Witam... tzw "nerwowość" nie jest dolegliwością neurologiczną tylko psychiczną. Leczenia bowiem nie wymaga układ nerwowy, w sensie konstrukcyjnym - przewodnictwo nerwowe - jak wynika z badań jest u Pani w najlepszym porządku. Włókna nerwowe (przewody, którymi płyną impulsy nerwowe) są u Pani w dobrym stanie. Z tego co Pani pisze problemem jest łatwość ulegania emocjom, a raczej trudność w ich skontrolowaniu, opanowaniu. Jeżeli dobrze rozumiem sens Pani pytania, to pisze Pani o poczuciu "wymykania się sobie spod kontroli". To problem psychologiczny bardziej, pewnie, niż psychiatryczny (oj, jesteśmy bardziej złożonymi istotami, niż czasem chcielibyśmy). Być może w Pani życiu tak się złożyło, że w przeszłości, nie miała Pani dobrego przykładu od bliskich jak można dobrze radzić sobie z własnymi uczuciami. być może znaczące osoby z Pani otoczenia w przeszłości także miały kłopoty z opanowaniem emocji i nie było "od kogo" nauczyć się spokojnego przyjmowania wydarzeń. Jeżeli tak (przecież nie znamy się - nic nie wiem na temat Pani losów - to co piszę to tylko przypuszczenia i bardziej "wróżenie z fusów" niż psychologia) to znaczy, że potrzebuje Pani "korepetycji" w zakresie opanowywania się. Ze (podobnie jak w przypadku nauki obcego języka, którego nie można było nauczyć się w domu) pomoże Pani pójście na kurs radzenia sobie z własnymi uczuciami, właśnie z potoczną "nerwowością". Takie kursy i korepetycje to właśnie psychoterapia i być może po konsultacji kardiologicznej warto aby zasięgnęła Pani konsultacji specjalisty w tym zakresie. Nieomal każdego "nerwusa" można nauczyć olimpijskiego spokoju i cieszenia się każdą chwilą życia. Warunkiem jest jednak aby tego chciał. Pozdrawiam ciepło.
