Czy partner nie umie mnie zaspokoić?

Witam, jestem w związku ponad rok czasu, kocham swojego partnera, lecz w sferach intymnych kompletnie nam nie wychodzi, tzn mi, gdyż nie potrafię osiągnąć orgazmu. Moje pytanie brzmi, jak mogę to zmienić? Czy to ze mną jest coś nie tak, czy partner nie umie mnie zaspokoić? Dodam, iż często stosunek zaczyna mnie nudzić i tracę ochotę na dalszą część i czekam aż partner skończy, a długo nie muszę. Proszę o radę, pozdrawiam.

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Brak orgazmu Zaburzenia seksualne Konsultacje uro-seksuologiczne Inicjacja seksualna Seksuologia Orgazm

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Początki życia seksualnego naturalnie wiążą się z różnego rodzaju trudnościami. Dla większości kobiet orgazm nie jest reakcją odruchową, automatyczną, a stopniowym, czasami długotrwałym procesem nauki, poszukiwania, odkrywania sposobów czerpania przyjemności z seksu.
Zachęcam do lektury licznych artykułów dot. kobiecego orgazmu i zespołu nierozbudzenia seksualnego.

Pozdrawiam!

Mgr Filip Grabowski Psychologia, Kraków

70 poziom zaufania

Witam. Porusza Pani ważną kwestię zaspokojenia potrzeb seksualnych i osiągania orgazmu. W tej sprawie ważną rolę odgrywa wiele czynników. Sądzę, że jeśli chodzi o Panią, to istotny jest wiek, płeć, fakt, że jest Pani na początku swojej przygody z seksem. Z Pani wypowiedzi wnioskuję także, że niecierpliwi się Pani i szybko nudzi tym, że orgazm się nie pojawia. Jednak od początku: seksualność kobiet różni się od seksualności mężczyzn, którzy orgazm mają niejako "z nadania" połączony z wytryskiem. Kobiety (niestety, bo to ywa frustrujące) najczęściej muszą nauczyć się czerpać przyjemność z seksu i osiągać orgazm. To znaczy, że nie pojawia się on automatycznie jako powiązany ze stosunkiem seksualnym. Czerpanie satysfakcji z seksu często wymaga czasu i poeksperymentowania. Pisze Pani, że może to partner nie wie, jak Panią zaspokoić, ale zastanawiam się, na ile Pani wie, czego Pani chce w łóżku? Proszę nie oczekiwać, że partner odgadnie, co sprawi Pani największą przyjemność i w efekcie orgazm. Zachęcam Panią do przejęcia inicjatywy i otwartości w obszarze komunikowania Pani pragnień. Ważne jest także to, że tak bardzo Pani chce ten orgazm przeżyć. Często jest to największa przeszkoda, ponieważ oczekując ciągle rozkoszy nie skupiamy się na tym, co do tej rozkoszy prowadzi... Zatem cierpliwości i zachęcam do otwartych rozmów z partnerem o Pani pragnieniach. Ps. mam świadomość, że jest to zaledwie otwarcie tematu, ale na tyle pozwalają warunki naszego kontaktu. Jeśli to dla Pani za mało, zachęcam do odwiedzenia gabinetu psychologiczno-seksuologicznego. Pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Trudności z osiągnięciem orgazmu podczas seksu z partnerem – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Brak przyjemności z seksu z partnerem – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski
Partner nie stara się w łóżku – odpowiada Mgr Agnieszka Urbanowicz
Dlaczego nie odczuwam przyjemności podczas stosunku z partnerem? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Problem z orgazmem u nastolatki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Dlaczego nie odczuwam orgazmu? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Czy podczas defloracji mężczyzna musi osiągnąć orgazm? – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski
Brak przyjemności z seksu u 22-latki – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Problemy z osiągnięciem orgazmu podczas stosunku z partnerem – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Brak orgazmu podczas seksu z partnerem – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski

artykuły

Seks jest dla nich jak narkotyk. Jak sobie poradzić z seksoholizmem?

- Byłem uzależniony od narkotyków i seksu. Bra

O czym nie mówią kobiety, a mężczyźni boją się zapytać? Tematy, które wciąż nas zawstydzają

Jeszcze nie tak dawno temu tematy związane z kobie

Seks po pięćdziesiątce

Seks po pięćdziesiątce może być równie przyjemny,

Nie umiem sobie z tym poradzić...

Witam, mam 25 lat i nie wiem, jak sobie poradzić. Poznałam chłopaka, spotykaliśmy się i fajnie się razem bawiliśmy. Niestety, od samego początku czułam, że coś jest nie tak. Jak się okazało słusznie, ponieważ nie byłam jedyną kobietą w jego życiu. Pisał i spotykał się również z inną dziewczyną. Jak rozmawialiśmy, to mówił, że jestem dla niego bardzo ważna, że dobrze mu ze mną. Chciał się spotykać. Ostatnim razem, jak byliśmy razem, to umówiliśmy się na dzień następny. Przypadkiem się dowiedziałam, że jest ktoś inny, a jak spytałam, to wymyślił jakieś bezsensowne wytłumaczenie. Brakuje mi go i tęsknię za nim, ale wiem, że to bez sensu, bo i tak by tak dalej robił. Najgorsze jest, że ja go traktowałam poważnie i myślałam bardziej na serio o nim, a on mnie zawiódł. Nawet na końcu nie potrafił mi powiedzieć prawdy. Źle mi z tym, ponieważ jakby mi powiedział, to bym inaczej do tego podeszła. Przecież kolegami też moglibyśmy być. Mam depresję — leczę się u psychologa, ale nie widzę sensu życia. Jest takie beznadziejne, nic mi się nie układa. Myślałam, że może tym razem coś pęknie i zacznie się układać. Jakby tego było mało, mój tata choruje poważnie i nie umiem sobie z tym poradzić, nie wiem co robić. Mieszkam poza domem i nie wiem, czy wrócić do rodzinnego miasta — gdzie mnie nic już nie czeka. A ja potrzebuję mieć coś swojego i może nawet rodzinę, potrzebuję oparcia i stabilizacji. Potrzebuję mieć dla kogo żyć. Nic nie jest tak, jak trzeba, co robić? Pomóżcie. Nie umiem sobie znaleźć miejsca. Prawie wszyscy moi znajomi mają już rodziny, a ja nic. Mieszkam sama, zero znajomych i cały czas tylko praca i dom. Boję się, że nikomu już nie będę mogła zaufać i będę zawsze szukać dziury w całym, a nie chcę być sama, już nie. Sytuacja jest na tyle beznadziejna, że nawet nie mam z kim pogadać. Nie chcę już żyć, tylko nie mam odwagi, by popełnić samobójstwo, nawet na to jestem zbyt beznadziejna. Codziennie tylko płacz. Chcę dokądś uciec, ale sama nie wiem dokąd. Nie mam swojego miejsca, a bardzo tego potrzebuję. Bardzo mi go brakuje, tak bardzo, że nie wiem, co robić. Co mogę zrobić, by sobie ulżyć, by przestało boleć? Chciałabym wziąć tabletkę, dzięki której zapomnę o nim, ale nie ma takich. Szkoda i to bardzo. Pomóżcie, bo jak wyjadę z domu rodzinnego po świętach, to nie będę miała z kim pogadać, i wpadnę w jeszcze głębszą depresję, a boję się sama siebie… Nawet nie ma z kim iść na piwo, wszyscy się odwrócili i cały czas sama... Ja już nie chcę tak żyć! W ogóle nie chcę żyć...

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam!

W depresji z trudnością przychodzi zauważanie pozytywów i własnych osiągnięć. Dzieje się tak dlatego, że do głosu dochodzą procesy poznawcze charakterystyczne dla depresji: selektywna uwaga, pomijanie pozytywów, katastrofizacja.

Na Pani trudności można jednak spojrzeć z nieco innego punktu widzenia, np. udało się uniknąć związku opartego na kłamstwie. Jak wyglądałaby Pani sytuacja po kilku latach takiego związku, być może w roli samotnej matki?

Dużym sukcesem był też zapewne wyjazd do większego miasta, wyrwanie się z marazmu małej miejscowości, samodzielność. Być może potrzeba więcej czasu, aby poznać nowych znajomych i przyjaciół. Na oparcie i stabilizację prawdopodobnie trzeba poczekać jeszcze kilka lat, najważniejsze, że ma Pani na to szanse. Obecnie wiele kobiet zakłada rodziny po trzydziestym roku życia, wiąże się to z długim procesem kształcenia, zdobywania pozycji zawodowej, zmianą priorytetów życiowych. Z pewnością znajdzie Pani wśród swoich znajomych rówieśników wiele osób samotnych.

Być może niepotrzebnie bierze Pani na siebie całą odpowiedzialność za samopoczucie taty, domyślam się, że jest otoczony innymi członkami rodziny. Możliwe, że w zupełności wystarczy regularne odwiedzanie rodziny i taty w weekendy.

Czuje się Pani osamotniona, opuszczona. Święta Bożego Narodzenia z ich wizerunkiem rodzinnych, radosnych świąt są dla wielu ludzi trudnym, stresującym czasem. Ten wizerunek świąt jest przecież wyrazem tęsknoty wielu z nas: za bezpieczeństwem, wsparciem osób bliskich, dzieciństwem. To oczekiwanie i marzenie spełnia się jednak raczej rzadko, rodzinne spotkania bywają grą pozorów.

Zastanawiam się, jak długo trwa Pani psychoterapia, jak często spotyka się Pani z psychologiem. W sytuacji, gdy psychoterapia nie przynosi pożądanych skutków, warto zapisać się do lekarza psychiatry, który przepisze leki przeciwdepresyjne. Zachęcam gorąco do takiej wizyty, w szczególności dlatego, że wspomina Pani o myślach rezygnacyjnych.

Na działanie leków przeciwdepresyjnych czeka się zazwyczaj ok. 3 tygodni, warto więc zapisać się jak najszybciej. Jednocześnie powinna Pani kontynuować psychoterapię.

Niestety, nikt nie dysponuje ,,pigułką niepamięci". Pamięć o przykrych, raniących nas wydarzeniach pełni przecież rolę ochronną: zapobiega powtarzaniu się takich sytuacji w przyszłości i ponownemu przeżywaniu bólu.

W Pani zasięgu jest jednak z pewnością skuteczna terapia depresji, do której serdecznie namawiam.

Życzę szybkiej poprawy samopoczucia!