Jak wygląda wizyta u psychiatry?

Witam, mam 19 lat. Byłam u psychologa który podejrzewa u mnie depresje, wahania nastroju, lęki. Odesłał mnie do psychiatry po leki. Pytanie brzmi jak wygląda pierwsza wizyta u psychiatry? Jakie pytania mogą się pojawić? Lepiej iść prywatnie? Czy na nfz? Mam wahania czy jak pójdę na nfz to czy po prostu psychiatra nie zbagatelizuje mojego problemu. Męczą mnie ciągłe zmiany humoru praktycznie co 5min inny humor jak i lęki które pojawiają się bez powodu nie mówiąc o stanach depresyjnych trwających od 6kl podstawówki.. :/

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Depresja Zaburzenia nastroju Psychiatria

Mgr Tomasz Kościelny Psychologia, Warszawa

70 poziom zaufania

Z tego co wiem kolejki do psychiatrów na NFZ są spore, więc sugeruję wizytę prywatną. Lekarz pyta o wiele rzeczy, które są związane z chorobą. Warto wybrać dobrą placówkę, wtedy jest gwarancja, że zostanie Pani profesjonalnie potraktowana.

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Ucieszyło mnie, że jest Pani sama dla siebie ważna i podjęła decyzję o leczeniu.

Na pierwszej konsultacji, lekarz przeprowadza dokładny wywiad diagnostyczny, celem postawienia rozpoznania.
Pytania będą dotyczyć Pani obecnej sytuacji rodzinnej/osobistej/zdrowotnej/symptomatycznej, pytania pomagające w diagnozie, by zaaplikować Pani skuteczną farmakoterapię.

Z przesłaniem dla Pani Tego, Co jest Pani najbardziej potrzebne,
irena.mielnik.madej@gmail.com

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Wizyta u psychologa lub psychiatry na NFZ – odpowiada Lek. Izabela Ławnicka
Jak powinna wyglądać wizyta u psychiatry? – odpowiada Prof. dr hab. n. med. Iwona Małgorzata Kłoszewska
Wizyta u psychiatry a skierowanie – odpowiada Lek. Paweł Brudkiewicz
Czy wizyta u psychiatry to psychoterapia? – odpowiada Mgr Katarzyna Schilf
Wizyta u psychiatry na NFZ – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Gdzie mam się udać, żeby zacząć leczenie depresji? – odpowiada Dr n. med. Bohdan Tadeusz Woronowicz
Jak wygląda pierwsza wizyta u psychiatry? – odpowiada Maria Fraszewska
Nerwica lękowa i myśli samobójcze a wizyta u psychiatry – odpowiada Mgr Paweł Wilkowski
Czy powinnam udać się do psychiatry? – odpowiada Mgr Radosław Krąpiec
Zaświadczenie o stanie zdrowia psychicznego przed wstąpieniem do zakonu – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski

artykuły

Darmowa wizyta u lekarza dla nieubezpieczonych w NFZ

Nie mają ubezpieczenia, czasem chorują, ale są mło

Koronawirus: Bezpłatne porady psychologiczne NFZ. Przetestowaliśmy, jak to działa

W związku z pandemią koronawirusa oraz gwałtownym

Psycholog - kim jest i czym się zajmuje?

Psycholog to osoba posiadająca odpowiednie wykszta

Czy konieczna jest wizyta u psychiatry?

Jestem 27 letnią kobietą. Około 3 lat temu przeżyłam bardzo przykre doświadczenie - mój partner zostawił mnie kiedy byłam w 4 miesiącu ciąży, co wiąże się również z odwołanym ślubem. Nie miałam ochoty na życie ale jakoś udało mi się zmusić do funkcjonowania. Urodził się synek i nauczyłam się nowej roli. Niestety często wraca poczucie zmarnowanego życia, wstydu. Myślałam, że wszystko już mam za sobą ale niepokoi mnie to, co dzieje się ze mną. Szczególnie mocno odczuwam to wszystko od około miesiąca. Zauważyłam, że jestem nadpobudliwa, każde słowo czy gest może spowodować u mnie wybuch agresji. Dotychczas byłam cierpliwa w stosunku do dziecka, teraz często powstrzymuję się, żeby nie wybuchnąć. Do tego każda najprostrza czynność wydaje mi się przeszkodą nie do przeskoczenia - nie potrafię zrobić niczego, nie umiem zorganizować jednocześnie zajęć domowych i opieki nad dzieckiem. Nie wyobrażam sobie zakupów z dzieckiem, wyjazdu z dzieckiem czy chociażby zwykłego prania - kiedy będę je wieszać na linkach dziecko zniknie mi z oczu. Staram się być z dzieckiem kiedy to tylko możliwe, ale nie zawsze sprawia mi to przyjemność. Spacery z nim są dla mnie męką, najchętniej zamknęłabym się w domu i nie wychodziła. To samo zabawa - zmuszam się do niej ale przychodzi mi to z trudem, nie mam pomysłu jak zabawić dziecko chociaż kiedyś byłam dość kreatywna. I to wieczne zmęczenie - kiedy dziecko śpi ja również kładę się do łóżka, bo nie mam siły na zrobienie czegokolwiek. Najchętniej zamknęłabym oczy i spała spała spała. Od momentu rozstania z partnerem znacznie ograniczyłam kontakty z ludźmi - teraz nie mam ochoty rozmawiać z nikim. Pytania znajomych co się ze mną dzieje, dlaczego się nie odzywam, ich troska o mnie wzbudza u mnie tylko uczucie agresji, chcę, żeby zostawili mnie w spokoju, kontakty z przyjaciółmi zaczynam traktować jak przykry obowiązek. Kiedy ktoś zaprasza mnie do siebie lub zapowiada się z wizytą staram się za wszelką cenę wymyślić jakąś wymówkę, żeby jednak się z nim nie spotkać. Nawet, jeśli dotyczy to ludzi bardzo mi bliskich. Do tego wygląd - uczucie wiecznego głodu, któremu nie sposób się oprzeć spowodowało, że przez krótki czas dość znacznie przytyłam. To z kolei jeszcze bardziej pogłebiło uczucie o mojej beznadziejności, szczególnie że mama z którą mieszkam nie szczędzi komentarzy na ten temat. Wiem, że na swój sposób uważa, że mi tym pomaga ale u mnie to również wywołuje agresje. Kiedyś nigdy nie poszłabym do pracy bez makijażu - teraz jest mi to całkowicie obojętne. Praca również nie daje mi ani przyjemności ani satysfakcji. Wszystko robię z wysiłkiem, zmuszam się do pracy, zazwyczaj czekam na ostatni możliwy moment, żeby wykonać coś, co jest moim obowiązkiem. Specyfika mojej pracy wymaga współpracy z ludźmi z innych działów ale proszenie kogokolwiek o informacje jest dla mnie bardzo stresujące. Każda mała przeszkoda działa na mnie bardzo przygnębiająco. Przy większych przeszkodach rozkładam ręce, czuję się beznadziejna i bezsilna. Takie "gorsze dni" zdarzają się w różnym nasileniu, czasami mam bardzo dobry humor, roznosi mnie energia, ale takich dni jest znacznie mniej. Dziś od rana jest nawet nieźle, ale to pierwszy taki dzień od długiego czasu. Dlatego proszę o radę. Nie wiem czy to jest właśnie depresja, ale marzę o tym, żeby tak jak kiedyś cieszyć się z tego co robię.

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Dr n. med. Paweł Gosek Psychiatria, Warszawa

60 poziom zaufania

Szanowna Pani, po pierwsze, opisuje Pani bardzo przykre i obciążające przeżycia. Również macierzyństwo jest gwałtowną zmianą w życiu każdego z nas. Opisywane przez Panią objawy obniżonego nastroju, wyczerpania, uczucia bezsilności, braku chęci, zaburzeń snu – przywołują na myśl depresję. Czy jest to endogenna (bez przyczyny zewnętrznej) depresja czy reakcja adaptacyjna na wiele opisanych przez Panią zdarzeń życiowych – na to pytanie może odpowiedzieć rozmowa z lekarzem psychiatrą. W zależności od tej rozmowy, wybierze Pani razem z lekarzem rodzaj terapii (psychoterapię, leczenie farmakologiczne). Myślę, iż pomocne będzie także wsparcie psychologiczne. Proponuję nie zwlekać, tylko udać się na wizytę do lekarza.
pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy przygnębienie i myśli samobójcze to depresja? – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Skąd to dobijające poczucie winy? – odpowiada Paulina Witek
Na zewnątrz wszystko wygląda dobrze, za to w środku czuję się źle – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Do psychiatry – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Do pani psycholog Arlety Balcerek - czy mam już depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak sensu życia i ochoty na nie – odpowiada Dr n. med. Paweł Gosek
Jak poradzić sobie z problemami? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Skąd bezsenność i duszności? Jeszcze raz proszę o radę – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy jest możliwe, że mam depresję? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy mój syn ma depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Introwertycy w czasie epidemii koronawirusa. "Ta sytuacja dla mnie mogłaby trwać znacznie dłużej"

Izolacja, samotność i brak kontaktów towarzyskich.

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

Depresja a otwarcie się na innych

Kiedy człowiek jest smutny lub popada w depresję,

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Małgorzata Krześniak-Bohdan Nefrolog, Gdańsk

umów wizytę

Lek. Albert Boguszewski Neurologia, Lublin

umów wizytę

Artur Fussek Neurologia, Rzeszów

umów wizytę

Jak wyglądają wizyty u psychiatry?

Dzień dobry. Interesuje mnie jak wyglada wizyta u psychiatry na NFZ. Czy jest potrzebne skierowanie od lekarza rodzinnego i jak wyglądają terminy? Od dłuższego czasu zmagam się z zaburzeniami odżywiania oraz jak podejrzewam fobia społeczna która przeszkadza mi w normalnym funkcjonowaniu z każdym dniem się nasilając do stopnia ataków paniki w wydawałoby się w normalnych codziennych sytuacjach. Doszłam do wniosku ze potrzebuje pomocy. Czy muszę najpierw iść do psychologa? Z góry dziękuje za odpowiedzi

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Fobie społeczne Zaburzenia odżywiania Ataki paniki Fobie Psychiatria Psychologia Psychoterapia Żywienie

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Panią,

Przyczyną zaburzeń odżywiania są przede wszystkim czynniki

natury psychologicznej oraz czynniki środowiskowe.

Źródłem zaburzeń odżywiania są najczęściej głęboko skrywane

cierpienia i emocje.

Często są to, wypierane przez lata ze świadomości,

traumatyczne doświadczenia z przeszłości.

Poza tym osoby cierpiące na zaburzeń odżywiania mają silne

poczucie winy i niską samoocenę,

Nieadekwatna samoocena, nadmierna samokrytyka i brak wiary

w swoje możliwości, negatywnie wpływają na wszystkie obszary

funkcjonowania i sprawiają, że odczuwa Pani dyskomfort

i nie potrafi cieszyć się życiem.

W ten sposób, zamiast realizować swoje marzenia, tworzy Pani

w umyśle wypaczony obraz samej siebie, co pogłębia jedynie

niską samoocenę oraz poczucie frustracji i przygnębienia.

a także lęk przed kontaktami z ludźmi.

Lęk, którego przyczyna często jest nieuświadomiona,

staje się wszechobecny i przyjmuje postać różnych

fobii - stąd u Pani lęk przed kontaktami z ludźmi, nazywany

fobią społeczną lub antropofobią.

Zaburzenia lękowe, w tym fobia społeczna i ataki paniki

nie tylko dezorganizują życie, ale też przynoszą poczucie

niepewności i zagubienia, ograniczają niezależność,

hamują aktywność społeczną i utrudniają normalne funkcjonowanie

w społeczeństwie, zabierając tym samym całą radość życia.

Człowiek, dotknięty fobią społeczną w relacjach z innymi

ludźmi stale doświadcza obezwładniającego lęku i nieustannie

przeżywa katusze.

Zdarza się, że nawet wyobrażenie sobie jakiejś sytuacji towarzyskiej

czy nawet zwykłej rozmowy napełnia ogromnym lękiem.

Aby skutecznie i bezpiecznie wyleczyć zaburzenia odżywiania,

lęk społeczny i ataki paniki, należy dotrzeć do źródła problemu

i na tej podstawie opracować właściwą metodę terapii.

Dlatego zachęcam Panią do konsultacji z psychologiem i do psychoterapii.

Terapeuta pomoże Pani uporać się zarówno z objawami

jak i przyczynami zaburzeń odżywiania i zaburzeń lękowych

oraz ich konsekwencjami.

Psychoterapia pozwoli Pani też wzmocnić poczucie własnej

wartości dzięki czemu odzyska Pan spokój i radość życia.

Gdyby chciała Pani porozmawiać o problemie,

to zapraszam do kontaktu.

Istnieje możliwość konsultacji online,

np. za pośrednictwem komunikatora Skype.

Pozdrawiam serdecznie

Hanna Markiewicz,

psycholog,

e-mail: psycholog24x@gmail.com

tel. 505 075 298,

https://psycholog24online.pl/

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Do psychiatry nie jest potrzebne skierowanie. Do psychologa, przyjmującego w ramach NFZ, już tak. Jeśli chodzi o zaburzenia odżywiania oraz zaburzenia lękowe przede wszystkim wskazana jest psychoterapia, dlatego też polecam bardziej wybrac ścieżkę pracy psychoterapeutycznej (z psychologiem) niż farmakologicznej (z psychiatrą). Oczywiście, są również takie przypadki, w których niezbędne jest połąćzenie obu tych metod leczenia. Natomiast polecam rozpocząć ścieżkę terapeutyczną od spotkań z psychologiem. Pozdrawiam.