Szanowny Panie, wypowiadam się z pozycji psychoterapeuty pracującego w nurcie poznawczo-behawioralnym. Terapeuci, o których Pan wspomina zapewne mają swój ogląd na sensowność lub brak sensowności pracy w nurcie poznawczo-behawioralnym. Tak to zazwyczaj bywa, że każdy chwali najbardziej swój warsztat i styl pracy, więc i ja pewnie od tego nie ucieknę chwaląć swój :) Nie mniej jednak nie wiem czy to Pana subiektywne spostrzeżenie dotyczące tego "wyśmiania" czy może rzeczywiscie miało to miejsce. Takie zachowanie nie powinno mieć miejsca. Każdy pacjent ma prawo sam wybrać sobie warsztat pracy i psychoterapeutę. Faktem jest, iz terapia poznawczo-behawioralna ma opinię bycia terapią krótkotrwałą i powierzchowną, skoncentrowaną na szybkim niwelowaniu objawów. Tak najczęściej tę terapię odbierają osoby pracujące w innych nurtach. Rzeczywiście czasami tak jest, że gdy apcjent przychodzi z konkretnymi dolegliwościami, które są łatwe do nakreślenia na tzw. I osi (być może coś Pan o tym czytał), to pracuje się konkretnym protokołem pracy z danym objawem, zaburzeniem w celu jego wyeliminowania, ale nie ejst prawdą, że jest to terapia powirzchowna, gdyż współcześni teapeuci poz-beh często również zwracają uwagę i analizują razem z apcjentem głębsze poziomy osobowościowe - piszę oczywiście w dużym uproszczeniu.
Zgodnie z moimi informacjami i doświadczeniem klinicznym terapia poz-beh bardzo dobrze sprawdza się przy leczeniu zaburzeń lękowych (tzw. nerwicowych), szczególnie napadów paniki. Jęsli chodzi o leki uogólnione, to tak naprawdę bardzo ogólna diagnoza i doświadczenie podpowiada, ze dużio się pod nią kryje. Ten aspekt może faktycznie wymagać głębszej pracy połączonej z analizą linii życia. Jednakże sam warsztat pracy, tj. terapia poz-beh czy jakakolwiek inna to tylko metody pracy. Zawsze w centrum zainteresowania jest pacjent i to ejgo motywacja do pracy ejst kluczowa.
Pozdrawiam, przepraszam za literówki
