Ostatni cios zupełnie zwalił mnie z nóg i załamał całą moją wiarę. Jak mam żyć?

Jestem znana wśród znajomych z mojego niegasnącego optymizmu, zawsze doszukuję się dobrych stron, zawsze widzę coś dobrego, zawsze mam nadzieję na lepsze, nigdy się nie poddaję ani nie załamuje, liczę na to co najlepsze, wierzę, że wszystko się ułoży. A raczej wierzyłam... Po serii niekończących się porażek zawodowych, zbiegów okoliczności, które prowadziły do stopniowego pogarszania się sytuacji, ostatnie rozczarowanie to był cios, który zwalił mnie z nóg zupełnie i załamał całą tę wiarę i całe to pozytywne spojrzenie. Nie mam już zupełnie siły liczyć na cokolwiek, nie mam nawet ochoty próbować, nie chcę mi się myśleć co zrobić, nie chcę już nic. Wszystko mnie drażni, wszystko jest bezsensu. Mój chłopak, który próbuje mnie jakoś podźwignąć ma już chyba dosyć, a ja mam dosyć jeszcze bardziej, nie wiem jak sobie poradzić, nie wiem po co wstawać rano z łóżka. Nie wiem już co robić, czuję, że powoli tonę, wewnątrz, na zewnątrz, że nic a nic nie ma już sensu, sposobu, wyjścia...

ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Joanna Moczulska-Rogowska

Witam,

Ból jest normalną reakcją emocjonalną na stratę, czy wydarzenia mające dla nas ważne znaczenie. Dlatego nie warto zabraniać sobie wyrażania uczuć, przeżywania bólu, przyjmowania wsparcia ze strony bliskich, bowiem sytuacje kryzysowe zdarzają się, są normalnym elementem życia.
Pisze Pani o tym, że otrzymuje wsparcie ze strony chłopaka, to bardzo cenne i może Pani pomóc.
Skoro zdobyła się Pani na napisanie o swoim problemie to znaczy, że jest w Pani motywacja do zmiany. Wyjście z kryzysu przyspieszy i ułatwi Pani pomoc specjalisty. Może warto przemyśleć wizytę u psychologa?
Polecam także artykuły:
http://portal.abczdrowie.pl/jak-radzic-sobie-z-kryzysem
http://portal.abczdrowie.pl/jak-radzic-sobie-w-sytuacji-kryzysowej

Pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Roztkliwianie się nad sobą czy depresja? Czy naprawdę w życiu można liczyć tylko na siebie? – odpowiada Paulina Witek
Jestem rozczarowana moim życiem. Nie wiem, co dalej... – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak mam to odebrać? – odpowiada Lek. Łukasz Dubielecki
Nie mam wsparcia u nikogo, mam fatalną depresję - co ja mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam zrobić z moją fobią? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Co mam teraz zrobić? Nie chce mi się żyć! – odpowiada Magdalena Pikulska
Głęboka pustka we mnie i brak chęci do życia – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Całkowite załamanie i brak chęci do życia - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie chcę żyć, już dosyć się nacierpiałem - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego nie potrafię żyć swoim życiem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Nowa minister zdrowia wzbudza mieszane uczucia. "Lekarz i minister to dwa różne światy"

Współpracownicy chwalą empatię i podejście do pacj

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Utrata wiary w sens życia

Opowiedzieć 27 lat małżeństwa to trudne ale uświadomić sobie, że te lata poszły na marne i że wszystko w co wierzyłam obróciło się przeciwko mnie........ to po co żyć. Mój mąż zrujnował rodzinę uprawiał od lat hazard, a ja byłam ślepa. Każdego dnia się obwiniam budzę się z płaczem i płacząc zasypiam. Wszystko wystawiłam na sprzedaż ale wszyscy wiemy jaka jest sytuacja w nieruchomościach. Mam 57 lat i całe życie to praca, dom,dzieci. Proszę mnie surowo nie oceniać ale nie mam już woli walki

KOBIETA, 57 LAT ponad rok temu

Kryzys w małżeństwie Uzależnienie od hazardu Psychologia

Mgr Marta Kaczmarek Psychologia, Wrocław

27 poziom zaufania

Witam,
sytuacja, którą Pani opisuje wydaje się być niepokojącą i może wskazywać na zaburzenia nastroju. Warto jednak przyjrzeć się im dokładniej, dlatego też sugeruję kontakt z lekarzem psychiatrą, który wesprze Panią lekami a także psychoterapeutą i grupami wsparcia dla rodzin osób uzależnionych od hazardu.

Pozdrawiam serdecznie

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

71 poziom zaufania

Witam. To trudne na pewno co pani przeżywa i bardzo bolesne. Potrzeba pewnie dużo czasu żeby wyjść na "prostą", ale na pewno warto czekać, choćby wiele lat.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Uzależnienie od hazardu a związek – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak odciąć się od utraty sensu życia? – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Jak żyć z hazardzistą? – odpowiada Mgr Małgorzata Mont
Brak sensu życia – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Czy uzależnienie od hazardu można wyleczyć na terapii indywidualnej? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Ponowne zaufanie i szanse na ułożenie sobie życia po rozwodzie – odpowiada Mgr Marta Pociecha
Astma i utrata sensu życia u 22-latki – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Brak wiary w siebie i rozstanie – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Utrata bliźniąt a stan psychiczny matki – odpowiada Mgr Iwona Siudak
Utrata sensu życia przez 20-latka – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Depresja poporodowa u mężczyzn. Gdy twardziela przepełnia lęk

Szacuje się, że depresja poporodowa może dotykać o

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Nie mam wiary w siebie

Mam smutek w sobie. Nie umiem się cieszyć niczym. Uważam, że nic mi nie wychodzi. Ogólnie studiuję i głównie moje kłopoty są spowodowane tym. I przed egzaminem albo kolokwium jest tak: bardzo się stresuję, nic nie może mi wejść do głowy, stresuję się jeszcze bardziej, nie śpię w nocy, śpię góra 2 godziny, wstaję rano zmęczona, nic nie mogę sobie przypomnieć z tego, co się starałam nauczyć dzień wcześniej, jadę do szkoły, oczywiście oblewam kolokwium. Później na poprawie sytuacja się powtarza, uczę się wcześniej nawet tydzień, ale to też nic nie daje, bo stres bierze nade mną górę i znów nie śpię w nocy. I jadę do szkoły na ezamin poprawkowy, ale nie wchodzę na salę, bo nie wierzę w to, że mogę zaliczyć. Wyobrażam sobie, że znów dostaję ocenę niedostateczną i nie wchodzę na salę egzaminacyjną :( Najgorsze jest to, że boję się próbować.

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam Cię serdecznie!

Wpadłaś troszkę w mechanizm zamkniętego koła: stres powoduje kolejne stresy, jedno napędza drugie... W jaki sposób najlepiej to przerwać?

Myślę, że mogłabyś spróbować przełamać lęk przed oblaniem kolokwium. Powołam się w tym momencie na Victora Frankla i stworzone przez niego pojęcie tzw. intencji paradoksalnej. Polega ona na przyjęciu najgorszej z możliwych opcji. Spróbuj założyć, że oblejesz. Co się stanie? Wyobraź sobie najgorszą sytuację, jaka może Ci się wówczas przytrafić. Przyjmij taką możliwość i z takim założeniem się ucz. Nie masz w końcu nic do stracenia - zakładając, że oblejesz, uczysz się dla siebie i bez stresu. Pozwól sobie na oblanie jednego colloquium z premedytacją i zobacz jak reaguje na taką sytuację Twój organizm. Czy łatwiej jest Ci się wtedy uczyć?

Pomijając ten rodzaj radzenia sobie z lękiem przed niepowodzeniem, najlepiej byłoby spotkać się z psychologiem i porozmawiać o tej sytuacji. Jest wiele sposobów na lepsze radzenie sobie ze stresem. Możesz popracować nad lepszą organizacją czasu pracy, efektywną nauką, technikami lepszego zapamiętywania, odpowiednią dietą, higieną snu, treningiem relaksacyjnym, itp., itd. Masz wiele możliwości, nie poddawaj się. Przyczyna takich problemów z nauką może być spowodowana jakimś konkretnym wydarzeniem, faktem z Twojego życia. Warto przyjrzeć się temu bliżej, dlatego namawiam Cię na spotkanie z psychologiem.

Serdecznie pozdrawiam i trzymam kciuki!