Zachowanie 2-letniego dziecka

Witam. Córeczka znajomych ma 2 latka i 3msce. Mała bardzo mało mówi (mama, siku, tu, już).Często patrząc na kogoś robi takie "u,u,u!" jakby chciała kogoś przestraszyć i trzęsie się przy tym jakby jej było zimno. Czasem też zapatrzy się w punkt jakby się zamyśliła.Boi się samochodów,każe się wtedy brać na ręce ale natychmiast chce żeby postawić ją z powrotem.Czasami zdarza jej się też kogoś uderzyć lub kopnąć bez powodu.Nie potrafi przeprosić.Czy to wszystko jest normą dla tego wieku? Pozdrawiam.
KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Jak pozbyć się ciemieniuchy?

Ciemieniucha związana jest z nadmierną pracą gruczołów łojowych u niemowlaków. Jej objawy są zmiany na skórze głowy dziecka. Obejrzyj filmik i sprawdź, jak się jej pozbyć.

Mgr Anna S Dietetyka
35 poziom zaufania

Witam, małomówność w tym wieku to nie jest nic niepokojącego, jeśli tylko dziewczynka rozumie co do niej sie mówi, nie trzeba się obawiać. Przyjdzie czas, kiedy dziecku język się "rozplącze" i wtedy bardzo szybko będzie nadrabiać zaległości w mowie. Tempo przyswajania i wypowiadania słów znacznie się zwiększy. Co do zachowań typu kopanie lub bicie, to normalne u dzieci - tak wyrażają często swoją złość, negatywne emocje. Jeśli tylko dziecko za każdym razem dostanie komunikat "Nie wolno bić, to boli!" oraz poniesie konsekwencję swego zachowania, takie zachowania będą eliminowane. Grunt, aby nie krzyczeć na dziecko, ale spokojnie, acz stanowczo dać do zrozumienia, że nie pochwalamy takiego zachowania. Natomiast brak reakcji lub niekonsekwentne zwracanie uwagi bez konsekwencji dla dziecka, będzie prowadzić do eskalacji zachowań. Pozdrawiam

0

Wszystko zależy od innych zachowań dziecka, wchodzenia w kontakt, radzenia sobie z relacjami nie tylko z dorosłymi, ale także z rówieśnikami. Dziwne zachowania czy nieharmonijne zdobywane umiejętności dzieci mogą mieścić się w granicach szerokiej normy wiekowej, jeśli ogólnie rozwój maluszka przebiega prawidłowo. Niektóre dziwne zachowania mogą także wynikać z deficytów środowiskowych i wychowawczych. W podobnych sytuacjach- na wszelki wypadek- warto skonsultować się początkowo z pediatra dziecka, a później psychologiem zajmującym się diagnostyką dzieci.

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty