Pytania do specjalistów

Chcę się leczyć

Jestem alkoholikiem i mam poważny problem z piciem. Nie piłem przez okres dwóch lat. Przez ok. pół roku miałem nad sobą "bat" w postaci "wszywki". Później się jakoś trzymałem, ale na wczasach pofolgowałem sobie i POPŁYNĄŁEM. Po powrocie z wczasów znów się uspokoiłem, ale raz na dwa, trzy miesiące wypiłem jakiś alkohol. Od ok. dwóch miesięcy zdarzyło mi się pić więcej i mimo, że żona wie o tym, ja próbuję ją oszukiwać. Żona chce się ze mną rozstać, twierdzi, że ma już tego dość. Jest lekarzem i styka się z alkoholikami codziennie. Ja uważam, że wina leży po obu stronach, bo trzeba przyznać, że kobieta ma "ciężki" charakter (sama się do tego przyznaje) i potrafi czepiać się o drobnostki. Ale mimo dziesięcioletniego stażu małżeńskiego, nigdy nie przestałem jej kochać choć wielokrotnie miały miejsce kłótnie.

Ja już nie wiem, co mógłbym zrobić, aby rozwiązać ten problem. Mieszkam w małej miejscowości, znajduje się u nas ośrodek AA, tylko jest mi ogromnie wstyd zgłosić się tam, bo wiem, że całe miasteczko będzie o tym "trąbiło" i z tego powodu szkoda mi żony. Może ktoś z Was jest w stanie mi pomóc.

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Uzależnienie od alkoholu Uzależnienia

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Najważniejsze, że ma Pan świadomość, że jest alkoholikiem i że wykazuje motywację do leczenia. Myślę, że Pana gra pozorów na nic się zdaje, bo żona pewnie i tak wie, że Pan popija albo nadal pije, stąd jej groźby, że od Pana odejdzie. Rozumiem, że chce Pan podjąć terapię nie tylko ze względu na „szantaż” żony, ale głównie dla siebie, by uwolnić się z nałogu, który Pana systematycznie wyniszcza. Nie chce Pan uczęszczać na grupę AA, bo obawia się, że w lokalnym środowisku w rzeczywistości przestałby Pan być anonimowym, co mogłoby negatywnie wpłynąć na opinię Pana żony jako lekarki. Alkoholizm to choroba, która wymaga leczenia, jak każda inna. Niestety, częściej na alkoholizm patrzy się z perspektywy moralnej. Gdzie może Pan znaleźć pomoc dla siebie? Jeżeli nie w miejscowości, w której Pan mieszka, to może Pan szukać pomocy dalej – na teranie swojego województwa. Wykaz wszystkich placówek leczenia uzależnienia od alkoholu – ośrodki terapii uzależnień, poradnie odwykowe, poradnie zdrowia psychicznego, szpitale psychiatryczne itp. – znajdzie Pan na stronie internetowej Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w zakładce „Placówki lecznictwa”( http://www.parpa.pl/). Może Pan zajrzeć też na strony Wspólnoty AA (https://aa.org.pl/) i Al-Anon (https://al-anon.org.pl/). Zachęcam też do przeczytania artykułów zamieszczonych na naszym portalu:

http://portal.abczdrowie.pl/zespol-uzaleznienia-od-alkoholu
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-alkoholizmu
http://portal.abczdrowie.pl/osrodki-leczenia-alkoholizmu

Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Mam już dość – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak uświadomić alkoholikowi jego chorobę? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Co zrobić aby to zmienić? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak pomóc mamie nadużywającej alkohol? – odpowiada Mgr Marta Belka-Szmit
Pijany mąż – co zrobić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mąż jest uzależniony od alkoholu? – odpowiada Lek. Agnieszka Barchnicka
Jak pomóc partnerowi alkoholikowi? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak pomóc rodzinie, kiedy ojciec znęca się nad nimi psychicznie? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Problemy z samokontrolą po spożyciu alkoholu – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Uzależnienie od alkoholu u 31-latka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer

artykuły

Jak przestać pić?

Abstynencja nie jest kwestią silnej woli ani samoz

Jak pomóc alkoholikowi?

To pytanie zadaje sobie niejeden członek rodziny a

Leczenie alkoholizmu

Podjęcie leczenia alkoholizmu oznacza zaakceptowan

Chcę się znów uśmiechać. Czy powinnam się leczyć?

Mam 15 lat. Właściwie to wszystko byłoby dobrze, bo mieszkam z mamą i jej partnerem w Niemczech, mamy pieniądze, dom. Jestem bardzo nerwowa. Czasami wręcz nie mogę tego opanować... Kiedyś mama kazała mi się uczyć. Zdenerwowałam się, choć sama nie wiedząc na co. Porwałam książkę od historii, wpadłam wręcz w furię. Zaczęłam rzucać się po łóżku, krzyczeć i chcąc dać upust swojemu zdenerwowaniu, po prostu się okaleczać. Dopiero wtedy wszystko minęło, uspokoiłam się. Na drugi dzień nie miałam siły wstać. Mama usiłowała na siłę ściągnąć mnie z łóżka, ale ja nie chciałam. W końcu zdenerwowana zostawiła mnie. Biorąc pod uwagę fakt, iż ta sytuacja powtarzała się już wcześniej kilkakrotnie - postanowiłam z nią porozmawiać. Bez jakiegokolwiek efektu, nie chciała mnie słuchać. Zrobiłam się bardzo drażliwa. Ostatnio szliśmy z mamą i jej partnerem tunelem. On dla zabawy powiedział głośniej "bu!". Tylko że ja ze strachu popłakałam się na środku ulicy. Przez to wszystko mają również wyrzuty przyjaciele - na święta dostałam od przyjaciółki książkę, na której były namalowane pająki. Mam arachnofobię, więc zaczęłam panicznie krzyczeć, rzuciłam książką. A jej było smutno. Kilka dni później stwierdziła, że wymyśliłam sobie strach. Gdy wyjechałam niedawno do Niemiec, nie mogłam sobie poradzić. Codziennie płakałam, tęskniłam za Polską. Jest tak do teraz. W Niemczech nie mam przyjaciół, bo nie jestem osobą śmiałą, nie umiem się z nimi dogadać. Boję się żyć. Nie wiem, co będzie jutro. Moja mama zaczyna chorować, a ojciec (który nawiasem mówiąc, znęcał się nad nami w dzieciństwie) chce mnie od niej zabrać. Wraz z wyjazdem do Niemiec nerwowość tylko się nasiliła. Rzadko kiedy się uśmiecham, nie mam ochoty żyć. Chciałabym być znów szczęśliwa, więc proszę o pomoc.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam!

W swojej wypowiedzi poruszasz kilka istotnych problemów.

Z pewnością znajdujesz się teraz w trudnej sytuacji - emigracja, choroba Mamy, brak poczucia bezpieczeństwa i niejasne perspektywy dotyczące przyszłości mogą powodować problemy z nastrojem, nasilenie niepokoju, pogorszenie samopoczucia. Zastanawiam się, jak długo mieszkasz w Niemczech - być może potrzeba więcej czasu, aby nawiązać nowe związki z przyjaciółmi.
Być może ktoś, kto jest równie nieśmiały jak Ty - czeka na Twoją inicjatywę...

Myślę, że pewnie masz bliskich przyjaciół lub krewnych w Polsce, z którymi warto utrzymywać kontakt - listowny, telefoniczny czy mailowy. Możesz też nawiązać kontakt z ludźmi, którzy np. mają podobne pasje, zainteresowania, korzystając np. z internetowych grup dyskusyjnych.

Arachnofobia jest rodzajem zaburzenia lękowego, nie jest rzeczą "celowo wymyśloną". Zapewne przyjaciółka nie zdawała sobie sprawy ze swojego nietaktu. Fobie są bardzo powszechnym problemem: większość ludzi ma co najmniej jeden rodzaj fobii, najbardziej popularne dotyczą wysokości, lotu samolotem, przebywania w zamkniętych pomieszczeniach itp. Niewiele osób decyduje się jednak na leczenie, poprzestając na unikaniu sytuacji lękotwórczych. Nasilona fobia może przejawiać się atakami paniki nawet na widok zdjęcia, filmu czy wyobrażania sobie sytuacji lub przedmiotu, zwierzęcia wywołującego lęk. Leczenie fobii polega np. na stopniowanym przyzwyczajaniu się do sytuacji lękotwórczej - np. najpierw ogląda się zdjęcie z pewnej odległości, potem małego pająka na ścianie itd.

Przede wszystkim, warto zgłosić się na wizytę do psychiatry i psychologa, najlepiej w ramach poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Nie wiem, czy twoje umiejętności językowe pozwoliłyby na odpowiedni opis swoich trudności i problemów w miejscu obecnego zamieszkania. Możesz również zapytać swojego wychowawcę o możliwość rozmowy z psychologiem szkolnym. Całkiem możliwe, że leczenie polegałoby wyłącznie na psychoterapii. Być może mogłabyś, z pomocą np. krewnego lub innej bliskiej osoby, umówić się na taką wizytę w Polsce.

Pozdrawiam.