Mam 20 lat, od długiego czasu ciągle jestem zła, na przemian smutna, nie chce mi się z nikim rozmawiać, spotykać, nie widzę sensu życia, dla wszystkich jestem niemiła, często płaczę z powodu mojej bezsilności, nie mogę sobie poradzić z opanowaniem złości, czuję pustkę. Czy ja jestem po prostu złym człowiekiem (nie lubię nawet dzieci, a wcześniej je kochałam), czy może to jakaś choroba na tle psychicznym?
Witam!
Opisane przez Panią problemy nie biorą się same z siebie. Ma Pani problem z wyrażaniem emocji, nachodzą Panią myśli o bezsensie życia i bezsilności, to wywołuje gniew i napady płaczu. Warto, żeby w sobie poszukała Pani podłoża tych problemów. Może ostatnio nagromadziło się wiele problemów, albo przeżyła Pani trudne chwile? Określenie przyczyny może Pani pomóc zrozumieć, co się z Panią dzieje i dlaczego tak jest.
Jeśli martwi się Pani, że mogą to być objawy zaburzeń psychicznych, to może się Pani skonsultować się z psychiatrą. Warto jednak wziąć pod uwagę fakt, że wkracza Pani w dorosłe życie i ten etap w życiu jest czasem kryzysu dla wielu młodych osób. Jest to czas poszukiwania swojego miejsca na świecie i decydowania o swojej przyszłości. Dlatego może prowadzić do wielu emocjonalnych trudności, które w efekcie mogą wywoływać poczucie bezsensu, niechęć do otoczenia i zmiany w postrzeganiu świata. Warto w tym czasie korzystać ze wsparcia bliskich osób lub spotkać się z psychologiem.
Może Pani również korzystać z for tematycznych w Internecie, gdzie będzie Pani mogła rozmawiać o swoich problemach z osobami z podobnymi doświadczeniami.
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Nikt nie chciałby znaleźć się w takiej sytuacji. N
Dziecko dwuletnie potrafi już samodzielnie chodzić
Główny bohater filmu "Joker" miewa napady paranoic
