Nadmierne fantazjowanie

Witam, dość ciężko piszę mi się o moim problemie, bo to dla mnie dość żenujące, ale chciałbym żeby ktoś spojrzał na to obiektywnym okiem. Mam depresje,leczę się u psychiatry, teraz mam też podejrzenia o CHAD. Studiuję ale idzie mi to dość opornie, w dużej mierze dlatego, że marnuję dużo czasu, bo ciągle fantazjuje. Zawsze lubiłem marzyć ale od jakiegoś 1,5 roku zaczęło mnie to za bardzo wciągać. Zdarza mi się zaniedbywać obowiązki, bo zamiast je wykonywać fantazjowałem. Jeśli nie mam nic do roboty mogę fantazjować cały dzień. Zaczyna mi to utrudniać życie, chciałem z tym zerwać ale nie wychodzi mi. Nie powiedziałem o tym psychiatrze ale teraz zaczynam podejrzewać, że powinienem, bo wydaję mi się to nienormalne. Nie mam urojeń ale moje fantazje są bardzo silne. Właście problem z nadmiernym fantazjowaniem zaczął się wtedy gdy życie mi się przewróciło przez depresję. Może to taka forma ucieczki. Nie do końca wiem co powinienem robić, dlatego proszę o radę, Czy takie fantazjowanie może być objawem choroby i czy powinienem powiedzieć o tym psychiatrze?Czy da się to leczyć jeśli to objaw choroby bo naprawdę utrudnia mi to normalne funkcjonowanie?

MĘŻCZYZNA, 21 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Pana fantazje zaburzają Pana życie i wpływają na codzienne funkcjonowanie. Warto opowiedzieć o tym psychiatrze. Lekarz będzie mógł stwierdzić, czy są one objawem chorobowym czy formą ucieczki przed problemami. W razie potrzeby będzie mógł także dostosować leczenie do Pana obecnych potrzeb. Warto, żeby o wszystkich niepokojących Pana objawach mówił swojemu lekarzowi. Dzięki temu lekarz będzie miał szerszy wgląd w Pana przeżycia i problemy, co może pozwolić mu dostosowywać formę leczenia do Pana potrzeb. Zachęcam Pana także do korzystania z pomocy psychologa lub psychoterapeuty. Depresja i związane z nią leczenie oraz problemy wywołują poczucie zagubienia i zmiany w życiu. Wsparcie ze strony psychologa i możliwość rozwiązywania tych problemów mogą pomóc Panu w radzeniu sobie z trudnościami oraz przyspieszać powrót do wewnętrznej równowagi.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

leczenie polega na zaufaniu, zalecałabym szczerą rozmowę z lekarzem prowadzącym.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Fobia społeczna a fantazjowanie – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Leczenie depresji a posiadanie fantazji – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Czy długo leczy się depresję? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Do kogo należy się zgłosić? – odpowiada Paulina Witek
Czy depresja wpływa na zachowanie i mowę? – odpowiada Mgr Rafał Czarny
Czy to drugi epizod psychotyczny? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy treść urojeń i omamów ma znaczenie z psychologicznego i psychiatrycznego punktu widzenia? – odpowiada Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka
Na czym polega psychoterapia? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co robić, aby uniknąć depresji w pracy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy coś ze mną nie tak, skoro mam w wyobraźni przyjaciela? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Życie w izolacji i lęk przed wychodzeniem z domu mogą prowadzić nawet do depresji. Jak pokonać agorafobię i strach w dobie pandemii koronawirusa?

4 marca 2020 roku wykryto w Polsce pierwsze zakaże

Światowy Dzień Choroby Afektywnej Dwubiegunowej: młodzi pacjenci z ChAD wciąż czekają na ogólnodostępną farmakoterapię

Skuteczność leczenia choroby afektywnej dwubieguno

Określone zachowania ujawniają skłonności samobójcze

Impulsywność, ryzykowne zachowania, agresja, depre

Fantazjowanie o osobach tej samej płci

Witam. Mam 25 lat, od zawsze uważałam się za biseksualistkę, jednak poza całuskami z koleżankami nie miałam nigdy do czynienia z kobietą sam na sam.Tak na prawdę pociąg do kobiet zaczęłam odczuwać ze 2 lata temu. Jestem w związku z mężczyzną od 1,5 roku i jestem bardzo szczęśliwa. Ostatnio jednak bardzo pociągają mnie kobiety do tego stopnia, że jestem kompletnie zdezorientowana co się ze mną dzieje. Chciałabym spróbować, jednak partner uważa że byłaby to po prostu zdrada. Czuję się rozbita...

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Brak akceptacji własnej orientacji seksualnej Problemy w zakresie tożsamości płciowej Seksuologia Zdrada w związku

Lek. Jerzy Więznowski Seksuolog, Poznań

83 poziom zaufania

Decyzja należy do Pani, ale warto chronić udany związek.
Nie wszystkie fantazje opłaca się realizować, bywa to ryzykowne.
Życie jest sztuką wyboru...
Pozdrawiam. JW, Poznań.

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Każdy człowiek i każda para tworzy indywidualne system zasad i norm co do wierności w związku. Widocznie dla Pani partnera Pani flirt/ randka/ seks z inną kobietą byłby przekroczeniem jego granicy tolerancji, pojęcia wierności. Warto rozmawiać na ten temat, nie mniej jednak partner ma prawo pozostać przy swoim zdaniu. Pokusa zbliżenia z innym atrakcyjnym partnerem - konta wierność partnerowi w stałym związku - i radzenie sobie z tą pokusą dotyczy niemal wszystkich ludzi. Niezależnie od tego, heteroseksualnych, homoseksualnych czy biseksualnych.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Sny o posiadaniu dziecka u lesbijki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Czy będąc biseksualnym można być w szczęśliwym związku z płcią przeciwną? – odpowiada Mgr Anna Byczko
Dlaczego odczuwam pociąg seksualny do tej samej płci? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Pociąg do osób tej samej płci – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Problem z fantazjami erotycznymi podczas seksu – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Pojedynczy stosunek z osobą tej samej płci a zmiana orientacji seksualnej – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Wywołanie podniecenia przez filmy pornograficzne – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Brak ochoty na seks po 3 latach związku – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
Zainteresowanie kobietami a biseksualizm – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Problem z orientacją seksualną u 27-latka – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski

artykuły

Badania dowodzą, dlaczego kobiety nie uważają mężczyzn z tatuażami za godnych partnerów

Kobiety od dawna obawiały się mężczyzn z tatuażami

"Nie mam oporów przed żadną czynnością". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

Sapioseksualizm - na czym polega?

Sapioseksualizm to pociąg do osób o ponadprzeciętn

Lek. Jerzy Więznowski Seksuolog, Poznań

umów wizytę

Mgr Filip Grabowski Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Marta Płonecka Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Marcin Szuster Psychiatria, Poznań

umów wizytę

Dlaczego fantazjuję i swój świat buduję na fikcji?

Witam:) Jestem 18-latką uczęszczającą do klasy maturalnej. Chciałabym opisywać swój problem, który trwa już parę lat. Zaczął się już w gimnazjum i trwa to teraz, choć nie występuje już tak często. Może dlatego, że jest on związany z okresem dojrzewania? Wszystko rozpoczęło się wraz z okresem dojrzewania. Choć nie mam problemów z nauką, uczę się dobrze, z rówieśnikami też nie mam kłopotów, mam swoich przyjaciół, znajomych, rodzice też są dla mnie dobrzy, może trochę za bardzo opiekuńczy. Ale mam dni kiedy jestem bardzo smutna, chce mi się płakać i nie mam chęci do życia. Czasami wieczorami mam myśli samobójcze, chciałam po prostu nie obudzić się na drugi dzień... Nie jestem samotna, mam dla kogo żyć, ale też nie należę do osób bardzo rozrywkowych. Lubię spędzać czas z przyjaciółmi, ale nie zbyt często. Nie zawsze chce mi się wyjść z nimi gdzieś do kina czy pubu. Wolę posiedzieć sama, zamknięta w pokoju, pouczyć się, poczytać książkę, czy po prostu pomarzyć. Często marzę, ale są to raczej rzeczy nierealne. Tworzę historie, w której głównym bohaterem jestem ja. Dotyczy się to filmów, książkę, które uważam za interesujące i sama urzeczywistniam się z nimi. Czasami boję się, że to mnie może zgubić w późniejszych latach. Że będę żyła fikcją, a nie realizmem. Że nie znajdę dla siebie odpowiedniego mężczyzny, bo będę porównywać go do bohaterów jakiegoś filmu czy właśnie książki, jak robię to teraz. Zbyt często "odpływam" w nierealne fantazje, kiedy się uczę czy słucham muzyki. I nie umiem się od tego uwolnić. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam. Lubię samotność i jest mi z tym dobrze. Mam też problem z emocjami. Często denerwuje się bez powodu. Jestem opryskliwa, szczególnie dla rodziców. Nie umiem z nimi normalnie rozmawiać. Krzyczę na nich, wolę się od nich izolować. Oni są dla mnie dobrzy, ale denerwuje mnie ich nadopiekuńczość. Co chwilę coś mi przynoszą, pytają czy czegoś potrzebuję, lub zadają pytania, które uważam za głupie i bezsensowne. Dla rówieśników taka nie jestem. Jestem osobą, która potrafi wysłuchać i doradzić. A raczej izoluję się od innych. Nie mam potrzeby częstego przebywania z ludźmi. Wychodzę kiedy ktoś mnie zaprosi. Sama nie lubię organizować jakiś wypadów, nigdy też pierwsza nie rozpoczynam rozmowy z nieznajomymi, nie staram się z nimi zaprzyjaźniać, bo boję się, że po prostu mogę się komuś narzucać. Wolę gdy ktoś pierwszy podejdzie do mnie czy napisze. Jestem również bardzo szczera i nie przejmuję się krytyką innych. Mam swój świat, który buduję na fikcji i dobrze mi z tym, ale czasami się boję, że to mnie może zgubić. Boję się też tych dni, kiedy tracę ochotę do życia. Boję się przyszłości. Chciałabym dużo osiągnąć, ale nic nie robię w tym kierunku. Nie jestem w ogóle zmobilizowana. Chciałabym prosić o opinię i poradę. Co mam zrobić, czy powinnam z kimś o tym porozmawiać? Dziękuję :)

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Część problemów może być związana z dojrzewaniem i jego przejawami. Młodzi ludzie zadają wiele pytań na temat sensu egzystencji, często mają wahania nastroju i przeżywają wiele spraw bardzo emocjonalnie. Lubisz spędzać sama czas i fantazjować. To nic dziwnego, każdy potrzebuje czasu tylko dla siebie. Warto jednak, żebyś starała się w trakcie kontaktów z innymi osobami rozwijać swoją otwartość i pewność siebie.
Myślę, że masz zaniżoną samoocenę i w kontaktach z innymi utrzymujesz spory dystans. Wysłuchasz i poradzisz innym osobom, ale czy Ty sama opowiadasz o swoich problemach i oczekujesz wsparcia? Z Twojego listu wynika, że jesteś zamknięta i swoje problemy pozostawiasz tylko dla siebie. Takie zachowanie może wywoływać agresję względem rodziców, którzy dbają o Ciebie i starają się wpływać na poprawę Twojego samopoczucia. Może boisz się powiedzieć im, co tak naprawdę czujesz i z czym sobie nie radzisz. Ich dobroć i zainteresowanie w takiej sytuacji może wywoływać u Ciebie poczucie zagrożenia i agresywne reakcje.
Myślę, że warto się otworzyć przed nimi i poszukać razem z rodzicami odpowiedzi na nurtujące Cię pytania, opowiedzieć o tym jak się czujesz i czego oczekujesz od nich. Rodzice zapewniają Ci poczucie bezpieczeństwa i zwracają na Ciebie uwagę, sami także starają się zachęcać Cię do rozmów. Dlatego uważam, że to z nimi warto pogadać o tym, co w Tobie siedzi i poszukać razem z nimi rozwiązań. Jednak to od Ciebie zależy, jak postąpisz i gdzie będziesz szukała pomocy i zrozumienia.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

rodzice są czujni, może widzą, że coś jest nie tak, troszczą się, paradoksalnie - może to Ciebie denerwować, ponieważ powoli wchodzisz w fazę dorosłości, która charakteryzuje się przede wszystkim tym, że bierzemy odpowiedzialność za swoje decyzje, które podejmujemy i ponosimy konsekwencje za popełnione błędy, ważna jest niezależność finansowa, więc w momencie kiedy młody człowiek kończy edukację (studia) zaczyna pracować - można uznać, że jest dorosły. Do tego momentu , np. w aspekcie ekonomicznym jest zależny od rodziców, dobrze byłoby uszanować ich zainteresowanie (troskę).
Zalecałabym wsparcie psychoterapeutyczne, poczucie własnej wartości czyli samoocenę trzeba budować, tak żeby była optymalna i stabilna. Wiele czynników składa się na poczucie własnej wartości, takich jak; postrzeganie samego siebie, wiara w siebie, własna skuteczność, samoakceptacja, poczucie własnej godności. Ogólnie mówiąc jest to opinia nas samych o sobie, inaczej mówiąc negatywne automatyczne myśli dotyczące siebie, wysoki krytycyzm w stosunku do siebie.
W tym celu przydałaby się pomoc psychologa/psychoterapeuty, proces terapeutyczny umożliwi zrozumieć swoje zachowanie w określonym kontekście (sytuacji) i umożliwi zmodyfikować wzory myślenia, to wpłynie na poprawę funkcjonowania społecznego.
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brak akceptacji ze strony rówieśników - jak sobie radzić z tym problemem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem bardzo nieśmiała - jak mam się przełamać? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to, że nie mam dużej grupy znajomych jest jakimś zaburzeniem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak zaadaptować się w obcym kraju? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Co się dzieje z moją psychiką? – odpowiada Mgr Małgorzata Wierzbicka
Czują się dziwna, inna i niepotrzebna – odpowiada Mgr Katarzyna Dąbrowska
Co drugi dzień spędzam godzinami na użalaniu się nad sobą i płakaniu - czy to może być depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego chcę się zabić, chociaż nie mam żadnych powodów? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Wrażliwość na krytykę i niska samoocena - co robić? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Umarłam za życia – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Cenimy Twoją prywatność

Nadmierne fantazjowanie

artykuły

Życie w izolacji i lęk przed wychodzeniem z domu mogą prowadzić nawet do depresji. Jak pokonać agorafobię i strach w dobie pandemii koronawirusa?

Światowy Dzień Choroby Afektywnej Dwubiegunowej: młodzi pacjenci z ChAD wciąż czekają na ogólnodostępną farmakoterapię

Określone zachowania ujawniają skłonności samobójcze

Fantazjowanie o osobach tej samej płci

artykuły

Badania dowodzą, dlaczego kobiety nie uważają mężczyzn z tatuażami za godnych partnerów

"Nie mam oporów przed żadną czynnością". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Sapioseksualizm - na czym polega?

Seksuologia

Dlaczego fantazjuję i swój świat buduję na fikcji?

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Kultura jako narzędzie kształtowania wartości i tożsamości u dzieci. Rozmowa z psychologiem

Psychologia

Aktualne trendy

Popularne tematy

Artykuły na ten temat

Najnowsze pytania z tej specjalizacji

Popularni lekarze

logowanie

przypominanie hasła