Witam ciepło!
Dziękuję za to, że zdecydowała się Pani zadać pytanie na łamach naszego portalu oraz za to, że odsłoniła Pani przy tym część swojej historii. Głęboko Pani współczuję bolesnych wydarzeń, które Pani opisała. Cieszę się, że szuka Pani dla siebie wsparcia.
Jako dzieci jesteśmy istotami bezbronnymi, zdanymi na opiekę dorosłych – najczęściej rodziców. Od nich zależy, jak ukształtuje się nasze wnętrze, nasze sposoby postrzegania świata, schematy rozwiązywania problemów, przeżywania emocji, tworzenia relacji z innymi. Niestety, wiele osób pochodzi z domów, gdzie dorośli, sami o trudnej przeszłości, nie są w stanie zapewnić emocjonalnego bezpieczeństwa swoim dzieciom.
Dowiedziono, że osoby pochodzące z takich domów przeżywają w życiu dorosłym podobne trudności i nazwano ich odpowiednio DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików) lub DDD (Dorosłe Dzieci z Domów Dysfunkcyjnych). Niezależnie od tego, czy w domu rodzinnym występował alkohol, czy też problemy były tłumione w inny destrukcyjny sposób, symptomy w życiu późniejszym są podobne. Ważne jest dla mnie, by nie potraktowała Pani tego pojęcia jako nadawanie negatywnej etykiety; chodzi o możliwość poszukiwania pod tym terminem osób i pomocy dla specyficznej grupy problemów, które powstają w takich okolicznościach.
W Internecie dzisiaj można znaleźć bardzo wiele informacji. Proponowałabym, by pogłębiła Pani swoją wiedzę na ten temat na podstawie artykułów, czy książek na temat skutków wychowania w tak trudnych warunkach. Ponadto można również trafić na wiele grup pomocowych, gdzie anonimowo ma Pani możliwość oswoić się z tematem oraz otrzymać wsparcie. W takich miejscach można również doświadczyć ulgi, iż nie jest się samemu, a podobne problemy ma wiele osób. Proponuję Pani poszukać i poczytać o hasłach takich jak matczyna rana, syndrom DDA, style przywiązania wg Johna Bowbly, teoria wewnętrznego dziecka. Proszę rozejrzeć się za programem 12 kroków dla DDA – możliwe jest przejście takiego procesu online, a także organizowane są grupy stacjonarne. Takie programy często są nieodpłatne, proszę szukać w swoim mieście.
Wreszcie, ostatnia możliwość to psychoterapia. Proszę poszukać dla siebie wsparcia psychologa, sytuacje, o których Pani pisze mówią, że jest Pani już bardzo trudno, bolesne emocje domagają się ujścia, stąd drażliwość, płaczliwość, czasami bezradność, gniew na dziecko. To wszystko są normalne reakcje człowieka, który doświadczył wiele bólu, odrzucenia i smutku, który nie przeżył bezinteresownej rodzicielskiej miłości. Proszę się nie poddawać w poszukiwaniu dla siebie wsparcia. Dzisiaj jest już Pani osobą dorosłą i może Pani zaopiekować się tą dziecięcą zranioną częścią siebie, jedynie potrzebuje Pani podpowiedzi, jak to zrobić. Jest możliwe, że przejdzie Pani razem ze współczującą osobą – mam na myśli dobrego psychoterapeutę – przez swoją przeszłość i odnajdzie spokój.
Polecam Pani również lekturę poniższych artykułów:
• https://portal.abczdrowie.pl/ojciec-alkoholi
• https://portal.abczdrowie.pl/dorosle-dzieci-alkoholikow
• https://parenting.pl/syndrom-dda-kiedy-dziecko-placi-za-bledy-rodzica
Pozdrawiam serdecznie i życzę Pani znalezienia dla siebie potrzebnego wsparcia.
Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.
