Dlaczego 3-letnie dziecko nie chce wychodzić z domu?

Witam. Mam problem z moim 3 letnim Synem.Nie chce wychodzić z domu,nie chce żeby ktoś przyjeżdżał do Nas, poza domem wygląda na sploszonego, boi sie.Od zawsze był uparty, ale nasz problem jest od 4 miesięcy, od kiedy urodziło się drugie dziecko a Syn zaczął więcej czasu spędzać u dziadków (mieszkamy w jednym domu).Dziadkowie wbrew mojej woli chcą zastąpić mu nas-rodziców.Poświęcam synowi cały wolny czas, Syn bardzo dobrze przyjął siostrę.Odkąd dużo czasu spędza u dziadków zmienił sie.Co robic?

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Zaburzenia zachowania Pediatria Psychologia Dziecko

Fakty o zdrowiu - Oburęczne dzieci bardziej nadpobudliwe?

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

90 poziom zaufania

Witam, najlepiej skorzystać z pomocy psychologa dziecięcego aby dobrze zrozumieć przyczyny tego zachowania, ponieważ może być ich wiele. W każdym wieku u dziecka pojawiają się różnego rodzaju lęki. W wieku trzech lat dziecko może bać się ciemności, zwierząt, obcych ludzi, włamywaczy, jednak jeżeli nie jest to lęk rozwojowy warto się skonsultować. Lęk nie pojawia się bez przyczyny, być może ma związek z utratą poczucia bezpieczeństwa, niepewności. Może Pani skorzystać z ośrodka zdrowia który oferuje pomoc w zakresie Poradni Zdrowia Psychicznego Dzieci i Młodzieży. (np. http://www.splvitamed.pl/dla-pacjenta/pzp/pzp-dzim.html)
Link do placówek NFZ: https://zip.nfz.gov.pl/GSL/GSL/PrzychodnieSpecjalistyczne
Pozdrawiam serdecznie

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

78 poziom zaufania

Witam serdecznie,
opisane zachowanie jest typowym buntem/niepokojem związanym z poczuciem zagrożenia"utraty matki".Dziecko więc mimo zewnętrznych pozorów akceptacji rodzeństwa,przezywa każde oddalenie od Pani w ten sam sposób i nawet,gdy to Pani osobiście z nim wychodzi,może obawiać się,że jest to w celu "oddania go"/nawet babci.Proszę być świadoma,że dla niego świat nie jest zrozumiały ,jak dla dorosłych ,więc by nie spowodować następstw nerwicowych u dziecka,najwłaściwiej będzie pozostanie pod opieką psychologa wykwalifikowanego w problematyce małych dzieci lub w grupie wsparcia podobnych rodziców.To bardzo ważne dla jego zaufania wobec Pani i zaufania do otoczenia w przyszłości.
Gorąco zachęcam.