Jestem nikim, więc po co żyć?
Witam, mam 32 lata, mam troje dorastających dzieci i... jestem nikim. Mieszkam z byłym mężem pod jednym dachem i co najważniejsze: choruję na schizofrenię, ale systematycznie się leczę. Nawrotów już nie mam od dwóch lat, ale po co mam żyć skoro jestem nikim? Mój poranek zaczyna się od wyzwisk przez byłego męża od ku***w, szmat, schizofreniczek i ciągłym gadaniu bym zdechła, że jestem nikim, wariatem, który nie ma prawa żyć. Jestem po kilku próbach samobójczych i uwierzcie mi, mam żal do siostry, że mnie uratowała - byłam w śpiączce przez tydzień, ale niestety żyję - po co żyć, by męczyć się tak całe życie? Przecież i tak jestem nikim. Sąd nie zrobi mu eksmisji, bo on płaci wszystkie opłaty, a ja nawet nie mówię jak jestem traktowana, bo nikt wariatowi nie uwierzy. Wie tylko rodzina, znajomi i są też bezradni. Tak sobie myślę, że śmierć by była wyzwoleniem dla mnie. Mój były mąż Adam zawsze mi mówi jak mam się zabić, a on pochowa mnie w worku plastykowym. Tak chciałam być normalna, ale nie warto, bo moje życie to wiara w to, że jestem nikim, śmieciem, który nie ma po co żyć.
