Poważny problem: jak uporać się z samookaleczaniem?

Witam. Mam 17 lat, mieszkam w mieście, które jest zbyt małe na otaczające mnie problemy. Zacznę od tego, że od kilku miesięcy notorycznie okaleczam swoje ciało, chodzę przygnębiona, lecz nie ściągam maski z szerokim uśmiechem z twarzy, duszę to wszystko w sobie. Przy znajomych zachowuję się normalnie, nie okazuję swojego bólu. Gdy wracam do domu nie potrafię się z niczym uporać. Sprzątam, bawię się z psem, kotem, lecz nic nie pozwala mi zapomnieć o żyletce. Myślałam, że mam silną wolę, bo na jakiś czas skończyłam z tym, ale znow to robię. Rozcinam sobie skórę tak mocno, że najlepszym rozwiązaniem byłoby to zszyć, ale nic z tym nie robię, pozostawiam to aż do zagojenia. Najśmieszniejsze jest to, że pomagam znajomym, tłumaczę im, wyciągam ich z problemów, a sama sobie nie potrafię pomóc. Znalazłam tę stronę przypadkiem i stwierdziłam, że w jakiś sposób pomożecie mi się z tym uporać. To wszystko może się źle skończyć. 3 razy już nacięłam sobie żyły i nic mi to nie dało. Mam tego dość, moja ręka wygląda jak stara ściana. Proszę o radę. Nadziejoholiczka.

17 LAT ponad rok temu

Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam!

Samookaleczanie jest rodzajem autoagresji i może być sposobem zwracania na siebie uwagi dorosłych, szczególnie w sytuacjach, kiedy odczuwamy bycie bezwartościowym, niegodnym pomocy, wsparcia, miłości, szacunku i zainteresowania. Zwykle młode osoby dokonują samookaleczeń poprzez cięcie żyletką jako metody na rozładowanie napięcia emocjonalnego, co przynosi chwilowe odprężenie i poczucie kontroli nad własnym życiem.

Przyczyn tego typu zachowań, świadczących o autoagresji, może być wiele: niska samoocena, gniew, chęć zaopiekowania się sobą, by odzyskać poczucie tożsamości, karanie się, przemoc, depresja, problemy w komunikacji międzyludzkiej, smutek, bezradność, poczucie samotności i niezrozumienia, molestowanie seksualne itp.

Form pomocy w przypadku samookaleczeń jest klika, np. szczera rozmowa z przyjaciółmi – jeśli Ty umiesz pomóc znajomym, możliwe, że oni też będą mogli być wsparciem dla Ciebie. Grupy samopomocowe albo terapia słowna czy grupowa mogą być pomocne w zdemaskowaniu powodów autoagresji i rozwiązania konfliktów wewnętrznych. Nie bagatelizuj problemu.

Doraźna samopomoc może polegać na koncentracji na tym, co pozytywne. Możesz zrobić sobie w ciągu dnia małe przyjemności – idź na spacer, szalej przy głośnej muzyce, by rozładować napięcie. Kiedy czujesz, że tracisz kontrolę nad sobą, zadaj sobie „bezpieczny ból”, np. weź lodowaty prysznic. Rodzajem autoterapii może być prowadzenie dzienniczka, w którym opiszesz swoje problemy. Możesz potem pokazać go psychologowi lub psychoterapeucie, który pomoże zdemaskować przyczyny tego typu zachowań i zastosuje odpowiedni rodzaj terapii.

Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Samookaleczanie, problemy w kontaktach z innymi - co się dzieje? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Samookaleczanie się - jak z tym skończyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak się przestać samookaleczać? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Samookaleczanie się, cz. II – odpowiada Paulina Witek
Masturbacja jako forma rozładowania napięcia – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Czy powinnam przyznać się psychiatrze do samookaleczeń? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Samookaleczanie się u kolegi – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Samookaleczanie się – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Samookaleczanie syna – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Samookaleczanie i picie krwi - co się ze mną dzieje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Cięcie się - przyczyny, zachowanie agresywne w depresji

Zaburzenia psychiczne są poważnymi chorobami. Wiel

Stres - czy potrafisz sobie z nim radzić?

Stres jest nieodłącznym elementem współczesnego ży

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

Problem z samookaleczaniem się

Witam. Mam 14 lat. Od 2 lat się samookaleczam. Nic mnie nie cieszy. W szkole z nikim nie rozmawiam, nie wiem dlaczego, ale nikt się do mnie nie odzywa. Zawsze siedzę sama na boku. W domu raz jest dobrze, raz źle. Kłócę się z rodzicami. Nie wychodzę z domu, bo nie mam z kim. Mam dziwne myśli i dość wszystkiego. Nie wiem, co robić.

14 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Joanna Kwiatkowska Psycholog

43 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Twój list jest bardzo króciutki. Napisałaś, że masz dziwne myśli, ale nie napisałaś jakie, w związku z czym ciężko jest mi odnieść się do twojej sytuacji. Jednakże samookaleczanie, o którym wspomniałaś, jest bezwzględnie wskazaniem do kontaktu z psychologiem.

Ponieważ masz dopiero 14 lat, proponowałabym, abyś porozmawiała z rodzicami i poprosiła o zapisanie do poradni psychologicznej. Spróbuj spokojnie powiedzieć im, że są sprawy, z którymi sobie nie radzisz, że o niektórych nawet obawiasz się rozmawiać z nimi, ale wiesz, że potrzebna jest Ci pomoc. Jeśli rodzice nie zgodzą się na wizytę u psychologa, bądź jeśli po prostu obawiasz się z nimi o tym rozmawiać, poleciłabym Ci udać się do psychologa szkolnego.

Chciałabym, abyś wiedziała, że zarówno samookaleczanie, jak i Twoje problemy w kontaktach z innymi, są możliwe do zmiany. Skoro z autoagresją zmagasz się już od dwóch lat, zaprzestanie tego może wydawać Ci się bardzo trudne, ale zapewniam Cię, że jest możliwe. Jest Ci po prostu potrzebna pomoc i nie powinnaś dłużej zwlekać ze zgłoszeniem się po nią.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Uzależniłam się od samookaleczania - jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Jak sobie poradzić z samookaleczaniem i kompulsywnym objadaniem się – odpowiada Paulina Witek
Nie mogę się pogodzić ze śmiercią babci i się samookaleczam - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak przekonać mamę, żeby zabrała mnie do psychologa, bo mam myśli samobójcze, tnę się i chyba mam depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy jestem potrzebna na tym świecie? – odpowiada Paulina Witek
Doły i samookaleczanie się - czy są znikąd? – odpowiada Paulina Witek
Strata mamy i ojca – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czują się dziwna, inna i niepotrzebna – odpowiada Mgr Katarzyna Dąbrowska
Jak kontrolować nadmierną wrażliwość? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Smutek, spadek zainteresowania, myśli samobójcze - czy to depresja? – odpowiada Paulina Witek

artykuły

Oni odnaleźli swoich bliźniaków genetycznych

Dzięki ostatnim, trudnym wydarzeniom ich życie się

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Czy jest to bardzo poważny problem?

Dzień dobry, przypadkowo podczas profilaktycznego usg jamy brzusznej u 7letniego syna zostały wykryte poszerzone miedniczek nerwowe. Dokładny opis badania: ,nerki prawidłowej wielkości o prawidłowym zróżnicowaniu miąższowo-centralnym. Nerka prawa o wym. 88x36 mm, nerka lewa 88x34 mm. Obustronnie bez cech kamicy nerkowej. W nerce prawej poszerzenie miedniczki nerkowej do 10mm, w nerce lewej do 15mm. Pęcherz moczowy dobrze wypełniony, bez patologicznych odbić.’ Syn nigdy nie skarżył się na żadne dolegliwości ze strony układu moczowego. W okresie płodowym nie zostały zdiagnozowane nieprawidłowości nerek. Jesteśmy umówieni na konsultacje nefrologiczną, jednak z uwagi na niespodziewaną i stresującą informacje o wadzie nerek bardzo proszę o informację czy jest to bardzo poważny problem? I czego możemy się spodziewać? Czy bezpośrednio przed wizytą u nefrologa warto wykonać jeszcze jakieś badania?

KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu

USG USG jamy brzusznej Urologia Kamica nerkowa Nefrologia Pediatria Dziecko Układ moczowy Pęcherz moczowy Nerka

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Szanowna Pani,

Doskonale rozumiemy Pani obawy ze strony ewentualnej choroby nerek u Pani syna. Jednakże nie powinna się Pani zamartwiać na zapas, bo lekarz specjalista na pewno rozwieje wszelkie wątpliwości.

Prawidłowo, że wykonuje Pani kontrolne badania jamy brzusznej u dziecka, aby sprawdzić funkcjonowanie wszystkich znajdujących się tam narządów. To ważna profilaktyka, aby móc wykryć ewentualne nieprawidłowości i wdrożyć odpowiednie działania.

Problem, który Pani opisuje występuje bardzo często wśród dzieci i zazwyczaj poddaje się to tylko dalszej i regularnej kontroli. Lekarz nefrolog zdecyduje o dalszym działaniu, ale prawdopodobnie byłaby wskazana dalsza obserwacja i powtórzenie badania ultrasonograficznego w niedalekiej przyszłości.

Bardzo często poszerzone miedniczki nerkowe mogą być anomalią rozwojową układu moczowego albo problemem wynikającym z istnienia przeszkody w odpływie moczu z nerki. Może to w przyszłości prowadzić do cofania się moczu w trakcie mikcji, a także znacznego zastoju moczu.

Ze względu na odległość, trudno jest określić dokładny stan zdrowia u dziecka, dlatego proponujemy kontrolę u specjalisty. Lekarz nefrolog zdecyduje o dalszym diagnozowaniu, czy będą nie zbędne ewentualne i dokładniejsze badania układu moczowego.

Zachęcamy do zapoznania się z poniższymi artykułami o podobnej tematyce:

https://portal.abczdrowie.pl/poszerzenie-miedniczek-nerkowych

https://portal.abczdrowie.pl/czy-masz-zdrowe-nerki

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.