Kiedyś uważałam, że depresje i dołki to durne wymysły leniwych ludzi. Mam 24 lata, 5-miesięcznego syna... i nie chcę żyć. Męża sytuacja nie obchodzi. Jestem sama. Nie mam z kim rozmawiać. Spędzam dni wychowując syna. Zaczynam żałować wszystkiego co związane z moim mężem i dzieckiem. Przejawia się to napadami agresji, płaczem. Kiedyś byłam bystra, teraz czuje się tępa do potęgi. Chcę wyjść i nie wrócić. Nie oddychać.
Witam!
Narodziny dziecka są dla kobiety bardzo ważnym wydarzeniem. Wchodzi ona w nową rolę, zmienia się jej życie, następuje reorganizacja wartości i ważnych spraw. Jest Pani młodą kobietą i matką. Sytuacja w jakiej się Pani znalazła, może przytłaczać i powodować zniechęcenie oraz frustrować.
Opieka nad dzieckiem jest bardzo trudna, szczególnie, kiedy jest to pierwsze dziecko. Ma Pani prawo czuć się przytłoczona ilością nowych obowiązków. Partner powinien Panią wspierać i również uczestniczyć w opiece nad maleństwem.
Myślę, że wiele z Pani odczuć bierze się z poczucia niezrozumienia i opuszczenia w trudnej sytuacji. Nie może sobie Pani ze wszystkim poradzić sama i potrzebuje Pani pomocy. Powinna Pani porozmawiać o tym ze swoim partnerem i uzgodnić podział obowiązków.
Powinna mieć Pani czas dla siebie, żeby mogła się Pani zregenerować i odpocząć. Nadmiar obowiązków przytłacza i męczy, dlatego warto znaleźć czas, by w spokoju zrobić coś dla siebie. Nie ma Pani z kim rozmawiać, czuje się niezrozumiana.
Może Pani poszukać w Internecie lub w okolicy grup dyskusyjnych lub grup wsparcia dla kobiet, które mają podobne jak Pani problemy.Znajdzie tam Pani wsparcie, zrozumienie i możliwość wygadania się, a także nowe pomysły, jak radzić sobie z problemami.
Jeśli jednak Pani stan się nie poprawi, warto skonsultować się ze specjalistą. Wizyta u psychologa może być dla Pani pomocna i pozwoli zrozumieć przyczynę problemów oraz da możliwość ich rozwiązania.
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
