Po pierwsze, jeśli(!) zespół Aspergera jest trafną diagnozą co coś do dla Pani jest nic nieznaczącym szczegółem dla dziecka może być ogromnym problemem wystarczającym do wywołania ataku paniki. Dalej dodam, że niektóre(!) osoby z zespołem Aspergera niezbyt dobrze znoszą dotyk i bliski kontakt. Ale to tylko moje gdybanie, a przede wszystkim należałby się skontaktować się z psychologiem/ pedagogiem mającym doświadczenie w diagnozie i terapii zespołu Aspergera.
Atak nazywany przez Panią bez konkretnego powodu mówi zbyt mało.
Rodzaj reakcji ze strony rodzica na atak jest bardzo zależny od kontekstu.
Jeżeli np. macie plan treningowy, żeby iść umyć zęby - i dziecko nie chce, to czekamy aż się uspokoi/nie ignorujemy/staramy się zapewnić mu bezpieczeństwo/w zależności od potrzeb dziecka które rodzic znać powinien, mówimy do dziecka lub staramy się mówić jak najmniej/śpiewamy/szepczemy.
Istnieją różne podejścia w terapii, jak holding ( mocne przytrzymywanie dziecka) - nie jestem tego typu metodom oddana i nie polecam ich. Z pozycji psychoterapeuty rodzinnego, myślę, że bardzo ważne jest w jakim stopniu akceptuje Pani zachowania u syna wynikające z powodu Zespołu Aspergera, jak radzi sobie Pani z oceną społeczną w momencie kiedy ataki mają miejsce w miejscach publicznych, jaką Pani posiada obecnie wiedzę o problemie jaki wykazuje syn. Z Pani wypowiedzi rozumiem, że ma Pani diagnozę, ale ma wskazówek do pracy z synem.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Dziecięcy świat różni się od świata ludzi dorosłyc
Histeria, znana również jako nerwica histeryczna j
Zespół Aspergera to zaburzenie rozwojowe klasyfiko
