Poczucie samotności u 24-latka

Nie radzę sobie z samotnością nigdy nie miałem dziewczyny mam 24 lata, w dodatku zaburzenia pamięci i stres, bardzo dużo przeżyłem złego i nie mogę się pozbierać.Chodzę do oddziału dziennego na terapie,ale nic mi nie pomaga,nadal mam niskie poczucie wartości,samoocenę, brak wiary w sukces,dysleksje,słabą silną wolę.Czuje się z tym źle, oprócz tego nic mnie nie cieszy,straciłem radość z życia po stracie pracy nie z mojej winy,nie mogę znaleźć pracy,życie jest niesprawiedliwe i bardzo ciężkie:(.

MĘŻCZYZNA, 25 LAT ponad rok temu

Lęk Zaburzenia pamięci i intelektu Stres Niska samoocena Uczucie samotności Psychologia

Mgr Sylwia Wiśniewska Psycholog, Warszawa

67 poziom zaufania

Witam,
rozumiem trudne przeżycia, ale na prawdę bardzo wiele można zmienić, pozbierać się, podnieść samoocenę, potrzeba tylko trochę pracy nad sobą, oraz nieco czasu, czasami potrzeba wielu prób, żeby odnieść sukces. Bardzo wiele tutaj zależy także od Pana, przy pomocy specjalistów może Pan sobie doskonale poradzić! Pozdrawiam i życzę powodzenia.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Warto wykazać się cierpliwością- zrobił Pan pierwszy krok do zmiany- rozpoczął terapię. Warto temu dać szansę i w sposób aktywny i zaangażowany brać w niej udział. Pracować nad sobą. Zmiana to często powolny stopniowy proces, jednak jeśli juz się dzieje, niedługo przyniesie wymierne efekty.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dysleksja rozwojowa oraz zaniki pamięci i koncentracji – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Problemy z nauką, uczucie samotności, nerwowość i trudności w wyrażaniu emocji u 24-latka – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Co mam zrobić z tym poczuciem samotności? – odpowiada Mgr Błażej Capek
Relanium po stracie dziecka a uzależnienie – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Relacje z przyjacielem i samotność – odpowiada Mgr Dorota Babrzymąka
Nieśmiała i samotna 21-latka – odpowiada Mgr Anna Mochnaczewska
Depresja i nerwica u 24-latka – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Jak radzić sobie z dużym poczuciem samotności? – odpowiada Mgr Agnieszka Galas - Konsor
Utrata pracy a depresja – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Strach przed ludźmi, samotność, brak poczucia przynależności – odpowiada Mgr Przemysław Mućko

artykuły

Brak wsparcia ze strony innych a depresja

Wsparcie należy do znaczących zasobów odporności n

Myśli samobójcze - przyczyny, zaburzenia, depresja, leczenie

Myśli samobójcze mogą być wynikiem różnych czynnik

Współuzależnienie - rodzaje, przyczyny, objawy, leczenie

Współuzależnienie to styl funkcjonowania charakter

Poczucie samotności i niezadowolenia

Jestem 34-letnią kobietą. Jedenaście miesięcy temu urodziłam piękną, zdrową córeczkę. Mam kochającego męża, którego sama bardzo kocham. Z jednej strony wydaje mi się, że jestem szczęśliwa, a z drugiej, że bardzo nieszczęśliwa. To część problemu – sama nie bardzo wiem, co czuję. Dokucza mi samotność, bo mieszkamy za granicą, z dala od naszych rodzin. Niby mam tu wielu znajomych, ale nie chce mi się z nimi utrzymywać kontaktu. Wolę siedzieć sama z dzieckiem w domu. Z drugiej strony czasami wydaje mi się, że "dziczeję" z braku kontaktu z innymi ludźmi. Stale czuję się zmęczona, brak mi apetytu, źle sypiam, wielokrotnie budzę się w nocy, choć córeczka przesypia całe noce, więc nie muszę do niej wstawać. Łatwo się niecierpliwię, choć bardzo, bardzo kocham moją maleńką. Każde zniecierpliwienie wzbudza we mnie poczucie winy. Jak już wspomniałam, bardzo kocham męża, ale w ogóle nie mam ochoty na seks. Niby bym chciała, ale nie mogę się przemóc. To też wzbudza we mnie poczucie winy. Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, ale dodam, że stosuję jednoskładnikową pigułkę antykoncepcyjną. Zdarzają się dni, kiedy mam więcej energii, ale bardzo rzadko. Głównie mam wrażenie, że nic nie ma sensu, dni przelatują mi przez palce, nic mi się nie chce, obowiązki wykonuję mechanicznie. Bardzo się martwię, że ranię męża, ale nie jestem w stanie sobie ze sobą poradzić. Bardzo proszę o opinię. Czy powinnam się udać do lekarza? I do jakiego? Psychologa, psychiatry? Z góry dziękuję za pomoc.

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witam!
Na odległość nie jest możliwe postawienie diagnozy, jednak opisane przez Panią objawy mogą niepokoić. Brak zainteresowania seksem może wynikać ze stosunkowo niedawnego porodu, jednak w połączeniu z drażliwością, ogólną niemocą, częstym wybudzaniem się ze snu, niechęć do współżycia może być również objawem depresyjnym. Sugerowałabym, aby w pierwszej kolejności udała się Pani do psychoterpeuty, który po przeprowadzeniu wnikliwego wywiadu będzie mógł stwierdzić, czy Pani objawy są na tyle nasilone, że wymagają leczenia farmakologicznego, w związku z tym wizyty u psychiatry.
Proszę jednak nie lekceważyć swoich objawów, ponieważ depresja jest bardzo niebezpieczną i trudną w leczeniu chorobą, dlatego lepiej jej zapobiegać niż leczyć. Niestety, za granicą nie mogę polecić żadnego konkretnego specjalisty ani placówki, w której mogłaby Pani uzyskać pomoc, ale Internet jest niewyczerpanym źródłem informacji i z pewnością znajdzie Pani potrzebne namiary.
Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pozbyć się poczucia winy? – odpowiada Mgr Małgorzata Janusek
Jak radzić sobie z poczuciem winy po seksie? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Skąd to dobijające poczucie winy? – odpowiada Paulina Witek
Nieustanne poczucie winy i analizowanie złych zachowań – odpowiada Mgr Ewelina Kazieczko
Brak poczucia sensu życia – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Natrętne myśli a depresja – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Uczucie samotności u 36-latki i poszukiwanie pomocy – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Poczucie samotności, depresja, nerwowość – odpowiada Mgr Izabela Makowska-Trzeciak
Jak mam sobie poradzić z samotnością? – odpowiada Paulina Witek
Dlaczego mój mąż jest ciągle niezadowolony? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Dziennik covidowy. "Najgorsza była niepewność, ile to potrwa i kiedy się skończy"

Chorowałam na COVID 12 dni. Zaczęło się od bólu pl

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Lek. Ilona Pieczonka- Ruszkowska Neurolog, Poznań

umów wizytę

Lek. Marta Goschorska Neurolog, Szczecin

umów wizytę

Lek. Bernadeta Miodońska Neurologia, Wrocław-Śródmieście

umów wizytę

Dr n. med. Magdalena Godek Neurologia, Lublin

umów wizytę

Jak radzić sobie z poczuciem samotności?

Mam 19 lat i od 3,5 roku nie mieszkam już z rodzicami. Z tej racji sama muszę radzić sobie z własnymi problemami, które zaczynają mnie przerastac. W dzieciństwie miałam wrażenie, że moje problemy, być może błahe, nie spotykają się z zainteresowaniem rodziców, więc przestałam z nimi o nich rozmawiać i zamknęłam się w sobie, próbując radzić sobie sama. Moje problemy zaczęły się w klasie maturalnej- rozstalam się z partnerem, co bardzo na mnie wpłynęło. Nie mogłam spać, jedzenie posiłków stało się nimal niemożliwe z racji codziennych bólów brzucha i odruchów wymiotnych. Nie miałam bliskich przyjaciół przy sobie, gdyż uczyłam się w innym niż rodzinne mieście, więc kontakt się urwał, a w LO nie miałam jakiejś szczególnie bliskiej koleżanki, więc przez cały czas siedziałam po szkole sama w pokoju. Nie byłam w stanie się niczym zaintersowac, co sugerował mi psycholog, do którego uczęszczałam na wizyty. Prawdę mówiąc, moim zdaniem niewiele mi pomógł. Udania sie do psychiatry odmowilam. Minęło kilka miesięcy, wyjechalam do innego miasta i zmieniłam środowisko. Co jakiś czas jeszcze bolesne wspomnienia wracają, jestem wrażliwą osobą i długi czas zajmuje mi dojście do siebie. Obecnie moje problemy dotyczą sfery fizycznej, co jednak bardzo oddziałuje na psychikę. Ortopeda wyraźnie zakomunikował mi, że nie można wyleczyć mojej skoliozy, mogę tylko ćwiczeniami zmniejszyć ból. Byłam kilkakrotnie pod opieką fizjoterapeutów i miałam poczucie straconych pieniędzy i czasu, bo nie miałam siły zmuszać się do wykonywania ćwiczeń, których nie znoszę. Inna kwestia dotyczy sfery seksualnej- ginekolog bezradnie rozłożył ręce i powiedział, że nie ma możliwości rozwiązania problemu bólu przy stosunkach płciowych, co skutkuje, że nie mam ochoty na zbliżenia z partnerem, bo mam wizje bólu do końca życia To nas od siebie oddala. Czuję beznadziejnosc swoją sytuacją i tracę wiarę w lekarzy, którzy mówią, że nie można mnie wyleczyć . Ostatnia sprawa dotyczy relacji rodzinnych. Nie mogę porozumieć się z matką, nie potrafimyze sobą rozmawiać. Kontakt mamy bardzo ograniczony, a rozmowy telefoniczne skupiają się na rzeczach nieistotnych. Nie pamiętam już kiedy matka ostatni raz powiedziała mi, że mnie kocha. Otwarcie też przyznała, że idę mnie wymaga więcej, ponieważ jestem córką ("córki są od roboty" - głównie chodziło o pomoc w obowiązkach domowych). Zawsze byłam dobrą uczennicą, lecz dla matki do często było za mało, ciągle też byłam porównywana do starszego brata. Rodzice często ze mnie żartowali, zapewnie nie mieli złych intencji, ale gdy prosiłam, by ograniczyli swoje komentarze -nie pomagało. Czuję się pogardzana i niekochana. Ze starszym bratem też nie mam najlepszych relacji, gdyż wyprowadził się z domu, gdy miałam 9 lat. Praktycznie wychowałam się bez niego i nie czuję potrzeby bliskich kontaktów. Jednak buzuje we mnie zazdrość, gdyż w moim odczuciu matka woli brata ode mnie, a ja mu nigdy nie dorownam, chociazbym nie wiem co zrobiła. Brat próbuje mnie aktywizowac, zachęcać do przystąpienia do organizacji itp. Na każde wspomnienie o nim lub świadomość, że mam mu coś zawdzieczac buzuje we mnie złość. Nie mam ochoty utrzymywać z nim kontaktów. Próbowałam przystąpić do samorządu studenckiego, lecz grupa mnie nie zaakceptowała. W ogóle nie lubię być w kręgu nowych osób, które się znają między sobą. Zawsze w takim towarzystwie się nie odzywam i nie chce wchodzić w głębsze relacje. Mam wrażenie, że brat chce ze mnie uczynić osobę, ktora nie jestem. A jestem bardzo nieśmiała. Dołączanie do nowych grupg na siłę męczy mnie psychicznie. Czuję się samotna i bezradna. Nie wiem co powinnam zrobić. Nie potrafię rozmawiać o swoich problemach z najblizszymi, mam zbyt głęboką wewnętrzną blokadę.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Uczucie samotności Psychologia Zazdrość w związku

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani :)

Zacznę od pogratulowania Pani, że podzieliła się Pani swoimi doznaniami emocjonalnymi oraz analizuje Pani swoją historię osobistą, poszukując drogi do fundamentalnej poprawy swojego funkcjonowania społecznego.

Skupiłam się na wzorcach wyniesionych z Pani domu, że
"córki są od roboty" oraz notoryczne porównania do starszego Brata, co mogło dać Pani poczucie czucia się pogardzaną i niekochaną (za Pani słowami).

Z Pani przekazu mocno domniemam, że nie ma Pani wsparcia oraz inspirującego/przysłowiowego "dmuchania w skrzydła" przez Pani Rodziców... i tak jakoś trudno jest w takim klimacie te skrzydła Pani rozwinąć?...

Samoocena, jako jeden z filarów poczucia własnej wartości odpowiada na pytanie:
1. Jak Człowiek postrzega siebie, jak siebie ocenia?
2. Jaką posiada wiedzę o sobie, czyli tzw. opinie i sądy na swój temat?

Odnoszą się one szczególnie do tych obszarów życia, którym Człowiek nadaje emocjonalne znaczenie.

Ta niska samoocena, jest przyczyną nadmiernego skupiania się na własnych ograniczeniach, słabościach i przez to wycofywanie się z aktywności, jak i uogólnianie niepowodzeń i przez to niedocenianie/nie zauważanie swoich zalet/umiejętności/mocnych stron/zasobów...

Jestem przekonana, że nie docenia Pani i (pewnie!) nie zauważa, że ma wiele zalet, by móc nimi dzielić się z Innymi i ze Światem, a ma Pani dużo do zaoferowania.

Podsumowując, zachęcam Panią do wyrozumiałego zaprzyjaźnienia się z samą sobą..

Jak?
Poprzez pracę terapeutyczną, rozwojową, nad poczuciem własnej wartości, pod okiem Psychologa, w czym mocno Panią wspieram i do czego mocno Panią zachęcam.

Życzę Pani tylko wartościowych i przyjaznych Ludzi wokół, irena.mielnik.madej.gmail.com
tel. 502 749 605

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,
wskazany jest dla Pani trening kompetencji społecznych, grupa wsparcia lub indywidualne wsparcie psychoterapeutyczne jako forma pomocy.
Pozdrawiam serdecznie