Stan przygnębienia u 20-letniej osoby

Czy mogę mieć depresję? Mam 20 lat. Stan przygnębienia towarzyszy mi od zawsze, a napewno odkąd gdy zmarł mój tata(miałam wtedy 7 lat). Nigdy nie akceptowałam siebie, wręcz wstydziłam sie samej siebie, jednak od jakichś 2 lat te objawy bardzo się nasiliły. Boję sie poznawać nowych ludzi, bo nie wiem jak można na mnie patrzeć, a co dopiero chcieć się przyjaźnić. Czuję, że wszystko mi sie sypie i nic nie potrafię pozbierać do kupy. Chciałabym umrzeć, ale nie jestem na tyle odważna by sie zabić.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Lęk Depresja Psychologia

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jeżeli chce Pani zmienić swój sposób przeżywania / funkcjonowania to jak najbardziej namawiam na podjęcie leczenia. Pomoc może Pani uzyskać np.: w Poradni Zdrowia Psychicznego, gdzie najpierw zbada Panią lekarz, a następnie zaproponuje odpowiednią metodę / formę leczenia (np.: psychoterapię, farmakoterapię).

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Panią. Nie wiem jakie jeszcze sytuacje mogły mieć wpływ na Pani obecne samopoczucie i samoocenę, ale z pewnością śmierć tak bliskiej osoby jak tata to bardzo trudne doświadczenie. Można je zaliczyć do wydarzeń traumatycznych, które wywierają wpływ na człowieka, który je przeżył. Sytuacja traumatyczna charakteryzuje się nieprzewidywalnością a w związku z tym nie możemy się na nią przygotować. Przez śmierć taty została Pani pozbawiona przeglądania się w okresie dorastania w pierwszym ważnym "lustrze świata męskiego". Żeby pokonać lęk przed ludźmi, przygnębienie i móc popatrzeć na siebie w przychylnym świetle potrzebuje Pani pomocy specjalisty. Rozstrzygnięcie czy dotyczy Pani depresja należy do lekarza specjalisty. Zarówno w przypadku rozpoznania depresji jak i objawów utrzymujących się po doświadczeniu traumatycznym może Pani uzyskać skierowanie do psychologa. Pozdrawiam Panią.

Dr Daniel Melerowicz Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

Dzień dobry, przede wszystkim zachęcam panią do przeprowadzenia konsultacji psychologicznej i prawdopodobnie rozpoczęcia psychoterapii. Psycholog po wstępnej diagnozie zaproponuje dalsze kroki postępowania. Pozdrawiam.

Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA Psychologia, Warszawa

62 poziom zaufania

Przede wszystkim zachęcam panią do sprawdzenia swoich podejrzeń podczas osobistej konsultacji w gabinecie lekarza psychiatry. Po to, aby sprawdzić, czy to, co pani dolega to rzeczywiście depresja i podjąć ewentualne leczenie.

Elżbieta Grabarczyk
http://ppp-salamandra.blogspot.com/

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak dowiedzieć się czy partner chce ślubu? – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Czy lek Asertin jest skuteczny w leczeniu traumy? – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Bezsenność u 20-letniej kobiety – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Zachwiania nastrojów u 27-latki – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Pomoc osobie chorej na depresję – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Wyrzuty sumienia po śmierci ojca – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Problemy emocjonalne po urodzeniu dziecka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Problem alkoholowy w rodzinie 22-letniej osoby – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Problem z emocjami u 20-letniej osoby – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Całkowity zanik erekcji porannych i nocnych – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska

artykuły

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Dysforia - czym się objawia i jak sobie z nią radzić?

Dysforia sama w sobie nie jest chorobą. Określa si

Syndrom ocalałego dotyka uchodźców. Jak go rozpoznać i pomóc?

Mogłoby się wydawać, że Ukraińcy, którzy imigrują

Jak wyjść ze stanu przygnębienia?

Witam, Mam 24 lata, od dłuższego czasu jestem przygnębiona. Dzieje się tak głównie dlatego, że jestem osobą samotną, nie mam tu do końca życia w związku, ale życia i funkcjonowania z ludźmi, nie mam przyjaciół.

Od paru lat mieszkam i studiuję z dala od mojego miasta rodzinnego. Towarzyszy mi uczucie smutku i apatii, a równocześnie brak poczucia bezpieczeństwa ciągle martwię się o to, co będzie i co mnie jeszcze spotka, życie wydaje mi się bezsensu. Nie wierzę w to, że kiedyś ułoży się lepiej.

Jakiś czas temu poddałam się terapii, która bardzo mi pomogła, uczęszczałam na nią regularnie przez okres 2 lat, ale nie chciałabym ponownie wrócić do gabinetu na rozmowy, bardzo chciałabym znowu zacząć cieszyć się życiem tak jak kiedyś, i znaleźć w nim cel, sens, może w końcu poznać jakiś ludzi i zacząć normalnie żyć, zacząć się śmiać, dzielić z innymi tym, co mam, ale nie umiem.

Czuję się przytłoczona obecną sytuacją, a bardzo chciałabym znów po prostu zacząć się cieszyć, nie mogę się skupić, mam problemy z koncentracją, za każdym razem, kiedy coś postanawiam zmienić, to szybko się z tego wycofuje, mam wrażenie, że moje dotychczasowe problemy po prostu mnie przerastają, i nie mam na nie sił.

Mieszkam w obcym mieście, czasem nie mam nawet z kim porozmawiać, czy gdzieś wyjść, studiuję, stresuję się nauką, mam teraz bardzo ważny egzamin, bez jego zaliczenia nie dostanę się na kolejny rok studiów. Z drugiej strony są jeszcze inne rzeczy, na których powinnam się skupić, a nie potrafię.

Kiedyś przez pozytywne myślenie, potrafiłam zdziałać cuda, a teraz mam głowę zalaną czarnymi myślami. Nie chcę ponownie chodzić na terapię, bo ostatnia skończyła się tym, że przestałam rozumieć się z moim terapeutą. Powiem wręcz, że te sesje mnie jeszcze bardziej dołowały. Jak mogę sobie pomóc? Monika

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Problemy, z którymi musi się Pani uporać, są trudne i obciążają Panią psychicznie. Stopniowo będą Pani coraz bardziej utrudniać funkcjonowanie w codziennym życiu.

Powinna Pani skorzystać z pomocy lekarza psychiatry. Skonsultować z nim swoje problemy i trudności. Jest możliwość, że potrzebne będą silniejsze oddziaływania, niż uczestnictwo w terapii. Leczenie psychiatryczne pozwoli Pani powrócić do sprawnego funkcjonowania, poprawi nastrój i samoocenę.

Kiedy poprawi się Pani stan psychiczny, będzie łatwiej nawiązać nowe znajomości i odnaleźć się daleko od domu rodzinnego. Współpraca z lekarzem pozwoli osiągnąć dobre efekty i przywrócić chęć do życia.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zdradziłam i bardzo tego żałuję. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co może oznaczać stan mojego przygnębienia? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Brak chęci do życia po zdradzie – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Ciągła potrzeba jedzenia i wymiotowania – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie potrafię się tak cieszyć życiem jak kiedyś. Czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
To nerwica czy depresja. A może jedno i drugie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Epizody depresyjne i brak stałości w uczuciach - jak sobie poradzić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak wrócić do poprzedniego stanu bycia? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Jak unormować swój stan psychiczny? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam zrobić, by się pozbierać? Jak mogę sobie pomóc? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Joanna Pawluśkiewicz o COVID: To było tak, jakby moje ciało zaczęło się po kolei wyłączać

- Łatwo jest mówić, że teraz musisz odpuszczać

"Tak, choruję na otyłość". Nowosielski mówi, co słyszy o swoim wyglądzie

Bartłomiej Nowosielski to aktor filmowy i teatraln

Chore na raka Polki znowu żyją w strachu. "Brak leku oznacza śmierć"

Choć Polki chorujące na nowotwór piersi wywalczyły

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

dr Anna Skrzypek-Grigo Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Izabella Gałan-Żarow Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Marcin Wlazłowski Psychiatria, Łódź

umów wizytę

Co może oznaczać stan mojego przygnębienia?

Sama nie wiem od czego zacząć, ten stan trwa już tak długo, przez co mam wrażenie, że wszystko sobie wmawiam. Wszystko zaczęło się już kilka lat temu i dalej tkwie w huśtawce emocji. Jednego dnia mam poczucie, że jestem szczęścia ta, a drugiego dotykam dna. Jest jednak pewna różnica, ponieważ kiedyś wierzyłam, że jakoś zdołam sobie ułożyć życie, a dziś otacza mnie tylko poczucie wszechobecnej beznadziejnoci. Pochodzę z dziwnej rodziny, dziś jest dobrxe, ale widma przeszłosci, zaborczego ojca który nie raz podnosił rękę na mnie i moją siostrę rękę oraz znerwicowanej matki wracają każdego dnia. Katuje się tymi wspomnieniami. Dziś jestem dorosła kobieta, studiuję, a mimo tego dalej pozostaje w tej czarnej dziurze, która każdego dnia mnie pochłania. Coraz ciężej mi rozmawiać z innymi, chociaż mam przyjaciół. Wiele razy dawałam do zrozumienia im oraz mojemu chłopakowi, że cierpię, że sobie nie radzę z sama sobą, ale ktoś, kto nie przechodzi przez fo co ja nie potrafi dostrzec mojego cichego wołania o pomoc. To nie jest tak, ze jestem Skryta, cicha osoba, wręcz przeciwnie, jestem towarzyska, wygadana, a jednak krzyczę tylko w środku. Mam świadomość, że niszcze sama siebie od środka. To mój pierwszy raz, kiedy odwazylam się to opisać, więc nie jestem w stanie tego sensownie opisać. Nie jestem w stanie być po prostu szczęśliwa, zameczam się myślami, w glebi każdego nie cierpie, ale bronie się przed tym. Wiele razy kładąc się do łóżka blagalam o litość i zakończenie mojej męki. Jestem wyczerpana i nie wiem co dalej zrobić, błagam o pomoc, bo to mnie wykończy...

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Psychologia Emocje

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

71 poziom zaufania

Dzień dobry,
Doradzałabym wizytę konsultacyjną u psychologa psychoterapeuty oraz rozpoczęcie psychoterapii, która pomogłaby Pani rozstać się z widmami przeszłości. W trakcie terapii mogłaby Pani zaakceptować przeszłość, pogodzić się z nią oraz włączyć ją jako integralną część do całości życiowego doświadczenia. Klienci psychoterapeutów bardzo często mają za sobą trudne dzieciństwo z którym nie potrafią się pogodzić i terapia jest często takim punktem zwrotnym w ich życiu. Pani wspomnienia są bardzo bolesne i jestem wstanie sobie wyobrazić ogrom cierpienia z nimi związanego, ale warto podjąć walkę o domknięcie na zawsze tego życiowego rozdziału. Doradzałabym także rozmowę na te tematy z zaufaną osobą lub osobami, gdyż rozmowa ma moc oczyszczającą z napięcia i negatywnych emocji. Psycholog nie jest jedyna osobą z którą można o tym porozmawiać i która może dać Pani wsparcie. Polecam również różne formy ekspresji jak np. spisywanie wspomnień, pisanie wierszy, rysowanie. Jeśli będzie na to Pani w przyszłości gotowa to może Pani napisać list do bliskich, którzy Panią skrzywdzili a następnie omówić go z psychologiem/spalić/schować do szuflady/wysłać. Jest Pani bardzo młoda i mam nadzieję, że jeszcze sporo dobrego przed Panią a ta rana kiedyś stanie się blizną nie przeszkadzającą w codziennym funkcjonowaniu.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psycholog-kulczycka.pl/

Mgr Anna Szyda Psychologia, Bełchatów

56 poziom zaufania

Witam
Proszę zgłosić się na psychoterapię, aby rozkminować swoje ukryte potrzeby, lęki, zrozumieć swoje emocje i poukładać wewnętrznie to, co nie poukładane, co w konsekwencji przyniesie większy komfort życia i lepsze samopoczucie.
Pozdrawiam
Anna Szyda