Nie umiem cieszyć się życiem

Witam! Mam problem, bo nie potrafię się cieszyć życiem, ciągle czegoś szukam i za czymś gonię... i ciągle czuję pustkę. Problem jest taki, że jestem typem introwertyka i ciężko mi znaleźć znajomych. Nie lubię za bardzo wychodzić i ciężko mi znaleźć kogoś kto nadaje na tych samych falach. Poza tym, że czuję się samotna to panicznie się, boję że tak zostanie już zawsze. I pakuję się w dziwne związki, które działają na mnie toksycznie, bo zawsze daje z siebie wszystko, a facet nic i zaraz zwija żagle. Po prostu jestem zbyt uczuciowa, rzadko spotykam takiego, który jest moją bratnią duszą i przyjacielem, bo tego szukam w związku i jak już 2 takich spotkałam, chyba za szybko zaczęłam sobie wyobrażać, że to miłość na całe życie, no i oczywiście bardzo szybko to się rozpadło. Teraz się wpakowałam w związek z żonatym facetem, bo sobie wyobrażałam zbyt dużo... Znaliśmy się na necie jakieś 2 lata i się zaprzyjaźniliśmy, jak tu przyjechałam (teoretycznie chciałam mieć jakieś oparcie, praktycznie miałam nadzieję na wielką miłość), romans kwitł 4 miesiące aż on zdecydował się wrócić do żony... Mój znajomy mówi, że ja ciągle uciekam od problemów, bo jestem marzycielką. Zawsze fascynowała mnie Skandynawia i nigdy się nie czułam dobrze w Polsce. Jak tylko udało mi się, wyjechał na wymianę do Finlandii, poczułam że mogę spełniać swoje marzenia jak tylko chce. Więc po studiach wróciłam jako au pair, ale że Finlandia to kraj skrajnych introwertyków to czułam się tam bardzo samotna. No i do tego brak perspektyw na lepszą pracę bez języka. Po jakimś czasie pojechałam do Oslo i się zakochałam w Norwegii, więc się przeprowadziłam tutaj do Bergen, zupełnie w ciemno, wierząc że to moje miejsce na ziemi. I rzeczywiście czuję się tutaj lepiej i czuję, że mi to miejsce odpowiada, ale depresja i samotność jest taka sama, więc myślę, że to nie kwestia miejsca, ale to coś we mnie jest nie tak. I do tego ciągle zwalają się na mnie problemy i jak już to kilka na raz, a ja jestem ogółem słabą psychicznie i zawsze szybko się poddaję, stresuję i wszystko widzę w ciemnych barwach i przez to chyba przyciągam więcej problemów. Ja nie mogę tak dłużej żyć, chcę coś zmienić tylko nie wiem jak czuję, że potrzebuję kogoś, dla kogo mogłabym żyć, ale mam wrażenie, że przyciągam facetów z problemami, którzy liczą, że ich będę wspierać i wyciągać z doła, kiedy to ja potrzebuję wsparcia. I tak naprawdę to wina mojego nastawienia, ale ja nie umiem ot tak patrzeć optymistycznie na świat, kiedy co chwilę coś się komplikuje. Teraz się boję, że jestem w ciąży i już chyba nic gorszego nie może mnie spotkać. Wiem, że się powinnam skupić na sobie, jakimś rozwoju i rozrywkach, zamiast siedzieć i czekać na miłość, ale mnie to przeraza. Ja nigdy nie byłam w związku dłuższym niż 4 miesiące i mam jakieś dziwne skłonności do ganiania za kolegami, którzy są starsi ode mnie, o mi się wydają dojrzalsi a do tego są nieosiągalni. Faceci, którzy za mną latają i chcą mi dać gwiazdkę z nieba po prostu mnie nudzą albo mam wrażenie, że chcą mnie sobą uszczęśliwić na siłę i zamknąć w złotej klatce. No i ja się nie umiem tak po prostu zakochać jak nie czuję tej więzi i przyjaźni, której mi tak potrzeba. Nie wiem, skąd to się wzięło. Na pewno coś z dzieciństwa, bo nie było udane, moi rodzice się rozwiedli jak miałam 3 lata, ja zostałam z ojcem, ale opiekowali się mną dziadkowie. Nigdy nie miałam z nim kontaktu, bo się ożenił 2 raz i nigdy o mnie nie dbał. Matka wyjechała do Niemiec i mam z nią kontakt facebookowy. Czy jest jakąś szansa dla mnie żeby zacząć żyć chwilą i się nie martwić? Bo mam skłonności do analizowania i planowania wszystkiego. Do depresji mnie doprowadza myślenie o tym co może być za 10 lat, ja chyba powinnam zacząć żyć chwilą dzisiejszą i zacząć czerpać przyjemność z teraźniejszości, ale ciężko jest jak jestem sama zamkniętą w 4 ścianach. Nie mam tu znajomych, tak naprawdę żadnych i nic w moim życiu się nie dzieje, tylko siedzę i się dołuję. Chciałabym pójść do psychologa, ale tu jest dla mnie za drogo i mi ledwo wystarcza na opłaty... A do PL nie chcę wracać, bo nie widzę tam żadnych perspektyw i nie czuję sie tam dobrze. Będę wdzięczna za odpowiedź. Pozdrawiam, Kasia