To nerwica, depresja, czy po prostu taka jestem?

Witam, Mam 25 lat mieszkam w małym miasteczku, gdzie prawie wszyscy się znają. Dzieciństwo miałam smutne, mój tata był alkoholikiem i to na dodatek agresywnym. Prócz tego, że pamiętam tylko wieczne kłótnie i płacz byłam w oczach ojca zawszę tą gorszą córka. Moja siostra była ładniejsza, bystrzejsza i w ogóle naj. Ojciec nie żyje, mieszkam z mamą, moja siostra już z przyszłym mężem. Nadal jednak rywalizujemy ze sobą, która sobie lepiej ułoży życie, którą mama bardziej chwali - męczące to wszystko. Ja mam kochanego chłopaka, który mnie wspiera, czasem dopadaj mnie głupie myśli, że może powinnam znaleźć sobie innego, bogatszego, żeby mieć łatwiej w życiu, żeby mama była ze mnie dumna, aby mnie chwaliła, ale szybko odpędzam te niemądre myśli i przypominam sobie jaki mój chłopak jest dobry i jak się stara dla mnie. W życiu codziennym też nie jest najlepiej - wszędzie chcę być lubiana, uśmiecham się, dużo mówię, byle zostać zauważona - nie wiem dlaczego tak robię… A teraz to najgorsze - ciągły lęk, że nie sprostam, że nie osiągnę tego co bym chciała, że nie będę szła z podniesioną głową. Skończyłam studia, staram się o dobrą pracę, składam dokumenty, jednak tel. milczy - to całkiem mnie dołuje, najpierw stresuję się czy w ogolę się nadaję do takiej pracy, a później że do mnie nie dzwonią. Chodzę do psychiatry, miałam napady lęku, budziłam się w nocy, miałam napięte mięśnie barków i bóle kręgosłupa, szum w uszach łzawienie oczu jak na kogoś patrzyłam, poczucie, że jestem gorsza - czasem miałam nawet takie wizje jakbym zasypiała, kręci mi się w głowie i coś widzę, o czyś myślę, ale w innym świecie - myślałam, że wariuję, na szczęście teraz ustąpiły. Jak mam ze sobą walczyć i z tym co się ze mną dzieję? Chcę być szczęśliwa dla siebie, jak i dla niego.

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Oprócz kontaktu z psychiatrą zachęcam Panią do rozpoczęcia spotkań z psychologiem. Nie wszystkie problemy można wyleczyć lekami. Ból psychiczny, wewnętrzna presja, ale także lęki to sprawy, nad którymi dobrze jest pracować pod okiem psychologa lub psychoterapeuty. Rozwiązywanie swoich wewnętrznych problemów może pozwolić Pani odzyskać psychiczną równowagę i dać szansę na odnalezienie upragnionego szczęścia.
Opisane przez Panią emocjonalne trudności i potrzeba zaspokajania cudzych oczekiwań mogą wynikać z faktu, że wychowywała się Pani w rodzinie z problemem alkoholowym. Dlatego warto by skorzystała Pani również z terapii dla DDA ( Dorosłych Dzieci Alkoholików). Wsparcie i pomoc ze strony specjalistów może pozwolić Pani poradzić sobie z trudnościami i zamknąć sprawy z przeszłości.
Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

wskazane jest wsparcie psychoterapeutyczne (psychoterapia).

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy to depresja czy po prostu trudny charakter? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy jestem nadwrażliwa czy po prostu coś ze mną nie tak? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
To depresja czy po prostu taka jestem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem DDA czy po prostu głupi? – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Troska matki o dorosłego syna – odpowiada Mgr Kamila Drozd
To depresja, czy może jednak jestem nie za bardzo normalna? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to może być depresja, czy ja taka jestem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to depresja czy po prostu taka jestem? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Odwieczny lęk o kogos bliskiego - to nerwica czy depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja, nerwica, nerwica natręctw, czy może wszytko na raz? – odpowiada Magdalena Pikulska

artykuły

Po trzydziestce miał już wykończoną trzustkę. "Z picia zrobiliśmy religię"

Dziś nie pije, ale jeszcze kilka lat temu był wyso

''Szkoda by było teraz umierać''. Magda Swat od 9 lat żyje z rakiem trzustki i nie zamierza się poddać

- To jest walka. Niektórym może się wydawać, ż

Piotr Pogon: człowiek jest istotą przekorną, a życie - cudem

Piotr Pogon jest maratończykiem, biegaczem charyta

Mam depresję czy jestem po prostu nerwowa?

Od ponad roku przestałam się uśmiechać, rzadko kiedy, jestem wiecznie zła, wyżywam się na moich znajomych, często płaczę, nie mogę z siebie wydusić ani jednego słowa. Denerwują mnie wszyscy, znajomi, rodzina, jakby robili mi na złość. Nie umiem się już uśmiechać jak kiedyś. Moi znajomi mówią, że często szukam problemów i marudzę nad wszystkim. Nie wiem co mam zrobić, żeby być spokojniejszą i inaczej patrzeć na to wszystko co mnie otacza i przygnębia.

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Wchodzisz w dorosłość, z czym wiąże się szereg trudności i problemów. Sama musisz decydować o sobie, kończysz szkołę i musisz podjąć decyzje, co dalej. To ciężki czas dla młodego człowieka. Emocje i stres związane z tymi zmianami powodują narastanie wewnętrznego napięcia i zmiany nastroju.
Warto, żebyś nie tłumiła swoich emocji. Mów o tym co czujesz, np. jestem zła, ponieważ..., czuję się samotna, kiedy się w taki sposób zachowujecie, czuję się bezradna w tej sytuacji, jestem wesoła, bo..., itp. Dziel się z innymi swoimi odczuciami i staraj się nie tłumić w sobie uczuć. Im bardziej tłumisz emocje, tym jest większe psychiczne napięcie. Skumulowane, niewyrażone emocje powodują napady złości i agresji, czym ranisz inne osoby.
Zanim kolejny raz zaatakujesz drugiego człowieka zastanów się, jak Ty czułabyś się na jego miejscu i czy chciałabyś, aby Ciebie ktoś tak traktował.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy dolega mi nerwica lub inna choroba, czy po prostu nie umiem sobie radzić z nerwami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak panować nad nerwami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie potrafię sobie radzić z moimi nerwami. Czy jestem chora psychicznie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Zmienne nastroje i niechęć - co się ze mną dzieje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie z wybuchami złości? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co się ze mną dzieje? Czy wahania nastroju mogą być aż tak silne i częste? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Początki depresji - czy jestem już chora? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam brata z ADHD, który doprowadza mnie do szału. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie mam przyjaciół - czy mam depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy mam depresję, czy załamanie nerwowe? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Czy jesteś typem psychosomatycznym?

Psychosomatyka jest nauką, która zajmuje się zależ

Stres - czy potrafisz sobie z nim radzić?

Stres jest nieodłącznym elementem współczesnego ży

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

To depresja czy po prostu lenistwo?

Moje dni wyglądają podobnie: wstaję rano zmęczona, już na "dzień dobry" nie mam siły, więc robię sobie kawę z myślą, że kofeina mnie obudzi. Usiłuję zająć się dziećmi, domem, ale najchętniej poszłabym spać.

Mam wrażenie ciągłego zmęczenia - zwalam to albo na to, że źle spałam, albo, że pogoda zła. W ciągu dnia mam cały czas poczucie beznadziejności, winy, że robię wszystko nie tak, że jestem zwykłym leniem i nic mi sie nie chce. Usiłuję czytać, ale nie mogę się skupić. Trochę malowałam, ale juz tego nie robię tłumacząc, że przy dzieciach się nie da. Mam dość tych stanów.

To krótki opis, ale to ja - ciągle zadumana, zmęczona, łażę po domu z kąta w kąt i nie widzę sensu. Co robić? Przeciez tak się nie da żyć! Dodam, że to trwa już dość długo.

KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Z Pani listu wynika, że od dłuższego czasu ma Pani złe samopoczucie i ciągle jest Pani zmęczona. Może to być objaw przemęczenia związanego z ilością obowiązków. Pisze Pani, że zrezygnowała z malarstwa, bo ma Pani dzieci. To także może negatywnie wpływać na Pani samopoczucie, bo nie robi Pani tego, co lubi i w czym się Pani spełnia.

W życiu oprócz obowiązków i pracy musimy znaleźć czas na przyjemności i odpoczynek. Powinna Pani spróbować znaleźć taki czas dla siebie - może to być długa kąpiel, zakupy czy wyjście do kina. Również drzemka w ciągu dnia może być dla Pani rozwiązaniem. Kilka minut odpoczynku regeneruje organizm i daje energię do dalszej pracy. Proszę znaleźć odpowiedni dla Pani rodzaj bycia samej ze sobą i odpoczynku, sprawdzić, jak się Pani wtedy poczuje i postarać się nie obwiniać się o ten czas.

Ma Pani prawo do zadbania o siebie. Jeśli jednak nie zauważy Pani poprawy po krótkim czasie, to warto skonsultować się z lekarzem psychiatrą i upewnić, czy nie dolega Pani nic poważnego. Wizyta u psychiatry pomoże wtedy znaleźć odpowiednie rozwiązanie dla Pani problemu.

Pozdrawiam