Dlaczego pogłębiły mi się huśtawki nastrojów?
Witam.
Przychodzę do Państwa z pytaniem dotyczącym poniekąd psychologii. Otóż od pewnego czasu (mam tu na myśli około 1.5-2 miesiące) pogłębiły mi się huśtawki nastrojów. W szkole, w towarzystwie znajomych niemal nigdy nie jestem smutna, wszystko pojawia się w samotności. Samemu nie potrafię być szczęśliwa. Moją główną myślą jest jak mogę zniknąć z tego świata nie marnując i nie smucąc innych. Wiem jednak, że ten smutek będzie chwilowy, a każdy w końcu poczuje ulgę po moim zniknięciu. Jestem okropnym ciężarem, nie tylko dla innych, ale i dla siebie, brzydzę się sobą. Mam nieodpartą chęć odcięcia się od innych, stąd jednym z moich zajęć jest usuwanie znajomych z portali społecznościowych. Dwa lata temu zwierzyłam się mamie, że od czasów podstawówki widzę/słyszę rzeczy, których nie ma, były to zazwyczaj osoby, których się bardzo bałam będąc sama w domu. Po niedługim czasie skierowano mnie do psychologa, zaś ten do psychiatry, który stwierdził zaburzenia dysocjacji. Wczorajszy dzień był dla mnie kulminacją wszystkiego, bo pomimo niechęci do siebie ja dalej pragnę żyć, życie jest piękne i właśnie te myśli się nieustannie kłócą. Mianowicie, wczoraj kąpałam się ponad 3 godziny niemal wyłącznie patrząc w sufit. W pewnym momencie po prostu wzięłam słuchawkę i wąż od prysznica, oplotłam nim szyje i pochylając się próbowałam się powiesić. Wiedziałam, że nic mi się nie stanie, ponieważ siedziałam, ale przeraziłam się, kiedy nawet nie zauważyłam przejścia z momentu, kiedy czułam tylko mrowienie w ustach do chwili, kiedy robiło mi się ciemno przed oczami. Po tym wszystkim postanowiłam poszukać gdzieś pomocy. Nie chcę się nikomu wyżalać, bo nie lubię obciążać i zanudzać innych, więc piszę tutaj anonimowo.
