyjaźni z ludźmi. Absolutnie nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale na nikim mi nie zależy.

Od roku jest coraz gorzej. Zawsze lubiłam chociażby oglądać filmy, czytać książki – ale wszelkie aktywności przestały sprawiać mi przyjemność. Nic mnie nie cieszy tak, jak kiedyś. To się zaczęło chyba od strasznie smutnej historii z chłopakiem, która zresztą cały czas mnie męczy. Ja nie miałam nigdy nikogo – zawsze byłam raczej w kimś nieszczęśliwie zakochana. Nie wiem, dlaczego tak jest, tworzę sobie miliony wytłumaczeń, ale żadne nie tłumaczy wszystkiego do końca, bo jestem ładna, dowcipna i inteligentna, ale nie trafiłam na nikogo. W tym obecnym nie jestem zakochana, nie pozwalam sobie na to, bo wiem, że to nie ma sensu, bo jemu nie zależy na nikim innym tylko na sobie, a już na pewno nie na mnie i boli mnie to. Rok temu zaproponował, żebyśmy spróbowali być razem – zgodziłam się. Niedługo potem zakomunikował mi, że się rozmyślił. Pierwszy raz byłam tak blisko tego i znowu nic nie wyszło. Najgorsze jest to, że cały czas nie mogę dać sobie z nim spokoju. Biorąc pod uwagę wcześniejsze doświadczenie, nie mam już po prostu nadziei, że może być lepiej. Chciałabym mieć taką potrzebę, po prostu, żeby było mi lepiej.

Od miesiąca płaczę bardzo często, kiedyś nie płakałam wcale. Ale teraz, jak sobie pomyślę o sobie, to płaczę. To, że nie mam na nic siły, jest już całkowicie normalnie. Ale zmienia mi się charakter, jestem bardziej drażliwa, szybciej się denerwuję. Wcześniej to było bardziej cykliczne – 2 tygodnie doła – 2 tygodnie dobrego humoru. Teraz nie mam już tego okresu dobrego humoru. I na koniec, jeśli chodzi o myśli samobójcze, to mam je już od dawna. Od 16 roku życia. To była taka moja ucieczka, że zawsze mogę skończyć wszystkie moje problemy w ten sposób. Teraz mam już tak dość siebie, tego ciągłego marazmu i tego durnego „zakochania – niezakochania”, iż naprawdę najprostszym rozwiązaniem na pozbycie się bólu wydaje się samobójstwo. Nie wydaje mi się, żebym to zrobiła, ale samo myślenie o tym mnie męczy. Co mam zrobić? Od czego zacząć się zmieniać? Czy można samemu poradzić sobie ze swoim charakterem, bo wolałabym ominąć na razie wizytę u psychologa?