Jak żyć z nerwicą, lękiem i strachem?

Mam taki problem od 3 miesięcy choruje na nerwice która leczę leczę od kilku dni znów wszystko wróciło strach o własne zdrowie lęk. Do tego biorę tabletki na nad ciśnienie polpril ale od dnia kiedy je biorę czuje sie strasznie szum w głowie zawroty itd po prostu mam już czasami dosyć ale myśl o synie dużo mi daje czy ją te tabletki mogę odstawić gdy tak źle sie po nich czuje proszę o pomoc bo już sobie nie radzę jak mam przestać mieć takie myśli o swoim zdrowiu dziekuje

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Lęk Nerwica Psychologia Leki

Mgr Dorota Kotarska Psycholog, Łódź

34 poziom zaufania

Witam,
Jeżeli źle się Pani czuje po lekach, które Pani zażywa, to powinna Pani zgłosić się do lekarza, który leki zalecił. Samodzielne odstawienie leków możne mieć przykre skutki.
Kuracji farmakologicznej, w przypadku nerwicy, powinna towarzyszyć psychoterapia.
Leki zmieniają chemię w mózgu, ale nie zmieniają ludzkiego myślenia.
Pozdrawiam
Dorota Kotarska

Mgr Ludmiła Kulikowska-Kubiak Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam
Myślę, że wskazane by było, żeby skontaktowała się ze swoim lekarzem prowadzącym i opowiedziała o swoich dolegliwościach.
Może warto też by pomyślała Pani o podjęciu psychoterapii
pozdrawiam
Ludmiła Kulikowska Kubiak

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Integralną i niezbędną częścią leczenia nerwicy i lęków jest psychoterapia. To nauka lepszego rozumienia swojego stanu, emocji i reakcji oraz technik radzenia sobie w konkretnych sytuacjach - ale także wsparcie życzliwego towarzysza w chorobie.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nerwica lękowa - jak z nią żyć? Czy leki na nerwicę stosuje się do końca życia? Czy leki na nerwicę uzależniają? – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Stosowanie leków na nerwicę a ryzyko nawrotu lęków – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Nerwica lękowa i strach – odpowiada Mgr Małgorzata Kalisz
Powrót nerwicy po terapii nerwicy lękowej – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Nerwica lękowa i strach przed wymiotowaniem – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Nerwica a silny ucisk w gardle – odpowiada Mgr Ludmiła Kulikowska-Kubiak
Nerwica a bolesność w klatce piersiowej – odpowiada Mgr Ludmiła Kulikowska-Kubiak
Nerwica lękowa przy bezsenności i lękach – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Lęki przed śmiercią po wysiłku fizycznym – odpowiada Mgr Ryszard Chłopek
Strach przed zaśnięciem – odpowiada Dr Marta Melka-Roszczyk

artykuły

Związek a nerwica

Zaburzenia nerwicowe pojawiają się w odpowiedzi na

Tajemnice pracy psychologa - wywiad z psychologiem i psychoterapeutką Magdaleną Nagrodzką

Rozumienie ludzkich zachowań to zadanie, przed któ

Autopsychoterapia

Autopsychoterapia albo inaczej metoda autopsychote

Mam dość życia w lęku i strachu!

Od zawsze towarzyszył mi lęk. W mniejszym lub większym (zazwyczaj) stopniu. 4 lata temu umarł mój ojciec. Mama załamała się i tak naprawdę sama musiałam ją pocieszać i podnosić na duchu. Wcześniej (jakieś 4 lata przed śmiercią taty) przechodziła depresję, co też odbiło się na rodzinie. Przeżywałam niesamowity stres związany ze studiowaniem i kosztami związanymi ze studiami (nie miałam pomocy znikąd, sama musiałam zatroszczyć się o pieniądze, nie mogłam liczyć na pomoc mamy, jakiekolwiek wsparcie). Miałam ogromną presję związaną z koniecznością ukończenia szkoły. Jak najszybciej. Teraz z miesiąca na miesiąc jest coraz gorzej. Chodziłam na psychoterapię, ale nie rozwiązała moich głębokich problemów. Uciekam. Boję się. Nie mogę skończyć szkoły. Robię wszystko inne, tylko nie pracę dyplomową. Boję się chodzić na korekty. Unikam promotora. W zeszłym semestrze byłam tylko 3 razy. Do tego strach przed pracą. Zaczynałam pracę, ale zwykle nie pracuję dłużej niż 4 tygodnie. Przerażają mnie konflikty w pracy. Nie potrafię reagować. Znowu stosuję zasadę "słupa soli" i nie robię nic (sytuacje, które mnie dotyczą). Ostatnią pracę rzuciłam. Po prostu nie przyszłam. Wydzwaniali do mnie, a ja patrzyłam tylko na telefon i nie odebrałam. Bałam się. Strasznie mi to przeszkadza. Czuję się jak "dupa wołowa". Kiedyś brałam udział w fajnych warsztatach. Mieliśmy wykłady, a później należało wykonywać pracę praktyczną. Zaczęłam robić i później wyszłam z zajęć. Wcześniej chodziłam na kurs rysunku. Na zajęciach przesiadywałam w toalecie, bo bałam się podejść do asystenta, żeby wytłumaczył mi zadanie. Czy ja się boję oceny? Kiedyś byłam radosną kobietą, a teraz radości doświadczam może 2 dni w miesiącu? Z miesiąca na miesiąc jest coraz gorzej.

KOBIETA ponad rok temu

Lęk Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witam Panią!

Na odległość nie jest możliwe postawienie diagnozy. Natomiast opisane przez Panią problemy kwalifikują się na terapię poznawczo-behawioralną. Nie wiem, na jaką terapię Pani uczęszczała, ale z listu wynika, że potrzebuje Pani przede wszystkim popracować nad swoimi nieprzystosowawczymi przekonaniami. Terapia poznawczo-behawioralna jest terapią krótkoterminową, nastawioną na pracę własną, dzięki czemu przynosi szybkie i trwałe efekty. Szczerze zachęcam Panią do spróbowania, bo naprawdę szkoda, aby utrwalała Pani swoje przekonania i lęki, które mogą doprowadzić m.in do depresji.

Pozdrawiam i namawiam do podjęcia walki o siebie, bo naprawdę warto.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy depresja może być spowodowana brakiem pracy i życiem za granicą? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Lęki u 19-latki a problemy w szkole – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
Odczuwanie strachu i lęków – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Paniczny strach przez psami – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Czy powinnam być może udać się do specjalisty? – odpowiada Dr Dominika Farley
Ciągłe odczuwanie strachu i lęku – odpowiada Mgr Sylwia Nowak
W jaki sposób wyleczyć swój lęk przed bakteriami? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Poczucie straty, lęku a odpowiednia terapia – odpowiada Marta Osińska-Białczyk
Paniczny lęk przed wysokością – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Strach przed ludźmi – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

Lot jest dla nich koszmarem. Znieczulają się różnymi sposobami

Najszybszy, najbezpieczniejszy i prawdopodobnie na

Mam niepełnosprawne dziecko. Niedawno obchodziło swoje 41. urodziny

Coraz częściej słyszy się o matkach, które rezygnu

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

dr Anna Skrzypek-Grigo Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Izabella Gałan-Żarow Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Marcin Wlazłowski Psychiatria, Łódź

umów wizytę

Można żyć z lękiem przed życiem?

Jestem 23-letnią kobietą, pół roku temu przeprowadziłam się za narzeczonym z dużego miasta do rodzinnego miasteczka, tam on dostał pracę, to bardzo pogłębiło mój stan. Ale od początku moje problemy zaczęły się od niepochlebnych opinii na mój temat, które usłyszałam z ust wykładowców na studiach. Codziennie powtarzam je sobie w głowie, choć tego nie chcę, i przez to nie mogę skończyć studiów - dodam, że został mi jeden egzamin. A do tego ta histeria, tak bardzo się boję, że gdy tylko coś jest nie tak, ja PŁACZĘ! Siedzę w domu, nie mam pracy, nie mam życia towarzyskiego, przestałam kontaktować się ze znajomymi, bo po co, nic mnie nie cieszy, nie mam o czym pogadać.

A co najgorsze, czuję, że się zatraciłam, boję się cokolwiek zrobić! Nie popełnię samobójstwa, bo się boję, nie potnę się, bo się boję, ale pozytywnych rzeczy też nie robię, bo się boję! siedzę sama w domu i oglądam non stop tv i objadam się!!!!!!!!! nienawidzę tego i nienawidzę siebie! Chciałabym, aby to moje życie się zmieniło, ale nie wiem co robić? nie chcę się bać żyć, nie chcę płakać w każdej sytuacji i nie chcę bezmyślnie oglądać tv! Aby się uspokoić, często sięgam po melisę, ale już mi nie pomaga...

KOBIETA ponad rok temu

Lęk Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Pani dolegliwości z pewnością utrudniają normalne funkcjonowanie i z Pani punktu widzenia mogą stanowić pewnego rodzaju mur nie do pokonania. Lęk, którego Pani doświadcza zdezorganizował Pani życie, ale jest tak dlatego, że nie znamy dokładnej przyczyny, która wywołała jego mechanizm. Odkrycie tego pomoże Pani uporać się z tą sytuacją, ze studiami, pracą itp. Jest w Pani dużo lęku przed byciem osobą dorosłą, przed podejmowaniem odpowiedzialnych decyzji, przyjmowaniem krytyki itp.

Powinna Pani zdecydować się na spotkanie z lekarzem psychiatrą, który poza leczeniem farmakologicznym mógłby polecić Pani odpowiedniego psychoterapeutę. W Pani sytuacji najlepiej byłoby podjąć właśnie psychoterapię, aby odnaleźć i rozwiązać problem. Przyczyną nie jest krytyka ze strony wykładowcy, ale to co spowodowało, że taka uwaga Panią tak bardzo zabolała. A to może się wiązać z najróżniejszymi doświadczeniami z przeszłości, z perfekcjonizmem i in.

Melisa jest środkiem łagodnie uspokajającym, ale nie rozwiąże problemu. Dlatego jeszcze raz gorąco namawiam na wizytę u lekarza i koniecznie u poleconego psychologa. Na ten moment dobrze byłoby zastąpić oglądanie telewizji i objadanie się jakąś inną czynnością, która by Panią odprężała, a która nie miałaby tak wielu "skutków ubocznych". Proszę też zastanowić się kilka razy w ciągu dnia, czego by Pani chciała, co Pani czuje, co Pani u siebie lubi. Co Pani daje oglądanie telewizji bez przerwy - czy likwiduje napięcie, czy pozwala o czymś zapomnieć, jakie uczucia wyzwala?

Proszę też przerobić te negatywne wypowiedzi uporczywie wracające do głowy na takie, które chciałaby Pani usłyszeć z ust profesora. Najlepiej, jeśli wypisze je sobie Pani na kartce i umieści w widocznym miejscu - w ciągu dnia, kiedy przychodzą te negatywne myśli, powinna Pani sięgnąć po pozytywny odpowiednik.

Pozdrawiam!