Zostać czy odejść...?

Od prawie roku jestem w homoseksualnym związku ze starszym od siebie mężczyzną. Różnica wieku 15 lat. Od kiedy tylko pamiętam, zawsze borykałem się ze swoją orientacją i miewałem wielokrotnie złe samopoczucie i wewnętrzne rozdarcie. Podczas tych 11 miesięcy nabrałem dystansu do życia i siebie samego, ale myśl, że jestem z facetem przyprawia mnie często o smutek. Mój partner był ponadto 10 lat z kobietą i ma już nieco inne wyobrażenia i oczekiwania, chociażby zważając na różnicę wieku. Bardzo bym się ucieszył, gdyby ktoś mi odpisał.

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Problemy w zakresie tożsamości płciowej Seksuologia Orientacje seksualne

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

w tytule Pana listu zawarta jest wątpliwość i pewnego rodzaju pytanie. Wydaje mi się, że jest Pan świadomy, że na to pytanie musi Pan sam sobie odpowiedzieć - nikt przecież takiej decyzji nie jest w stanie podjąć za Pana. Istnieją jednak pewne sposoby ułatwienia sobie takiej decyzji. Wydaje mi się, że dobrym rozwiązaniem mogłaby być próba wynotowania sobie potencjalnych plusów i minusów, rzeczy, które przemawiałyby za oraz przeciw każdemu z tych rozwiązań. Łatwiej jest podjąć decyzję, gdy w spokoju rozważymy wszystkie ewentualności.

Z tego, co Pan napisał, mogę przypuszczać, że ma Pan pewne wątpliwości, co do swojej faktycznej orientacji seksualnej. Może by warto w związku z tym poszukać pomocy psychologa i zastanowić się wspólnie, jakie są Pana oczekiwania odnośnie związków partnerskich?

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy taka miłość jest możliwa? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak pozbyć się zazdrości o przeszłość partnera? – odpowiada Lek. Joanna Gładczak
Kształtowanie się orientacji seksualnej – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Co robić, gdy odejdzie ukochany z depresją jednobiegunową? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak pozbyć się popędu homoseksualnego? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Ujawnienie orientacji seksualnej przez 23-latka – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Samoakceptacja jako osoby homoseksualnej – odpowiada Mgr Agata Hensoldt-Jankowska
Mój chłopak chce zerwać, bo nie potrafi sobie poradzić z moją przeszłością – odpowiada Paulina Witek
Dlaczego odszedł bez słowa? – odpowiada Mgr Małgorzata Wierzbicka
Możliwość wyleczenia z homoseksualizmu – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska

artykuły

Koronawirus. Kardiochirurdzy ze Śląska dokonali pierwszego w Polsce przeszczepu płuc choremu na COVID-19

To pierwszy w Polsce, a ósmy na świecie przeszczep

Ludzie silni często mają problemy z podejmowaniem decyzji

Choć wydaje się, że osoby, które zajmują wysokie s

Koronawirus w Polsce. Prof. Filipiak: Od tygodni jesteśmy w dziesiątce państw o największej raportowanej dobowo liczbie zgonów osób z zakażeniem SARS-CoV-2

Jak Polska radzi sobie z epidemią? Większość ekspe

Odejść czy pomóc?

Witam, jestem młodą osobą, bo mam dopiero 22 lata. Od pól roku jestem w związku z facetem, którego bardzo kocham, ale od jakiegoś czasu pije za dużo. Na początku związku był miły i zawsze się pytał czy może wypić sobie piwko, ale teraz już o nic nie pyta i nawet jak mu powiem, że nie ma pić to mnie wyzywa i mówi, że i tak wypije. Nawet mówi, że jak mu nie pozwolę to mnie zostawi. Dzisiaj nawet jemu powiedziałam, że ma przestać pić, bo mnie już to męczy, a jak nie przestanie to odejdę i nawet to nie podziałało. Obiecał wielokrotnie, że nie będzie itp., ale to tylko puste słowa na kilka dni... Mieszkamy razem i szczerze mówiąc, jestem na jego utrzymaniu, bo nie mam pracy. Nie wiem co mam robić. Bardzo go kocham i chciałabym mu pomóc, a nie od niego odchodzić, ale nie wiem jak. Pomóżcie mi, proszę...

KOBIETA ponad rok temu

Uzależnienie od alkoholu Uzależnienia Psychoterapia

Mgr Magdalena Brudzyńska Psycholog, Warszawa

56 poziom zaufania

Witam,
Znalazła się Pani w trudnej emocjonalnie sytuacji, ale odpowiedź na postawione nam pytanie powinna Pani znaleźć sama. W tym celu musi się Pani zastanowić nad sytuacją w jaką jest Pani uwikłana, nad własnym komfortem psychicznym. Nie wolno zapominać, że nawet największe uczucie umiera jeśli Partner nie potrafi nam zapewnić poczucia bezpieczeństwa, w miejsce miłości pojawia się wówczas strach.
Myślę, że rozstanie zawsze należy traktować jako ostateczność - najpierw proponowałabym Państwu szczerą rozmowę. Nie należy jej jednak rozpoczynać w sytuacji gdy partner właśnie sięga bądź sięgnął po alkohol. Ważne jest by porozmawiali Państwo spokojnie i rzeczowo. Powinna Pani uwrażliwić Partnera na swoje odczucia i obawy związane z nadużywaniem przez Niego alkoholu, wskazać, iż obecna sytuacja budzi Pani dyskomfort. Nie wiem na ile Jego problem jest zaawansowany, ale być może nawet poprosić by poddał się leczeniu, a na pewno ograniczył spożywanie alkoholu. Proszę jednak pamiętać, by w tej rozmowie nie rzucać słów na wiatr i realizować swoje obietnice. Czasem to właśnie rozstanie staje się impulsem dla zastanowienia się nad swoim życiem, a w konsekwencji dokonania zmian.
Pozdrawiam

Mgr Marek Lisowski Psychoterapeuta, Dziwnówek

66 poziom zaufania

Jakiekolwiek groźby mogą pomóc, jeżeli mogą być wprowadzone w życie. Grożenie dla samego grożenia tylko rozśmiesza alkoholika i czuje się bezkarny. Jeżeli Pani grozi to tylko tym co może Pani wykonać.
Facet najprawdopodobniej ma problem z alkoholem i powinien się leczyć.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pomóc partnerowi z zaburzeniami DDA? – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Depresja? Jak pomóc? – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Jak pomóc partnerowi, który nie radzi sobie z poczuciem winy? – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Zdradziłam i bardzo tego żałuję. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy można mu jakoś pomóc? – odpowiada Paulina Witek
Jak pomóc swojemu chłopakowi? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Moi rodzice chcą się rozwieść - jak mogę im pomóc? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Co zrobić, gdy mąż jest zazdrosny o ginekologa? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak sobie poradzić z pijącym chłopakiem? – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Jak pomóc córce? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Depresja po miłości. Co roku 1200 Polaków chce się zabić po rozstaniu

Co trzecia podejmowana w Polsce próba samobójcza p

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mirosława Rojek Psychoterapia, Piła

umów wizytę

Mgr Karolina Karolczak Psychoterapia, Wrocław

umów wizytę

Jak odejść z psychoterapii?

Dzień dobry, Jestem w psychoterapii od pół roku. Jednak zamierzam z niej zrezygnować.Nie jest to wina psychoterapeuty tylko mojej osoby. Po prostu nie ma w niej efektów i czuje się zniechęcona, znudzona i nie mam ochoty się już angażować w to i nie mam do tego ani chęci ani też motywacji, aby ciągle rozmawiać o tym samym. Terapeuta jeszcze o tym nie wiem. Dowie się w środę na naszym spotkaniu. Zrobie to osobiście, ponieważ nie uznaje zrywania tak długiej współpracy sms-owo. Uważam to za brak szacunku do drugiej osoby. Chciałabym dopytać, jak będzie wyglądała ta sesja? Czy ona również jak zawsze będzie trwała 60minut? O co będzie wypytywał mnie terapeuta? Czy mocno będzie na silę mnie sztucznie próbował wzmacniać? Mój terapeuta to bardzo konkretna i rzeczowa osoba, wiec podejrzewam,ze jakoś mocno nie będzie mi tego utrudniać, jednak wiadomo psychoterapeuci też maja swoje procedury. Mimo wszystko jestem mu bardzo wdzięczna za dotychczasową współprace. Głównie za to jego wyrozumiałość, cierpliwość, ogromną aktywność oraz zaangażowanie. Mego się musiał ze mną użerać. Chciałabym mu za to podziękować. Czy w sytuacji, w której to ja przerywam terapie mogę wręczyć mu laurkę z podziękowaniami? Na co ja mam się nastawić? Nie wiem czy to istotne. Nurt poznawczo-behawioralny. Chce załatwić to w sympatycznej atmosferze, ale też nie zamierzam bawić się w jakieś miesięczne podsumowania współpracy. Chciałabym to zrobić szybko. Po prostu żeby powiedział co tam musi powiedzieć w ramach swoich technik i dał mi odejść. Mam nadzieje,ze mi się to uda

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Psychologia Motywacja

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Dzień dobry,

Decyzja o zakończeniu terapii to ważny krok i rozumiem Pani różnorodne uczucia z tym związane. To dobrze, że zamierza Pani zrobić to osobiście, ponieważ daje to zarówno Pani, jak i terapeucie szansę na zamknięcie procesu terapeutycznego w sposób przemyślany i szanujący obie strony.

Sesja, podczas której zamierza Pani poinformować terapeutę o swojej decyzji, może wyglądać różnie w zależności od jego indywidualnego podejścia. Możliwe, że będzie chciał porozmawiać o przyczynach Pani decyzji, odczuwanych przez Panią emocjach oraz o tym, co terapia Pani dała i czego Pani oczekiwała. Może również zadać pytania dotyczące tego, co Pani planuje zrobić dalej w kontekście dbania o swoje zdrowie psychiczne.

Czas trwania takiej sesji zazwyczaj nie różni się od standardowych sesji, chyba że obie strony uzgodnią inaczej. Terapeuta może zaproponować formę podsumowania współpracy, ale jeśli Pani tego nie życzy, warto to wyraźnie zaznaczyć. Podziękowanie terapeucie za wsparcie i pracę, jaką włożył w Pani proces, jest pięknym gestem i na pewno będzie przez niego docenione. Wręczenie laurki jest osobistym sposobem wyrażenia wdzięczności i z pewnością zostanie przyjęte pozytywnie.

Należy przygotować się na to, że terapeuta może zareagować pytaniami lub propozycjami, mającymi na celu zrozumienie Pani decyzji oraz upewnienie się, że jest to przemyślany krok.

Podsumowując, jest to ważne, aby Pani czuła się komfortowo wyrażając swoje uczucia i decyzję. Szacunek dla pracy terapeuty, z jednoczesnym zadbaniem o swoje potrzeby wydaje się bardzo dobrym podejściem. Nieco zaniepokoiło mnie stwierdzenie, że „nie jest to wina psychoterapeuty, tylko mojej osoby”. Można to zdanie zrozumieć w różny sposób, jeśli ma Pani na myśli wyłącznie fakt, że metody terapeuty nie są dopasowane do Pani osobowości, konstrukcji i dlatego nie widać efektów, to byłoby to zupełnie prawidłowe. Jeśli jednak pobrzmiewa tutaj myśl, że „nie da się mi pomóc, to moja wina”, to zdecydowanie odradzam taki sposób myślenia. Aby terapia była efektywna, oprócz chęci z obu stron i dobrego warsztatu psychoterapeuty, jest potrzebne obopólne dopasowanie, swoisty rodzaj „chemii” między osobami, od przeprowadzanych rozmów i wniosków często lecząca jest sama relacja, która wówczas się tworzy. Jest więc możliwe, że nurt psychologiczno-behawioralny (https://portal.abczdrowie.pl/nurty-psychoterapeutyczne ) nie jest odpowiedni dla Pani sytuacji lub po prostu brakuje tego zgrania się osób, czemu nikt nie jest winien.

Życzę Pani wszystkiego najlepszego na dalszej drodze rozwoju i dbania o swój dobrostan.

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.