Dlaczego jestem sztucznie uśmiechniętą dziewczyną z wewnętrznym rozdzierającym smutkiem?
Witam. Mam 23 lata. Jestem sztucznie uśmiechniętą dziewczyną z wewnętrznym rozdzierającym smutkiem. Wiem, że przyczyną mojego stanu jest panująca od wielu lat trudna sytuacja rodzinna. Moi rodzice żyją osobno. Nigdy nie doświadczyłam w domu miłości i ciepła. Odkąd pamiętam w domu były wrzaski, płacz, smutek i długie dni ciszy. Jako dziecko i nastolatka wraz z młodszym bratem byliśmy świadkami niekończących się awantur i intryg między rodzicami. Co więcej, moja mama od kilku lat cierpi na nerwicę i depresję, ja zauważam u siebie również objawy tych chorób... Miniony rok był jak apogeum mojego zdołowania. Ciężko przeżyłam widok umierającej bliskiej mi osoby, jej śmierć i decyzję moich rodziców na rozwód. Zawaliłam studia i kilkukrotnie wystawiałam swój długoletni związek na próbę przez moje napady złości i wahania nastroju. Piszę z prośbą o pomoc w zasugerowaniu mi co powinnam robić, ponieważ czuję, że niedlugo nie będę w stanie wstać z łóżka i zacznę męczyć swoim stanem osoby obok mnie... Wiem, że mój młodszy brat mnie najbardziej teraz potrzebuje a ja czuję, że tracę energię i chęci do wszystkiego.
