Czy powiedzieć pani seksuolog o swoich fantazjach?

Witam, jestem Paweł, mam 24 lata. Od 3 miesięcy chodzę do pani seksuolog, z którą dużo rozmawiam, opowiadam swoje fantazje erotyczne. Głupio mi o tym pisać ale pani doktor bardzo mi się podoba i podnieca mnie. Jest atrakcyjną, szczupłą, brunetką, ma świetną figurę, ma 30 lat. Często myślę, podczas masturbacji, że chce pieścić jej nagie ciało i uprawiać z nią seks. Nie wiem czy powinienem jej o tym powiedzieć, ale raczej muszę jej o wszystkim mówić. Czy ta fantazja jest normalna? Proszę o pomoc.

MĘŻCZYZNA, 24 LAT ponad rok temu

Fantazje erotyczne Seksuologia Psychologia Seks Masturbacja

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Witam Pana Serdecznie,

Jak najbardziej zachęcam Pana do poruszenia tego wątku i Pana wątpliwości na najbliższej sesji.

Życzę Pani pomyślności,
Irena Mielnik-Madej
irena.mielnik.madej@gmail.com

Mgr Aleksandra Korotko Psycholog, Warszawa

27 poziom zaufania

Witam Panie Pawle,

Nie ma nic złego w Pana fantazjach na temat atrakcyjnej kobiety, jednak może to znacznie utrudnić pracę w wymiarze psychologicznym. Zachęcałabym Pana do rozważenia zmiany seksuologa, być może warto zastanowić się nad mężczyzną.

Pozdrawiam serdecznie,
Aleksandra Korotko
www.bezproblemowo.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brak odczuwania przyjemności seksualnej – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski
Jak mam określić swoją orientację? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Jak powiedzieć mężowi o swoich fantazjach seksualnych? – odpowiada Paweł Żmuda-Trzebiatowski
O czym świadczy wytrysk podczas fantazji erotycznych? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Fantazje partnera o wiązaniu podczas seksu – odpowiada Mgr Karolina Gutkowska
Co mam zrobić, jeśli mam fantazję o psychoterapeutce? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Fantazje o seksie z inną parą – odpowiada Mgr Małgorzata Oktawiec
Jak radzić sobie z fantazjami erotycznymi? – odpowiada Mgr Beata Bystranowska
Silne pragnienie dominacji podczas stosunku – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski
Fantazje erotyczne przez Internet – odpowiada Mgr Adam Kowalewski

artykuły

Seks jest dla nich jak narkotyk. Jak sobie poradzić z seksoholizmem?

- Byłem uzależniony od narkotyków i seksu. Bra

"Nie mam oporów przed żadną czynnością". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

Kobiety częściej osiągają orgazm z partnerami o proporcjonalnej sylwetce

Badania potwierdzają, że kobiety na ojca swoich dz

Jak powiedzieć bliskim o swojej decyzji?

Witam, mam 20 lat, jestem na pierwszym roku studiów dziennych. Od pewnego czasu mam zamiar zrezygnować z kierunku na którym jestem i od października zacząć studia na innym kierunku. Jednym z powodów mojej rezygnacji jest to, że wybrany przeze mnie kierunek nie jest tym co chciałam studiować, nie interesuje mnie on i strasznie się na nim męczę. Po drugie wyjechałam sama na studia jestem całkowicie sama i tęsknię za domem. Gdy mam wracać na studia w domu zbiera mi się na płacz ponieważ nie chcę wyjeżdżać. Jedynym powodem jaki powstrzymuje mnie od rezygnacji są moi rodzice oraz bliscy, boje się powiedzieć im że nie podołałam. Jestem jedynaczką nigdy nie chciałam ich zawieźć i starałam się robić wszystko słusznie. Ale nie wiem czy dam radę dalej to ciągnąć. Boję się powiedzieć o rezygnacji bo boję się ich reakcji, nie chce im wszystkiego komplikować ponieważ oni nie zrozumieją mojej decyzji. Nie wiem co mam robić....

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Zaburzenia adaptacyjne Psychologia

Mgr Joanna Szlasa Psychologia

48 poziom zaufania

Dzień dobry,
realizacja oczekiwań rodziców, czy bliskich nie jest dobrym rozwiązaniem w dokonywaniu życiowych wyborów. Jest Pani dorosłą, niezależną osobą i ma prawdo do podejmowania samodzielnych decyzji w zgodzie z własnymi przekonaniami. Oczywiście, kiedy jest się osobą młodą i stoi się przed trudnym wyborem jak np. kierunek studiów, który rzutuje potem na przyszłość, można zasięgnąć opinii osób doświadczonych tj. rodziców, doradców zawodowych. Jednak to tylko postronne opinie i rady, a ten ostateczny wybór należy do Pani. Jeśli już teraz w trakcie pierwszego roku studiów czuje Pani, że ten kierunek nie jest właściwy i ma Pani na siebie inny pomysł to warto podążać za swoim wewnętrznym głosem. Rozumiem, że nie chce Pani rozczarować rodziców. Proszę jednak nie traktować rezygnacji z tego kierunku jako porażki, czy powodu do wstydu. Młodzi ludzie często nie mają sprecyzowanego planu dalszej edukacji, czy ścieżki zawodowej. Jednak właśnie ten okres studiów jest dobrym momentem, aby to testować. Proszę spróbować porozmawiać z rodzicami otwarcie i szerze, przedstawić powody rezygnacji (może sobie Pani wczesnej je spisać, aby było łatwiej) i pomysł, plan na inne studia. Otwarta komunikacja i spokojna, rzeczowa rozmowa są bardzo wartościowe. Być może na początku rodzice nie zrozumieją Pani motywacji i decyzji, ale po jakimś czasie przekonają się, że podążanie za własnymi przekonaniami jest indywidualną sprawą każdej dorosłej osoby i ma Pani do tego prawo.
Pozdrawiam.

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Z Pani relacji..., to, co Pani obecnie przeżywa jest wynikiem Pani ambiwalentnych uczuć.
Z jednej strony Pani wewnętrznie podjęła już decyzję, bo rozpoznała Pani, że wybrany przez Panią kierunek studiów nie jest dla Pani odpowiedni.
Z drugiej strony, powstrzymuje Panią opinia Rodziców oraz Bliskich.
Tak sobie myślę, że ten brak działania musi Panią kosztować dużo energii i emocjonalnego angażowania się.

Moją uwagę zwróciło Pani stwierdzenie, że: "Jestem jedynaczką nigdy nie chciałam ich zawieźć i starałam się robić wszystko słusznie."
Napisała Pani również, że: "nie chce im wszystkiego komplikować ponieważ oni nie zrozumieją mojej decyzji."
Rozumiem (tak jak mogę) to znaczy, że opinia Rodziców jest dla Pani ważna.

Jednak..., weszła Pani w taki okres życia, kiedy Pani wewnętrzną (domniemam nieuświadomioną?) potrzebą jest podążanie za swoimi planami/marzeniami/oczekiwaniami, i w momencie kiedy bardziej dopuszcza Pani do siebie, co na to powiedzą Pani Rodzice, niż to co dla Pani ważne, to w ten sposób blokuje Pani swoją kreatywność, sprawczość i zaufanie do siebie.

Podsumowując, zachęcałabym Panią bezpośredniej, szczerej i otwartej rozmowy z Rodzicami, na temat Pani decyzji o rezygnacji, do podzielenia się z Nimi swoimi obawami i wątpliwościami.
Tak sobie pomyślałam, że być może Pani Rodzice mogą nawet nie wiedzieć o Pani wątpliwościach..., bo być może nawet Pani o tym nie rozmawiała?

Jestem przekonana, że jest Pani kochana i ważna dla swoich Rodziców, i podejmą wyzwanie, by Panią zwyczajnie zrozumieć.

Gdyby miała Pani życzenie rozmowy ze mną, zapraszam do kontaktu via Skype.

Wspieram Panią mentalnie i życzę powodzenia!
irena.mielnik.madej@gmail.com
tel 502 749 605

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Rezygnacja ze studiów - jak powiedzieć rodzicom? – odpowiada Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka
Czy iść swoją drogą? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak powiedzieć rodzicom o rezygnacji z drugiego kierunku studiów? – odpowiada Aleksander Ropielewski
Jak podjąć trudną decyzję? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak powiedzieć rodzicom o tym, że mam chłopaka? – odpowiada Lek. Paweł Baljon
Jak powiedzieć rodzicom o zmianie partnera? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Zgoda rodziców na powtarzanie przed maturą – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy potrzebuję wsparcia psychologa? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Jak przekonać bliskich do swojej orientacji? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak ich przekonać do swoich racji? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)

artykuły

Świat ciszy ma wiele barw

Małgorzata Szok-Ciechacka miała rok, gdy przestała

"Nie rób z siebie pajaca". Dr Paweł Kabata - chirurg onkolog czy celebryta?

Dr Paweł Kabata jest chirurgiem onkologiem, który

- Chcę po prostu robić coś, co przyda się ludziom - rozmowa z Joanną Jurek

W wieku osiemnastu lat opracowała sposób podawania

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak powiedzieć osobie o swoich uczuciach?

Zakochałem się w koleżance z klasy. Oboje mamy po 19 lat. Ciągle o niej myślę. Wiem, że ona się tego domyśla. Tylko ja nie wiem czy jej o tym powiedzieć, nie wiem jak ona to odbierze. Myślę, że raz nawaliłem w pewnej sprawie i ona mogła się poczuć zawiedziona. Chociaż zwykle rozmawiamy normalnie, tylko bardzo mało. Teraz będą matury i już nie będziemy się widywać dużo w szkole. I nie wiem też czy będę potrafił stworzyć z nią dobrą relację. Jestem skrytą osobą. Co mam robić? Proszę o poradę.

MĘŻCZYZNA, 19 LAT ponad rok temu

Trudności w komunikacji par Psychologia

Mgr Krystyna Kozłowska Psycholog, Lublin

50 poziom zaufania

Witam, naturalne jest, że czasem "się nawala w pewnych sprawach". Można zapytać koleżankę, jak odebrała Pana zachowanie, będzie to okazja do rozmowy, Najważniejsze, że jest Pan zakochany, trzeba cieszyć się tym uczuciem, niezależnie od tego, czy z tego uczucia powstanie zwiazek. Pana myslenie, czy Pan stworzy dobrą relację jest przedwczesne. Związek zależy od dwojga. Osoba skryta moze być niezwykle atrakcyjna. Ważne by dwoje ludzi stopniowo dawało się sobie poznać, uczyło się ze sobą szczerze, otwarcie rozmawiać o wszystkim. Młodzi mają tyle możliwości: komunikatory, kluby, imprezy u znajomych. By było Panu łatwiej, proszę, po pierwsze, choć zabrzmi to dziwnie, postarac się o niej ciągle nie mysleć. Ustawiczne myślenie nie pomaga. Proszę zająć się pracą, nauką, kolegaki i koleżankami. Przy okazji może Pan powiedzieć koleżance po swojemu co tylko Pan chce, nie nastawiając sie na sukces czy miłość życia. Po prostu trzeba zaciekawiic się, co z tego wyjdzie. Proszę nie bać się "kosza", to tylko chrzest bojowy. Gdyby się zdarzył, nadal można się kolegować, zapytać, co Pan może zmienić w swoim zachowaniu i w jakich innych okolicznosciach moglibyście ze soba chodzić. W Pana wieku najważniejsze jest zdobywanie doświadczenia. Może Pan zapytać koleżankę wprost, jak Pana odbiera jako kolegę, chłopaka, mężczyznę? To do niczego nie zobowiązuje. Zapewne najlepszymi pomocnikami w sprawach sercowych sa rówieśnicy, którzy i pouczą i coś zaaranżują. I ostatnia sprawa. W związku z maturą bywa sporo obaw o dorosłość, rozstanie z domem, życiowe decyzje. Nagle obezwładniajace uczucie pomaga oddalić lęki i obawy, dlatego może być wyjątkowo silne w takich wyjatkowych okresach jak koniec szkoły. Lekarstwem jest refleksja i dystans. Kiedy uczuć zbyt dużo do możliwości ich porządkowania, nie od rzeczy byłaby konsultacja z psychoterapeutą. Życzę dobrej, głębokiej relacji. Pozdrawiam. Krystyna Kozłowska

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

80 poziom zaufania

Dzień dobry.

Wydaje się, że skoro chce Pan zbliżyć się do koleżanki, może Pan jej wprost powiedzieć, że robi na Panu wrażenie i że chciałby się Pan z nią zaprzyjaźnić. Można również spróbować innej, mniej "inwazyjnej" i bardziej pracochłonnej metody. Może Pan po prostu starać się z nią częściej rozmawiać na różne tematy, przebywać w jej towarzystwie, zaprosić na koncert, do kina, na kawę, itd., itp. Z pewnością nie warto tkwić w obecnym stanie, który powoduje tylko dyskomfort w Pana życiu.

Pozdrawiam.