Dzień dobry.
Bywa, że najbliższe osoby są "najwdzięczniejszym" obiektem do wyładowywania frustracji, ponieważ są to obiekty bezpieczne. Nierzadko więc rodzice wyładowują swoją złość na sobie wzajemnie bądź dzieciach, a partnerzy dają upust swojemu niezadowoleniu na sobie - spodziewają się bowiem, że osoby te nie mają wyboru i są niejako skazane na czyjeś fanaberie. Tak się dzieje często przez lata, dopóki np. dzieci nie dorosną i nie wyprowadzą się i z niewiadomych dla rodziców powodów - niechętnie potem odwiedzają rodzinny dom. Tak się też dzieje w związkach - niektórzy partnerzy po jakimś czasie mają dość bycia czyimś workiem treningowym i wolą odejść - i tak się chyba stało w Pani przypadku.
Trudno powiedzieć, czy uda się Pani dotrzymać obietnicy partnerowi, skoro prawdopodobnie nie zna Pani innego sposobu na radzenie z własną frustracją, którego być może - poprzez obserwację - nauczyła się Pani np. w domu rodzinnym (to, oczywiście, wyłącznie mało uprawniona hipoteza).
Tak, czy inaczej - warto pamiętać, że dorosłe osoby powinny radzić sobie odrobinę inaczej z własnymi emocjami, a z całą pewnością nie rozładowywać ich na Bogu ducha winnych najbliższych.
Wydaje się, że warto wobec powyższego skorzystać z konsultacji psychologicznej i prawdopodobnie terapii, podczas której odnajdzie Pani przyczyny, co tu dużo mówić, dziecięcych sposobów radzenia sobie ze złością.
Pozdrawiam.
